ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 234

บนซากปรักหักพังนั้น ผู้คนที่ถูกเจดีย์หินดึงดูดมานั้น ส่งคะแนนมาให้แล้วต่างก็รีบหลบหนีไป

เจียงหลีลอยตัวตกลงมาอย่างช้าๆ เก็บคะแนนบนพื้นไป แล้วมายังข้างกายมู่ชิงเกอ นางไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็มีเสียงชายชราลอยมาจากกลางอากาศ…

“ฝึกทักษะอวี้ซาน ในระดับหายากสำเร็จ ได้รับหนึ่งพันคะแนน”

เมื่อเสียงนั้นพูดจบก็หายไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหลีก็ยิ่งสดใสมากขึ้น

เมื่อเห็นท่าทางได้ใจของนางแล้ว มู่ชิงเกอก็กล่าวอย่างขบขัน “เก็บอาการหน่อยได้หรือไม่ เหมือนกลัวคนอื่นจะไม่รู้ว่าคะแนนของเจ้าในตอนนี้สูงมากอย่างนั้นล่ะ”

ก็สูงจริงๆ มิใช่หรือ

อย่าว่าแต่คะแนนที่นางหาได้เองหนึ่งพันสามร้อยคะแนนเลย เพียงแค่คะแนนที่แย่งมาจากเฉียนจวิ้นและคนอื่นๆ นั้น ก็ได้มาพันสองพันคะแนนแล้ว

รวมกันแล้ว นางได้คะแนนประมาณสามพันกว่าคะแนน คาดว่าน่าจะชนะผู้เข้าร่วมการทดสอบทั้งหมดแล้วกระมัง

“อย่างไรเสีย มีสุดยอดฝีมืออย่างเจ้าคอยคุ้มกัน ถึงแม้ข้าจะได้ใจ ก็คงจะเป็นอะไร” เจียงหลีกล่าวเย้าหยอก

มู่ชิงเกอส่ายหน้าหมดคำพูด

รอให้นางดีใจสักพัก จึงกล่าวเตือนว่า “องค์ชายนั่นถูกเจ้าทำให้ตกรอบ หลังจากนี้น่าจะยุ่งยาก ต้องให้ข้าลงมือหรือไม่”

“ไม่ต้อง” เจียงหลีเก็บรอยยิ้มนั้นแล้วกล่าวเยาะเย้ย “ในเมื่อเป้าหมายคือข้า ก็ให้ข้าเป็นคนจัดการเองแล้วกัน”

“ได้” มู่ชิงเกอพยักหน้า ไม่ได้บังคับขัดขืนใด

นางจะไม่ไปขวางทางเติบโตของเจียงหลี!

“ไปที่ใดกันต่อ” มู่ชิงเกอเอ่ยถาม

เจียงหลียักไหล่ “อย่างไรเสียเราก็มีคะแนนมากมายเพียงนี้แล้ว พวกเราก็ไม่ต้องรีบร้อนไป หาที่นั่งดื่มสุรากันต่อเถิด”

มู่ชิงเกอหลุดหัวเราะออกมา รู้ว่าอาการเกียจคร้านของหญิงผู้นี้กำเริบอีกแล้ว

หากไม่มีความเร่งรีบคาดคั้นนางไว้ ไม่มีความกดดันให้แบกรับ นางก็สามารถเกียจคร้านจนออกนอกเส้นขอบฟ้าไปได้!

เพราะอย่างไรเสีย ในเส้นทางการเป็นจักรพรรดินีของนางนั้น แต่ไหนแต่ไรมา นางพูดอะไรก็ทำสิ่งนั้น ไม่มีใครบังคับนาง ทุกคนต่างก็เอ็นดูรักใคร่นาง

มู่ชิงเกอรู้สึกโชคดีขึ้นมาทันใด เจียงหลีที่เติบโตมาท่ามกลางแวดล้อมของความเอ็นดูตามใจนั้น ไม่ได้นิสัยเสียหรือนิสัยแปลกไปเป็นเรื่องโชคดียิ่งนัก

…

สถานที่แห่งหนึ่งในสนามทดสอบ ทิวทัศน์ที่นี่สวยงามนัก ภูเขาลำเนาไพร ล้วนซ่อนอยู่ในทะเลเมฆหมอก

เจียงเฮ่าและลู่เสวียนค้างแรมนอกทะเลเมฆหนึ่งคืน เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้น จึงกล้าเข้าไปในทะเลเมฆหมอกเพื่อพิชิตภารกิจ

แก๊กๆ…

ด้านล่างเท้าของพวกเขา มีเสียงโซ่ตรวนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ทั้งสองเดินตามกันอย่างระมัดระวัง

ด้านล่างของพวกเขา เป็นเหวหมื่นจั้งที่มองไม่เห็นจุดหมาย

ด้านหน้านั้น ถูกเมฆหมอกบดบัง มองไม่ชัดเจน ไม่รู้ว่าด้านหน้ายังห่างไกลอีกเพียงใด และไม่รู้ว่าในเมฆหมอกนั้นมีอันตรายใดหลบซ่อนอยู่

“พี่เฮ่า เบาะแสภารกิจนี้บอกเพียงว่า ต้องเดินตามโซ่ตรวนเข้าสู่ทะเลเมฆ ทำอย่างไรจึงจะถือว่าภารกิจสำเร็จ กลับไม่ได้บอกชัดเจน ประหลาดยิ่งนัก” ลู่เสวียนอาสาเดินอยู่ด้านหน้า พูดข้อสงสัยของตนออกมา

เจียงเฮ่าขมวดคิ้ว “ข้าก็รู้สึกแปลก รู้สึกว่าไม่น่าง่ายเช่นนั้น สรุปก็คือ พวกเราระวังหน่อยแล้วกัน อย่าตกหลุมพราง”

“อืม” ลู่เสวียนพยักหน้า แล้วระแวดระวังมากขึ้น

เดิมทีทั้งสองจะหาเบาะแสของเจียงหลี แต่กลับหาไม่พบ ด้วยความจนใจ จึงได้แต่ทำภารกิจไปด้วย ตามหาเจียงหลีไปด้วย

ผ่านไปสามสี่วัน ทั้งสองก็มีคะแนนสะสมไม่น้อย เมื่อพบคู่ต่อสู้ ก็สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ไปไม่น้อยเช่นกัน

ตอนนี้ สนามทดสอบยังเหลืออยู่กี่คนพวกเขาก็ไม่รู้เช่นกัน รู้เพียงว่า เมื่อการทดสอบยังไม่สิ้นสุดลง ก็ต้องเก็บคะแนนไปเรื่อยๆ

ครืดๆๆ…!

ทันใดนั้น โซ่ตรวนใต้เท้าของทั้งสองก็สั่นสะเทือน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน