ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 192

อวี้เฉิน! “เจียงหลีหรี่ตาลงและพยายามที่จะจับเขากลับมา

แต่ทว่า อวี้ซูได้จับเสื้อของนางไว้แน่นไม่ปล่อยให้นางออกตัวไปได้

เจียงหลีหันสายตามองไปที่นาง

ใบหน้าเล็กๆ เริ่มซีดจางของอวี้ซูกำลังเครียดเขม็ง เนื่องจากการกลั้นน้ำตาของนาง ปากก็พลอยสั่นไปด้วย “แม่นาง ปล่อยให้เขาไปเถอะ นี่เป็นสิ่งที่พวกข้าจะต้องทำอยู่แล้ว”

เจียงหลีกัดฟันแน่นและจ้องไปที่นาง พร้อมกับถามนางด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เจ้ารู้หรือไม่ถ้าเขาไปมันจะหมายความว่าอย่างไร”

อวี้ซูหัวเราะอย่างมีเลศนัย “ข้ารู้ ถ้าหากสามารถตายแทนแม่นางได้ก็คุ้มแล้ว”

“ปล่อยข้า เขาไม่จำเป็นต้องตายด้วยซ้ำ” เจียงหลีพูดเสียงแข็ง

อวี้ซูส่ายหัวอย่างสุดความสามารถ “แม่นาง รีบหนีไปเถอะ อย่าทำให้น้ำใจของอวี้เฉินนั้นเสียเปล่าเลย”

คำพูดของนางเพิ่งจะจบลง ก็ได้ยินเสียงตะโกนของอวี้เฉิน ที่กำลังดึงดูดความสนใจของเหล่าทหารจากระยะไกล “ข้าอยู่นี่! พวกเจ้าเข้ามาสิ!”

เจียงหลีสัมผัสได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นเทาของอวี้ซูได้อย่างชัดเจน

แต่ทว่า หญิงสาวที่แข็งแกร่งผู้นี้ ก็ได้ลากนางไปทางเข้าสู่ภูเขาอย่างรวดเร็ว

ข้าเป็นเพียงบุคคลที่มาเยือนโลกนี้เท่านั้นเอง ไม่ใช่เจียงหลีตัวจริง… เจียงหลีที่กำลังถูกอวี้ซูจับมือวิ่งหนีอยู่นั้น ได้พูดความในใจออกมา

แต่ก่อน นางมองโลกนี้ราวกำลังดูละครอยู่ตลอดเวลา จุดมุ่งหมายเพียงอย่างเดียวของนางก็คือการกลายเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่ หลังจากนั้นค่อยหาทางออกจากที่นี่

แม้กระทั่ง เรื่องหายนะในอีกสามร้อยปีต่อมาที่วิญญาณตนนั้นพูดถึง นางก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะเกี่ยวข้องกับนางเลยแม้แต่น้อย

แต่ทว่า เพราะเหตุใดกัน ทั้งๆ ที่นางเป็นเช่นนี้ แต่ก็ยังมีคนอื่นที่คอยเสียสละเพื่อนางอยู่เสมอ

การปกป้องจากลู่เจี้ย การดูแลเอาใจใส่ของเจียงเฮ่าแล้วก็ลู่เสวียน อวี้ซู อวี้เฉิน…ถ้าหากว่าการดูแลเอาใจใส่ของเจียงเฮ่า เป็นเหมือนเพียงความรักที่มีต่อน้องสาวนั้น แล้วลู่เจี้ยล่ะ เขารู้แต่ต้นอยู่แล้วว่าตนไม่ใช่เจียงหลีตัวจริง เจียงหลีที่ลู่เสวียนพวกเขารู้จัก ก็เป็นตัวนางเอง!

โลกนี้ช่าง…โลกนี้ช่าง…

ถ้าหากมีคนเสียสละเพื่อนาง สามารถทำเพื่อนางได้โดยไม่ห่วงอะไรเลยเมื่อไหร่ เมื่อนั้นนางก็จะไม่สามารถแยกออกจากโลกนี้ได้อย่างสิ้นเชิง

อ้ากก!

เสียงกรีดร้องจากทางด้านหลัง ทำให้อวี้ซูสะดุ้งและหยุดอยู่กับที่

เจียงหลีเองก็หยุดตามการเคลื่อนไหวของนาง

นางมองไปที่หญิงสาวที่กำลังหันหลังให้นางอยู่นั้น ก็เห็นถึงไหล่ทั้งสองของนางที่กำลังสั่นอยู่

“ไปซะ!” เสียงของอวี้ซูลอยมา นางไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง จับมือเจียงหลีวิ่งต่อไป เมื่อจดจ่ออยู่กับแผ่นหลังบางๆ ของหญิงสาวผู้นี้ เจียงหลีก็รู้สึกถึงลำคอที่เหมือนถูกปิดกั้นไว้ของนาง จมูกที่เริ่มตันและดวงตาที่เริ่มเจ็บและไม่สบายของนาง

เสียงร้องของอวี้เฉินค่อยๆ หายไป

เสียงเย้ยหยันของเหล่าทหารพวกนั้น ก็ค่อยๆ ห่างไกลออกจากใบหูของเจียงหลี

อวี้เฉินดึงดูดความสนใจของเหล่าทหารได้สำเร็จ ส่วนอวี้ซูก็วิ่งต่อไปโดยไม่ห่วงใดๆ ทั้งสิ้นและพานางเข้าสู่ภูเขาลูกนั้นได้สำเร็จ

หลังจากเข้าไปยังภูเขาแล้ว เจียงหลีก็ได้สะบัดมือของอวี้ซูออก และหันตัวกลับแล้ววิ่งไปยังยอดภูเขาลูกหนึ่ง

“แม่นาง!” อวี้ซูตกใจพร้อมกันหันกลับและวิ่งตามหลังเจียงหลีไป

เจียงหลีว่องไวมากราวกับสายลมในป่าเขา ใบหน้าอันเล็กของนางยังคงเคร่งเครียดอยู่ ศักดิ์ศรีที่นางไม่เคยคิดถึงมาก่อนค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสายตาของนาง

อวี้เฉินนั้น ช่วยไว้ไม่ได้แล้วอย่างแน่นอน

แต่นางต้องไปเห็นสภาพของอวี้เฉินครั้งสุดท้ายด้วยตาของนางเอง!

เจียงหลีได้หมอบลงบนยอดเขา ใช้กายภาพของภูเขาปิดบังร่างกายของนางไว้ ตำแหน่งนี้สามารถมองเห็นสถานการณ์นอกภูเขานั้นได้

ที่ตรงนั่น มีเหล่าทหารกำลังขี่ม้าวนรอบๆ ที่เดิม ธุลีที่ฟุ้งขึ้นมาทำให้ตาของนางพร่ามัว

อวี้เฉินล่ะ เจียงหลีพยายามมองหา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน