ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 233

เจียงหลีทำอะไรกันแน่

ที่จริงแล้ว นางไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่ตั้งใจจดจ่อกับการทำความเข้าใจเคล็ดทักษะอวี้ซานในเสี่ยวหมีเจี้ยจื่อ

ตัวหนังสือที่ไร้รสชาติเหล่านั้น หลังจากที่ถูกนางวิเคราะห์ครั้งแล้วครั้งเล่า กลายเป็นภาพต่างๆ ภาพเหล่านี้ล้วนเป็นภาพการเปลี่ยนแปลงของภูผา

การเปลี่ยนแปลงจากผืนทะเลเป็นผืนนา จากไม่มีเป็นมี จากก้อนหินหนึ่งก้อนกลายเป็นภูเขาสูงใหญ่ จากภูผากลายเป็นทะเลกว้างใหญ่

เหมือนว่า นางต้องหากฎเกณฑ์จากในนั้นให้ได้ จึงจะสามารถเข้าใจและควบคุมทักษะอวี้ซานนี้ได้

เมื่อความเข้าใจของนางมากขึ้นเรื่อยๆ เจดีย์หินก็เริ่มมีรอยร้าว ทักษะในชั้นอื่นๆ ก็เริ่มสลายตัวเรื่อยๆ แล้วสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

โลกภายนอก รอยร้าวบนตัวเจดีย์หินมากและลึกขึ้นเรื่อยๆ

เหมือนกับว่า จะถล่มลงมาได้ในทุกเวลา

มู่ชิงเกอขมวดคิ้ว นางไม่รู้ว่าในเจดีย์หินนั้นเกิดอะไรขึ้น จนถึงถึงตอนนี้ เหตุใดเจียงหลีจึงยังไม่ออกมาอีก นางเข้าไปได้ครึ่งวันแล้ว แต่กลับยังไม่มีความเคลื่อนไหวใด

ผู้เข้าสอบที่ถูกชักนำมานั้น เมื่อเห็นฉากนี้เข้า ก็ตกตะลึงยิ่งนัก พวกเขาทั้งสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจดีย์หิน ทั้งสงสัยว่า เจียงหลีได้อะไรดีๆ จากในนั้นกันแน่ ที่สำคัญที่สุดก็คือ ได้เพิ่มมากี่คะแนน

ความสงสัยอันแรงกล้า ทำให้พวกเขาค่อยๆ เข้าใกล้เจดีย์หินมากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

แสงแห่งความโลภ เผยออกมาจากดวงตาของพวกเขา ทุกคนต่างก็จ้องมองเจดีย์หินที่กำลังจะทลายลง

เหมือนกับว่า เพียงแค่เจียงหลีปรากฏตัวขึ้น พวกเขาก็จะเข้าไปช่วงชิง แย่งคะแนนของนางมา

มู่ชิงเกอสายตาเยือกเย็นเล็กน้อย มองดูคนที่ละเลยนางและค่อยๆ เข้าใกล้เหล่านั้น ขมวดคิ้ว ตะคอกเสียงต่ำ “ไสหัวไป!”

“ไสหัวไปหรือ” ใบหน้าอ่อนโยนของเฉียนจวิ้นก็ดุร้ายขึ้นมา เขากล่าวเสียดสี “ที่นี่ไม่สามารถสังหารคนให้ตายได้ ถึงแม้เจ้าจะทำให้พวกข้าตกรอบไป แล้วจะทำไม เมื่อออกไปแล้ว ถึงเจ้าจะแข็งแกร่งมากเพียงไร จะแข็งแกร่งไปกว่าประเทศหรืออย่างไร ถึงแม้เจ้าจะแข็งแกร่งกว่า แล้วเจียงหลีเล่า ชีวิตของนาง หากข้าอยากได้ ข้าก็ริบมาได้ทุกเวลา! ”

ใช้เจียงหลีมาขู่นางหรือ

มู่ชิงเกอสายตาเยือกเย็น องค์ชายท่านนี้ปลุกจิตสังหารของนางขึ้นมาได้สำเร็จ

นางไม่ใช่คนของโลกใบนี้แต่แรก และไม่คิดอยากจะเกี่ยวพันกับปัญหาในที่แห่งนี้ให้มากความ นางมาที่นี่ ก็เพื่อเจียงหลี นางไม่อยากจากไป นางจะคุ้มกันนาง

ทว่า เจ้างั่งคนนี้ กลับใช้ชีวิตของเจียงหลีมาข่มขู่นางต่อหน้านาง

มู่ชิงเกอยิ้มออกมา รอยยิ้มกลับทำให้กระดิ่งเตือนภัยในใจหู่อี้ส่งเสียงดังขึ้น “องค์ชายรองระวัง!”

เขาเตือนแล้ว แต่ก็ช้าไปหนึ่งก้าว

เฉียนจวิ้นที่ก่อนหน้านี้ยังกำเริบเสิบสานอยู่นั้น รู้สึกว่าร่างกายของตนเสียการควบคุมไปทันใด แล้วพุ่งกระโจนไปข้างหน้า เมื่อเขาหยุดลง ก็มาอยู่ตรงที่ที่ห่างจากมู่ชิงเกอสามไม้บรรทัด มือของนางก็กำลังจับอยู่ที่คอของเขา ความรู้สึกหายใจไม่ออกทำให้เขาไม่สามารถพูดได้ สีหน้าก็กลายเป็นสีม่วงคล้ำ

เขาขัดขืนอย่างหวาดกลัว แล้วมองไปยังมู่ชิงเกอที่ยังยิ้มแย้มอยู่

“เจ้าขู่ข้าอยู่หรือ” มู่ชิงเกอเอ่ยถามอย่างสบายๆ ถึงแม้นางจะไม่ใช่คนบนโลกใบนี้ สิ่งที่ฝึกฝนบำเพ็ญก็ไม่ได้อยู่ในระบบของโลกใบนี้ แต่อย่าลืมว่า ตอนนี้นางมาจากโลกใบหลัก เป็นสถานที่ที่เส้นทางต่างๆ มาบรรจบกัน สรรพสิ่งไม่เปลี่ยน รู้ว่าสัจธรรมใดๆ ล้วนมาจากแหล่งเดียวกัน ไม่ว่านางจะไปที่ใด ก็ยังคงยิ่งใหญ่แข็งแกร่งเช่นเดิม

“หยุดนะ!” หู่อี้ตกใจ

หากเฉียนจวิ้นตายต่อหน้าเขา จุดจบของเขาก็เลวร้ายเช่นกัน

เสียงของเขา ทำให้มู่ชิงเกอกลอกตาไปเหลือบมองเขา สายตาที่มองนี้ กลับทำให้หัวใจประหนึ่งถูกฟ้าผ่า เจ็บปวดเหน็บชาไปทั้งร่างเดินหรือขยับไม่ได้เลย

ช่างน่ากลัวนัก! ช่างเก่งกาจยิ่งนัก! ในดวงตาของหู่อี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่อาจคาดคิดได้เลยว่าเฉียนจวิ้นไปล่วงเกินผู้ใดเข้า!

“เจ้า…เจ้าสังหารข้าไม่ตายหรอก…” เฉียนจวิ้นกว่าจะพูดประโยคหนึ่งออกมาได้

มู่ชิงเกอกลับยิ้มออกมาด้วยท่าทีสนุกสนานมากกว่าเดิม “สังหารที่นี่อาจจะไม่ตาย แต่ก็ทำให้เจ้ารู้ถึงรสชาติความตายได้ อีกอย่าง เจ้าชอบข่มขู่คนนัก เช่นนั้นตอนที่ออกไปแล้ว ข้าทำลายประเทศนี้ไปด้วยเลยดีหรือไม่”

เฉียนจวิ้นเบิกตากว้าง มองนางด้วยความหวาดกลัว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน