ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 168

ลู่เจี้ยไม่ให้นางยุ่งเรื่องนี้ทั้งยังสั่งเป็นพิเศษอีกว่าให้นางฝึกฝนอยู่ที่สถาบันไป๋หยวนกับลู่เสวียนซึ่งเห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้เกรงว่าจะมีอะไรอื่นแอบแฝง

นางไม่ต้องการเข้าไปเกี่ยวข้องกับการแก่งแย่งระหว่างฮ่องเต้และตระกูลลู่ แม้ว่าฮ่องเต้จะถือว่าเป็นศัตรูของตระกูลเจียงและเป็นเป้าหมายการแก้แค้นของเจียงเฮ่า เจียงหลีคิดการใหญ่กว่านี้คือหาโอกาสที่จะฆ่าเขาโดยตรง

แต่ตอนนี้ลู่เสวียนวิ่งเข้าไปสมัครเข้าร่วมกลุ่มสังเกตการณ์เทียนเจียวแล้ว นี่ไม่ใช่จังหวะไปเป่ยฝางหรอกหรือ

จะบอกลู่เจี้ยอย่างไรดี เจียงหลีสาปส่งในใจ เมื่อเบียดมาถึงข้างหน้าลู่เสวียนกำลังเตรียมจะหยุดห้ามแต่ก็ดันเห็นว่าชื่อของเขาถูกเขียนลงไปในใบสมัครเรียบร้อยแล้ว

“คนที่ถูกจดชื่อแล้วฟังให้ดีๆ นี่ไม่ใช่ของเล่นจะมาโอดโอยทีหลังไม่ได้” นายทะเบียนตะโกนต่อหน้ากลุ่มคน

เมื่อเห็นกับตาว่าชื่อของตัวเองถูกจดบันทึกไปแล้วลู่เสวียนก็เผยรอยยิ้มพอใจ

จู่ๆ ก็รู้สึกตึงแน่นบริเวณลำคอร่างทั้งร่างถูกลากออกมาข้างนอกกลุ่มคน

ความสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลู่เสวียนรีบตั้งสติจึงรู้ว่าเป็นเจียงหลี เขาถูลู่ถูกังอีกทั้งยังตะโกนโวยวายด้วยความโกรธ “นี่ ที่นี่มีคนเยอะแยะเจ้าน่าจะไว้หน้าข้าบ้างสิ

ชายหนุ่มคนหนึ่งถูกเด็กสาวที่เตี้ยกว่าตนลากเดินไป คุณชายน้อยลู่เสวียนอย่างเขาขายขี้หน้าแล้วเห็นไหม

สีหน้าของลู่เสวียนอับอายมากขึ้นแต่ก็ไม่ลงไม้ลงมือกับเจียงหลี

ในท้ายที่สุดเขาทำได้เพียงแค่หลับตาลงเพื่อดูชะตากรรมของเขาและถูกเจียงหลีลากไปไกลจากฝูงชน

หลังจากที่เจียงหลีปล่อยมือเขารีบจัดแจงเสื้อผ้ายับยู่ยี่ของตนแล้วเอ่ยคำพูดร้ายกาจ “ข้าจะบอกเจ้าให้ ถ้าไม่เห็นว่าเจ้าเป็นซ้อเล็กของข้า ข้าจะเดี่ยวกับเจ้า จะเดี่ยวกับเจ้า!” พูดจบแล้วเขายังชูหมัดต่อหน้าเจียงหลีอีก

เจียงหลีหัวเราะเยาะ “เจ้าเป็นคู่แข่งข้าหรือ”

“…”คำพูดเหล่านี้กระแทกความเจ็บปวดของคุณชายน้อยลู่อย่างหนัก

เนื่องจากเจียงหลีได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นหลิงเจี้ยงเขาจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางอีกต่อไป ลู่เสวียนกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บใจเอ่ยวาจาร้ายกาจ “ถ้าไม่ใช่เพราะการฝึกฝนของข้าถดถอยตอนนี้ก็เป็นหลิงเจี้ยงไปแล้ว เจ้าคอยดู รอข้าถึงขั้นหลิงเจี้ยงได้เมื่อไหร่ข้าจะไม่แพ้ให้เจ้าเด็ดขาด!”

เจียงหลีสะบัดแขนออกอย่างไม่แยแสจึงทำให้สายตาของลู่เสวียนทวีความโมโห “รอถึงวันนั้นก่อนค่อยพูดก็แล้วกัน อีกอย่าง อย่าเรียกข้าว่าซ้อเล็กอีก”

เหอะ แม้นางจะได้เปรียบลู่เจี้ยไม่น้อย แต่…ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขายังคงบริสุทธิ์อยู่ใช่ไหม

นางไม่อยากเป็นแพะรับบาป หากจะให้นางเป็นก็คงรอนางถูกกลืนกินเสียก่อนค่อยเป็น

“ทำไมถึงไม่ได้ ซ้อเล็ก พี่ชายข้าดีมากเชียวนะ ถึงแม้ร่างกายจะอ่อนแอไปหน่อยแต่ว่ารูปงามยิ่งนักอีกทั้งยังฉลาดมากด้วย” เมื่อลู่เสวียนได้ยินเจียงหลีปฏิเสธจึงรีบเอ่ยขึ้น

มุมปากของเจียงหลีกระตุกอย่างรุนแรงอดไม่ได้ที่จะพึมพำถาม “พี่ชายของเจ้าดีซะที่ไหน” ในน้ำเสียงนี้มีความคับแค้นที่ลู่เสวียนไม่เข้าใจ

ดูเหมือนนางมีบางความเสียใจราวกับเนื้อจะเข้าปากอยู่แล้วแต่กลับเสียใจที่กินไม่ได้

ท่าทางเดี๋ยวเข้าใกล้เดี๋ยวถอยของลู่เจี้ยทำให้นางไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดสิ่งใดอยู่

ลู่เจี้ยชอบข้าหรือไม่ จู่ๆ เจียงหลีก็ถามตนเองในใจ เขาจะทำแบบนี้กับสตรีนางอื่นหรือไม่ หรือเพราะข้าสามารถบรรเทาความเจ็บปวดของเขาได้ หรือพรสวรรค์ของข้า ข้าถึงได้อยู่ในสายตาเขาใช่ไหม

เจียงหลีจับความรู้สึกของตนเองที่มีต่อลู่เจี้ยไม่ชัดเจน สรุปว่าชอบหรือไม่ชอบ

อีกทั้งไม่เข้าใจเหมือนกันว่าความรู้สึกของลู่เจี้ยที่มีต่อนางเป็นความรู้สึกแบบไหนกันแน่ นางยินยอมปกป้องลู่เจี้ยไม่ให้ผู้ใดมารังแกเขาง่ายๆ นางไม่ชอบให้เขาอ่อนโยนกับสตรีนางอื่น แม้กระทั่งคิดว่านางอยากเก็บเขาไว้ดูคนเดียว

แต่นางเสียสละชีวิตเพื่อเขาได้หรือไม่หรือหยุดอยู่ที่โลกนี้เพื่อเขาได้หรือไม่

ลู่เสวียนยังคงเกลี้ยกล่อมนางไม่พัก แต่เจียงหลีกลับไม่ได้ฟังเข้าหูสักคำ ในขณะนี้นางคิดไปต่างๆ นาๆ

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งต่างๆ ระหว่างนางกับลู่เจี้ย ตลอดจนไม่สามารถละทิ้งชีวิตก่อนหน้านี้ได้และสุดท้ายคือช่วงเวลาจำกัดสามร้อยปี…

“…ไม่รู้แหละ ข้าบอกกับท่านแม่แล้วว่าจะให้เจ้าแต่งงานกับพี่ชายข้า!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน