ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 152

ไอ้อาการบ้านี่ มาได้ถูกเวลาจริงๆ! เจียงหลีล้มลงกลับพื้น กัดฟันแล้วด่าในใจ

ตอนนี้เหมือนว่านางจะมีเหตุผลที่ดีในการเข้าพบลู่เจี้ยแล้ว!

“ยังไม่ไปรายงานนายน้อยอีก อาการข้ากำเริบแล้ว” เจียงหลีทนความเจ็บปวด เงยหน้าขึ้นมององครักษ์ที่อ้าปากค้าง

องครักษ์อึ้งไปครู่หนึ่ง หันตัวกลับเข้าไปในห้องของลู่เจี้ยตามคำสั่งของเจียงหลี

รอเขาจากไป เจียงหลีทุบกำปั้นลงกับพื้น ทำให้พื้นเกิดรอยแตก โรคที่ตกค้างอยู่นี้เมื่อไหร่จะหายขาดเสียที

ในขณะเดียวกัน เจียงหลีก็รู้สึกโชคดีนิดหนึ่ง ยังดีที่ตัวเองผสานได้สำเร็จเสียก่อน มิฉะนั้นต้องเจ็บปวดมากจนต้องลงไปกลิ้งในอาณาเขตหลิงอู่แน่

ยาแก้ปวดของนาง อยู่ด้านนอก!

ปวด!

ปวดฉิบหาย!

ในตอนที่เจียงหลีปวดจนหน้ามืด รู้สึกหนักหัวมาก บ่นว่าองครักษ์ทำไมถึงได้ชักช้าเช่นนี้ นำเอายาที่กลิ่นคุ้นเคยมา อยู่ข้างๆ นาง

ในสายตาของนาง แขนเสื้อสีขาวบริสุทธิ์ดั่งหิมะปรากฏขึ้น ศีรษะโดนเงาปกคลุม

เจียงหลีเงยหน้า มองไปตามแขนเสื้อ

ร่างที่สูงใหญ่ ผมดำคลุมไหล่ ผิวขาวดั่งหิมะ สองเท้าเปลือยเปล่า สง่างามไปเสียหมด เพียงแต่

เจียงหลีปวดมากจนใบหน้าเล็กๆ ม่วงและเต็มไปด้วยเหงื่อ ขมวดคิ้วครู่หนึ่ง สีหน้านางดูไม่ค่อยดี หน้าซีดมาก ป่วยจริงๆ หรือ

จ้องมองร่างเล็กๆ ที่ขดอยู่กับพื้น ลู่เจี้ยถอนหายใจโดยที่ไม่มีเสียง โค้งตัวลงมา ทั้งสองแขนสอดใต้ตัวนางแล้วอุ้มนางขึ้นมา

“ท่านไม่ได้ใส่รองเท้า” จ้องมองใบหน้าที่สง่างามหาใครเปรียบได้ของเขา เจียงหลีเหมือนกับรู้สึกว่าความเจ็บปวดทุเลาลงแล้ว ปากเล็กๆ บ่นพึมพำ

“อืม” ลู่เจี้ยสบตากับนาง พูดอย่างสงบนิ่ง

เขาไม่มีทางบอกนาง ว่าหลังจากที่ได้ฟังรายงานและคำบรรยายขององครักษ์ เขาร้อนใจจนลืมใส่รองเท้า ลุกจากเตียงตรงมาหานางเลย

“……” เจียงหลีไม่รู้จะคุยอะไรต่อ

สองมือของนางกอดอยู่ที่คอของเขา พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ลู่เจี้ย ข้าปวดจังเลย”

ใบหน้าที่กล้ำกลืนฝืนทน อ้อนวอนด้วยสายตาพิศวาส ทำให้ลู่เจี้ยใจอ่อนเหมือนกับทราย ไม่มีความคิดที่จะปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย

ไม่ต้องกลัว ลู่เจี้ยพูดปลอบเบาๆ อุ้มนางแล้วหันกลับเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เด็กผู้หญิงคนนี้ ต้องการอย่างนี้ไม่ใช่หรือ

เข้าห้องแล้ว ขึ้นเตียงแล้ว ลู่เจี้ยวางเจียงหลีลง แต่ว่ามือทั้งสองข้างของนางกลับยังดึงเสื้อของเขา กอดคอเขาอยู่ ไม่ยอมปล่อยมือ

“ลู่เจี้ย ปวดมากจริงๆ นะ ข้าอยากหายปวด” แววตาเจียงหลีเต็มไปด้วยความน้อยใจ ท่าทางแบบนั้นทำให้คนเห็นใจมาก

“เจ้าต้องการอะไร” ลู่เจี้ยก้มตัวลงมาถามนาง กลิ่นตัวของเขายังไม่พอทำให้นางหายปวดได้อีกหรือ

ต้องการอะไร

คำพูดนี้ของลู่เจี้ย เจียงหลีฟังแล้ว รู้สึกมีเสน่ห์ดึงดูดมาก

เดิมนางอยากหยอกเขาเล่น ยั่วเย้าจิตใจของเขา ทันใดนั้นก็มีการเปลี่ยนแปลง สายตาของนางจ้องมองริมฝีปากสีแดงอ่อน ปากเล็กนิดเดียว ยั่วเย้าเขา ทำให้เขาหวั่นไหว ปลดปล่อยพลังออกมามากยิ่งขึ้น อาจจะช้าไปหน่อย ตอนนี้ข้าปวดมากขนาดนี้ ต้องใช้ยาแรง อ้อมค้อมรึจะสู้ตรงๆ

“จูบข้า” แววตาที่สดใสของเจียงหลีดับลง บอกความต้องการของตัวเอง

แต่ว่า น้ำเสียงนั้นรุนแรงมากจนไม่อาจปฏิเสธได้!

แม้กระทั่ง นางหลับตาทั้งสองข้างเอง เผยอปากเล็กน้อย

ตุบๆๆ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน