ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 232

ท่ามกลางซากปรักหักพังของเมืองนั้น ก็เริ่มเห็นเงาคนปรากฏขึ้น

เห็นได้ชัดว่า ต่างก็ถูกแสงที่เจดีย์หินปล่อยชักนำมาทั้งสิ้น

“เร็วเข้า จะต้องมีภารกิจอะไรบางอย่างถูกเปิดใช้งานเป็นแน่” ท่ามกลางคนที่ตามมานั้น ผลการคาดคะเน ใกล้เคียงกับความจริงเป็นอย่างมาก

“อืม พวกเราเร็วหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะได้คะแนนบ้างก็ได้” คู่หูของเขากล่าว

“ใช่! คนที่ไม่สามารถเรียกกองหนุนจากภายนอกได้อย่างพวกเรา ก็ต้องพึ่งตัวเองแล้ว” เขากล่าวถอนใจ

ประโยคนี้ ทำให้ทั้งสองต่างก็ถอนหายใจ

ความแตกต่างของฐานะ ความแตกต่างของพื้นเพ เหมือนจะทำให้คนธรรมดาอย่างพวกเขา ต่ำต้อยกว่าพวกราชนิกูลพวกผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายแต่กำเนิด

พวกเขาอยากจะใช้การฝึกบำเพ็ญมาเปลี่ยนแปลงสถานะในปัจจุบัน แต่กลับพบว่าถึงแม้อยู่ในการแข่งขันเดียวกัน จุดเริ่มต้นของแต่ละคนก็แตกต่างกัน

อย่างเช่นทรัพยากรการฝึกบำเพ็ญมากมายนั้น พวกเขาทำได้เพียงทำภารกิจของสถาบันให้สำเร็จจึงจะได้มา แต่เหล่าศิษย์จากตระกูลสูงศักดิ์นั้น สามารถได้รับการแบ่งสรรปันส่วนจากตระกูลมาอย่างสบาย

“พวกเจ้าจะไปที่ใด” ทันใดนั้น ด้านหลังของพวกเขาก็มีเสียงเหมือนหยอกล้อดังขึ้น

ทั้งสองที่เดิมทีกำลังเดินเท้ากันอย่างรวดเร็วอยู่นั้น เวลานี้กลับตัวสั่น หยุดอยู่กับที่ พวกเขาสีหน้าเปลี่ยนไป ในสายตามีความหวาดกลัวและความหมดหวัง

เฉียนจวิ้นพาผู้ช่วยของเขาเดินมาตรงหน้าของทั้งสองอย่างช้าๆ จ้องทั้งสองพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย

เห็นได้ชัดว่า เขาก็มาเพราะแสงของเจดีย์เช่นกัน

“องค์…องค์ชายรอง! ”

ทั้งสองคนกล่าวเสียงสั่นเครือ

ยอดฝีมือที่คุ้มกันอยู่ข้างกายเฉียนจวิ้น มีพลังอันแข็งแกร่งแผ่ออกมาจากบนร่างกาย กดดันพวกเขาจนแทบหายใจไม่ออก

“พวกเจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้าเลย” เฉียนจวิ้นยิ้มกล่าว เพียงแต่ รอยยิ้มเย็นยะเยือกไปเล็กน้อย ทำให้คนหวาดกลัว

“พวก…พวกข้า…”

คนโชคร้ายทั้งสองมองหน้ากัน หนึ่งในนั้นรีบคิดหาเหตุผลได้อย่างว่องไวแล้วกล่าวขึ้นว่า “พวกข้าแค่เดินผ่านมาทางนี้ ไม่คิดว่าจะพบกับองค์ชายรอง”

“ผ่านมาหรือ” มีความขี้เล่นมากขึ้นในน้ำเสียงของเฉียนจวิ้น

ทั้งสองรีบพยักหน้าขานรับ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ส่งคะแนนของพวกเจ้ามาแล้วรีบไสหัวไปเสีย” เฉียนจวิ้นเย้าหยอกและมองดูทั้งสองคน

ส่งคะแนนให้หรือ!

ทั้งสองคนตัวสั่นเทา สีหน้าซีดเซียว

“ทำไม ไม่ยอมหรือ หากไม่ให้ ข้าก็คงต้องลงมือเสียแล้ว หู่อี้…” เฉียนจวิ้นตะโกนเรียกชื่อยอดฝีมือข้างกายของเขา

“ช้าก่อน! พวกข้ายอมแล้ว พวกข้ายกคะแนนให้…”

ทั้งสองรีบมอบคะแนนของตนให้ด้วยความหวาดกลัว

มอบคะแนนไป ยังสามารถไปทำภารกิจได้ใหม่ แต่หากตกรอบ ก็จะไม่เหลือโอกาสอีกแล้ว

จุดนี้ พวกเขามองออกอย่างแจ่มแจ้ง ถึงแม้จะเสียดาย แต่ก็ทำตามที่เฉียนจวิ้นบอก

หลังจากมอบคะแนนไปแล้ว ทั้งสองก็รีบออกไป ส่วนด้านเจดีย์หินนั้น พวกเขาก็ทำได้เพียงละทิ้งไป ไม่กล้าแย่งภารกิจกับเฉียวจวิ้น

“หึ พวกไร้ประโยชน์” เฉียนจวิ้นมองดูด้านหลังของทั้งสองที่กำลังหนีอุตลุดไปแล้วหัวเราะเยาะ

“หู่อี้ ไปกันเถิด”

…

นอกเจดีย์นั้น ฉากนั้นจากที่ห่างไกลออกไป ล้วนอยู่ในการสำรวจของมู่ชิงเกอทั้งสิ้น นางเห็นกับตาว่าเฉียนจวิ้นข่มแย่งคว้าชิง แต่ว่าจะทำอย่างไรได้ ในโลกของการฝึกฝนบำเพ็ญ นี่ก็คือกฎ ฉะนั้น มีเพียงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะไม่ถูกผู้อื่นรังแก

เฉียนจวิ้นและผู้ติดตาม เข้าใกล้เจดีย์หินเรื่อยๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน