ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 185

ไม่มีผู้ใดรู้ หนึ่งวันก่อนหน้าในจวนลู่อ๋อง ได้มีการไล่บ่าวใช้ในจวนออกไปอย่างเงียบๆ แล้ว

บ่าวใช้เหล่านี้ถึงแม้จะขายตัวเองให้กับจวนลู่อ๋องแล้ว แต่ก็ไม่มีพันธะอะไรกับตระกูลลู่ ผู้ที่แอบสอดส่องตระกูลลู่ก็ไม่ได้ไล่ตามออกไป

ในวันนี้ คนที่เหลือในจวน เหลือเพียงคนสูงอายุที่ติดตามพระชายาลู่มานานหลายปี

พวกเขาไม่มีที่ไป และอยากจะติดตามพระชายาลู่เท่านั้น

ในเวลาอันรวดเร็ว สุราที่ดีที่สุดก็มาถึง

พระชายาลู่มองดูแล้ว ก็ยืดอกและเดินออกจากจวนไป ด้านหลังนาง มีบ่าวรับใช้สิบคนเดินตามด้วยความเศร้าโศก

จากจวนอ๋องลู่ถึงแท่นประหารอู่เหมิน มีระยะทางที่ค่อนข้างไกล

พระชายาลู่ไม่ได้นั่งรถม้า นางเพียงอาศัยขาทั้งคู่ เพื่อเดินไปใกล้สามีทีละก้าว

ในความทรงจำของนาง มีคำพูดที่กล่าวกับบุตรชายคนโตดังขึ้น สามีให้นางมีชีวิตต่อ แต่ว่า ถ้าหากโลกไม่มีเขาอยู่ จะให้นางมีชีวิตอย่างโดดเดี่ยวได้เช่นไร

บุตรก็เติบโตขึ้นแล้ว ขอแค่บุตรชายไม่มีเรื่องอะไร นางก็สามารถร่วมอยู่ร่วมกินกับสามีได้อย่างอิสระ เหล่านี้ล้วนเป็นเพียงคำพูดสวยหรู แม้ว่า ข้างหน้าจะยากลำบาก นางก็ไม่กลัวอะไร

นางไม่ได้หนีไปกับลู่เจี้ย แต่ก็เชื่อว่าบุตรชายคนโตของนางจะชำระแค้นแทนพวกนาง

สิ่งที่สามีต้องการจะทำ แน่นอนว่าคนที่เป็นภรรยาก็ต้องสนับสนุน

พระชายาลู่ใบหน้าขาวซีดอยู่บ้าง แต่ก็มีรอยยิ้มที่อบอุ่นปรากฎขึ้น ภายใต้รอยยิ้มนั้นมีเบื้องหลังที่ลึกซึ้ง มีเพียงแค่นางที่เข้าใจอย่างชัดเจน

การปรากฎตัวของนาง ได้รับความสนใจจากผู้คนไม่น้อยบนท้องถนน

บางทีนางก็เงียบเกินไป บางทีฝีเท้าของนางก็ปกติเกินไป มันดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้ติดตามโดยไม่รู้ตัว

…

ที่แท่นประหารอู่เหมิน บนแท่นประหารทรงกลม สลักด้วยรูปสัตว์ร้ายที่น่าเกลียดสีแดงเข้มด้านบนดูเหมือนว่าจะถูกทำให้ชุ่มไปด้วยเลือดเป็นปีๆ แฝงไปด้วยความหนาวเย็นที่น่าขนลุก

ลู่ซิ่งเฉายืนอยู่บนแท่นประหาร บนแท่นมีเพียงเพชฌฆาตและผู้พิพากษาเท่านั้น

ฮ่องเต้ที่ออกคำบัญชา ไม่ได้ปรากฏตัวตั้งแต่ต้น

คนที่เข้าใกล้แท่นประหารมากที่สุดคือครอบครัวของเหล่าเทียนเจียว พวกเขาโยนสิ่งสกปรกหลากชนิดลงบนแท่นประหาร ใช้ความโกรธเรื่องการตายของลูก มาลงกับลู่ซิ่งเฉา

ประชาชนที่ไม่รู้ความจริง ด้วยการปลุกปั่นอารมณ์เหล่านี้ ก็ค่อยๆ หยิบก้อนหินขึ้นมาจากพื้น และโยนไปที่ลู่ซิ่งเฉา

“ฆ่าเขาซะ!”

“ถุย! คนทรยศชาติ!”

“ในอดีตข้าเคยชื่นชมเขา ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นคนทะเยอทะยานเช่นนี้”

“ฆ่าเขาซะ ใช้เลือดของเขาเป็นอนุสรณ์ให้เหล่าเทียนเจียว”

“…”

โรงน้ำชาที่อยู่ไม่ไกลจากอู่เหมินนัก เต็มไปด้วยผู้คนตั้งนานแล้ว ในห้องส่วนตัวชั้นสอง หน้าต่างที่อยู่ตรงข้ามกับแท่นประหารถูกปิดไว้ และหรงจิ่งอยู่ในนั้น

“คุณชาย ในระยะนี้นายท่านเหมือนว่ากำลังวางแผนอะไรบางอย่างเงียบๆ” อาเฉวียนที่ยืนอยู่ด้านหลัง กล่าวด้วยเสียงทุ้ม

หรงจิ่งมองไปยังลู่ซิ่งเฉาที่ถูกผู้คนดูถูก แววตาของเขายังคงนิ่งสงบ “นี่มันเป็นหมากระหว่างตระกูลลู่กับฮ่องเต้ จะเข้าไปยุ่งทำไม?”

“ถ้าเช่นนั้นคุณชาย พวกเรา…….” อาเฉวียนเงยหน้าขึ้นมองไปยังเขา

“เป็นแค่ผู้ชมก็พอแล้ว” หรงจิ่งกล่าวแบบไม่แยแส

อาเฉวียนมองไปและไม่พูดอะไร

ขณะนี้ ข้างนอกมีความปั่นป่วนเกิดขึ้น

หรงจิ่งมองไปตามเสียง กลับเห็นพระชายาลู่ที่รูปร่างสูงตระหง่าน เดินมาด้วยความสง่า ด้านหลังนาง ตามมาด้วยบ่าวสูงอายุที่ซื่อสัตย์ ในมือพวกเขา มีทั้งคนที่ถือเสื้อผ้าใหม่ของผู้ชาย ยังมีคนถือขวดเหล้าที่สวยหรู สีหน้าเศร้าหมองเหมือนตายทั้งเป็น

และด้านหลังพวกเขา ติดตามมาด้วยประชาชนมากมายของซั่งตู

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน