ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 214

ในน้ำเสียงนี้ มีความหยอกล้อ และความไม่สนใจใยดี เช่นเดียวกันกับความอวดดีในน้ำเสียงนั้น และไม่น่าฟังเป็นอย่างมาก

หลังจากที่ทั้งสามคนได้ยิน ก็ขมวดคิ้วพร้อมกัน

ไม่ใช่เพราะว่าน้ำเสียงของคนที่พูด แต่เป็นเพราะว่าพวกเขารู้สึกคุ้นหูกับเสียงนี้มากๆ

เหมือนว่าเพิ่งจะได้ยินมาก่อนหน้านี้ไม่นาน

ตอนที่ได้ยินเสียงนี้ พวกเขาทั้งสามเกือบจะหันไปมองพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย แต่ขณะที่เจียงหลีกำลังหันไปมอง หางตาของเจียงหลีก็ไม่พลาดเห็นคนที่ชื่นชอบโจวยวนเหล่านั้น จู่ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นนอบน้อมเพื่อประจบ ความรังเกียจในแววตาของโจวยวนเปลี่ยนเป็นความเบิกบานอย่างเสแสร้ง

“องค์ชายรอง!”

พวกคนที่ชื่นชอบโจวยวนเหล่านั้น เก็บสายตาชื่นชอบโจวยวนไว้ ทำความเคารพองค์ชายรองอย่างนอบน้อม

เมื่อได้ยินที่พวกเขาเรียก พวกเจียงหลีจึงได้สติขึ้นมา เสียงที่คุ้นหูนี้ ไม่ใช่องค์ชายรองคนนั้นหรอกหรือ

เพราะว่าเขาไม่ได้โผล่หน้าออกมาเลย มีเพียงเสียงที่ได้ยิน ดังนั้นถึงแม้ว่าพวกเขาจะเจอเป็นครั้งแรก แต่กลับคุ้นเคยกับเสียงนี้เป็นอย่างมาก

เจียงหลีหันไปมอง เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาชัดเจนแล้ว

เทียบกับใบหน้าของคนซีเฉียนทั่วไปที่ค่อนข้างป่าเถื่อนแล้ว ใบหน้าขององค์ชายรองท่านนี้ ค่อนข้างอ่อนโยน โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ถึงแม้ว่าจะดูดีมาก แต่กลับมีความลุ่มลึกยากจะคาดเดา

เขายิ้ม เดินมาข้างๆ พวกเจียงหลีอย่างไม่สนใจใยดี เหมือนว่าไม่รู้จักพวกเขาอย่างไรอย่างนั้น

ถึงแม้การปะทะที่ถนนก่อนหน้านี้ องค์ชายรองไม่ได้เผยหน้า

แต่พวกเขาสามคนเชื่อว่าการเคลื่อนไหวที่ประเจิดประเจ้อขนาดนั้น เขาจะไม่เห็นใบหน้าของทั้งสามคน โดยเฉพาะหลังจากที่รู้ว่าพวกเขาคือคนของสถาบันไป๋หยวน เขายังทิ้งท้ายด้วยประโยคที่กำกวม

ดูตอนนี้ก็ชัดเจนแล้วว่าที่แท้องค์ชายรองแห่งซีเฉียนก็เป็นนักเรียนของสถาบันไป๋หยวนเหมือนกัน

แต่ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าองค์ชายรองท่านนี้จงใจแกล้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเขา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาทั้งสามคนก็จะไม่พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้

“ฝ่าบาท” ทันใดนั้นเสียงที่นุ่มนวล มีความอาลัยอาวรณ์ก็ดังขึ้น

ลู่เสวียนหันไปมองโจวยวนอย่างไม่เชื่อสายตา

โจวยวนเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร โจวยวนรับรู้ได้ถึงสายตาของเขา นางมองไปที่เขา ไม่ปิดบังความอาฆาตแค้นลึกๆ ในแววตาเลยสักนิด

“ยวนเอ๋อร์” องค์ชายรองรีบเดินมายืนอยู่ข้างๆ โจวยวนอย่างสนิทสนม

คนพวกนั้นที่ชื่นชอบโจวยวนที่ตามนางมาก่อนหน้า ถอยออกไปอย่างเงียบๆ ไม่กล้ามองโจวยวนอีก ถึงขั้นรู้สึกหวาดเสียวเสียด้วยซ้ำ โจวยวนกับองค์ชายรองไปคบกันตอนไหน

“พวกเขาทำให้เจ้าไม่พอใจรึ” ทันใดนั้นองค์ชายรองก็มองพวกเขาทั้งสามคน แววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“พวกเจ้าทั้งสามคน เห็นองค์ชายรองแล้วทำไมถึงไม่คุกเข่าลง” คนที่ชวนโจวยวนคุยก่อนหน้านี้ เหมือนกับได้โอกาสที่จะทำดีชดเชยความผิด ร้องเอะอะทันที

เจียงหลียิ้มอ่อนอย่างหยอกล้อ “ไม่ใช่ว่าคนที่อยู่ระดับขั้นหลิงเจี้ยงขึ้นไปไม่ต้องคุกเข่าหรอกหรือ”

“เพ้อเจ้อ! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นหลิงเจี้ยงรึ?” ชายผู้นั้นพูดอย่างเหยียดหยาม

แต่ทว่า องค์ชายรองกลับยิ้มไม่ออก หลุบตาลง คนอื่นไม่รู้ แต่เขารู้ว่าเจียงหลีและเจียงเฮ่าคือหลิงเจี้ยง

“แต่เขาไม่ใช่ เห็นข้า ทำไมถึงไม่คุกเข่า” องค์ชายรองชี้ไปที่ลู่เสวียน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน