ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 186

ชะตากรรมยากจะหลีกเลี่ยง…

ชะตากรรมที่ยากจะหลีกเลี่ยงหนึ่งประโยค เต็มไปด้วยความขมขื่นและความหมดหวังมากเพียงใด

ลู่อ๋องตำแหน่งสูงส่งปกป้องพรมแดนมานับยี่สิบปีไม่เคยทำผิดอันใด แต่ในวันนี้ยังไม่ทันได้สอบสวน ก็จะตัดสินแล้วหรือ

ในเวลาอันสั้น ความหวาดกลัวที่ยากจะคาดเดาผุดขึ้นในใจของผู้คนไม่น้อย

“ฟูจวิน ท่านและข้าไม่ได้พบกันนานแค่ไหนแล้วเจ้าคะ” นายพระชายาลู่มองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่ซิ่งเฉา กระซิบถามด้วยรอยยิ้ม

คำพูดประโยคนี้ ทำให้สายตาของลู่ซิ่งเฉาเกิดความรู้สึกผิด “ฮูหยิน ข้าไปปกป้องชายแดนมายี่สิบปี จักรพรรดิอนุญาตข้ากลับมาครั้งล่าสุดคือเมื่อหกปีที่แล้ว”

“นั่นสิ หกปีแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่วันนี้เราจะได้พบกัน ท่านยังจะทิ้งข้าไว้ข้างหลังอีกหรือ” น้ำเสียงของนายพระชายาลู่ เต็มไปด้วยการบ่น

ความหมายในคำพูดของนาง ทำไมลู่ซิ่งเฉาจะไม่รู้ล่ะ เขาอยากจะหยุดการกระทำของภรรยา สำหรับความอ่อนโยนดุจน้ำ แต่ดวงตาแฝงไปด้วยความกล้านั้น สายตาของเขาที่ต่อต้านสุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นประนีประนอม

“ฟูจวิน…” นายพระชายาลู่เผยรอยยิ้มที่มีชัยออกมาโน้มตัวไปข้างหน้าพิงไปที่อ้อมแขนของสามี “ความตายไม่น่ากลัว ข้าเพียงกลัวการมีชีวิตที่โดดเดี่ยวและถูกความคิดถึงกลืนกิน ขอเพียงได้อยู่กับท่าน ไม่ว่าจะเป็นสวรรค์หรือหลุมฝังศพข้าก็เต็มใจ”

ภายในใจของลู่ซิ่งเฉาเจ็บปวดราวกับถูกมีดทิ่มแทง

ชายชาตรีเสียเลือดได้แต่ไม่ยอมเสียน้ำตา แต่ว่าสุดท้ายแค่เสียใจ ในขณะนี้คำพูดของภรรยาทำให้เขาไม่อาจที่จะทนต่อไปได้และน้ำตาไหลพรากออกมา

ใต้แท่นประหารก็มีผู้คนไม่น้อยที่ถูกคำพูดประโยคนี้ของนายพระชายาลู่กินใจอย่างลึกซึ้ง จนลืมความผิดเรื่องการทรยศไปหมด

“หรงหรง เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าการตกลงแต่งงานกับข้านั้นเป็นสิ่งที่ผิดพลาด” ลู่ซิ่งเฉาเอ่ยเรียกนามรองของพระชายาลู่ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด

พระชายาลู่กลับส่งเสียงหัวเราะออกมานางเงยหน้าขึ้นยื่นมือไปลูบจมูกของเขา “คนปัญญาอ่อน เรื่องที่หรงหรงตัดสินใจทำในชีวิตนี้แล้วไม่เสียใจภายหลัง ก็คือแต่งงานเป็นภรรยาของท่าน เพียงแต่เกลียดฟ้าดินที่อิจฉาในความรักอันลึกซึ้งที่เรามีให้กันจึงทำให้เราต้องแยกจากกัน แต่หรงหรงจะไม่ทำให้ฟ้าดินสมหวัง ชีวิตนี้หรงหรงจะมีชีวิตอยู่ร่วมกับฟูจวิน แม้ตาย หรงหรงก็จะตายร่วมกับฟูจวิน”

ภายในใจลู่ซิ่งเฉาโศกเศร้า ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา สิ่งเดียวที่มองเห็นคือรอยยิ้มบนใบหน้าของภรรยาที่รัก ดูเหมือนในช่วงภวังค์ พวกเขาได้ย้อนกลับไปในช่วงที่ยังวัยเยาว์ นางยังคงไร้เดียงสาและดื้อรั้นเหมือนเมื่อยังสาว

ข้าจะแต่งงานกับท่าน ในชีวิตนี้หากฟูจวินไม่แต่ง ถ้าท่านไม่มาสู่ขอ ข้าจะประกาศแก่ชาวโลกว่าท่านมาเอาเปรียบข้าแล้วยังคิดหนี ดูคุณชายตระกูลลู่อย่างท่านจะละอายหรือไม่

“ฮ่าๆๆ” ลู่ซิ่งเฉาเงยหน้าหัวเราะทำให้น้ำตาไหลย้อนกลับเข้าดวงตา “ในชีวิตนี้ ถ้าได้ภรรยาเช่นนี้ ฟูจวินอย่างข้ายังต้องการอะไรอีก หรงหรง ข้าผิดไปแล้ว ข้าและเจ้า สามีภรรยาร่างเดียวกัน ควรจะมีชีวิตและตายไปด้วยกัน”

“รู้ว่าผิดไปแล้วก็ดี ครั้งนี้ข้าอภัยให้ท่าน” ในใจของพระชายาลู่ยิ้มอย่างสดใสและสบายใจ

ฉากนี้ ไม่รู้ว่าสั่นสะเทือนหัวใจของผู้คนมากขนาดไหน ความรู้สึกลึกซึ้งของการมีชีวิตและตายร่วมกัน ดังก้องอยู่ในหัวใจของทุกคนที่ได้เห็น

ตระกูลลู่…ตระกูลลู่ที่มีคุณธรรมน้ำมิตรเอ๋ย ไม่แปลกใจเลยที่ราชวงศ์ของฮ่องเต้ที่โหดเหี้ยมที่สุดจะหวาดกลัว! ในใจหรงจิ่งเองก็รู้สึกเหมือนคลื่นที่ไหลเชี่ยวซัดเข้าหาฝั่ง อดไม่ได้ที่จะลอบถอนหายใจด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ครอบครัวของเขาที่ยังคงอยู่…

นึกถึงครอบครัวญาติสหาย หรงจิ่งก็ค่อยๆ ส่ายหัวและฝืนยิ้มออกมา

“ได้เวลาแล้ววววว!”

ผู้พิพากษาตัดสินใจยากลำบาก สุดท้ายเมื่อถึงเวลาประหาร จึงตะโกนออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

แต่ว่า เพชฌฆาตลังเลมิอาจที่จะไปทำลายฉากนี้

“ฟูจวิน แม้ว่าท่านจะตายแล้ว แต่ว่าหรงหรงมิอาจทนให้ฟูจวินอับอายได้ ท่านและข้ามาร่วมดื่มสุรากันสักจอกดีหรือไม่” พระชายาลู่รับจอกสุราที่บ่าวรับใช้ยื่นมาให้ ใบหนึ่งวางไว้ข้างริมฝีปาก อีกใบหนึ่งยื่นไปไว้ที่ปากของลู่ซิ่งเฉา

ในสุรานั้นมีสิ่งใด ต่อให้โง่เขลาเบาปัญญาแค่ไหนก็สามารถคาดเดาได้

“ดี หรงหรงมีอารมณ์สุนทรีเช่นนี้ ผู้เป็นสามีก็จะร่วมด้วย” ลู่ซิ่งเฉายิ้มและพยักหน้าโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง สนใจแค่ภรรยาของตนที่อยู่ตรงหน้า

ทั้งสองจ้องมองและยิ้มและร่วมดื่มสุราผสมยาพิษเข้าไป

เพล้ง จอกสุราเปล่าสองใบหล่นลงพื้น

แตก

กระจาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน