ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 279

เจียงหลีจะทำอะไรหรือ

ตกปลา!

นางจะรอดูว่าหลังจากตัวเองฆ่าคนไปมากมาย ยังจะมีใครทนไม่ได้และอยากกระโจนออกมาชิงบัลลังก์ไปจากนาง

ครองราชย์ตอนอายุยังน้อย นางก็ต้องทำอะไรบ้าง เพื่อวางรากฐานสำหรับตำแหน่งจักรพรรดินี

…

ณ จวนของตระกูลหรง

ภายในห้องหนังสือของหรงเทียนเผิง เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าลูกชายที่ตอนนี้ปรากฏตัวอยู่ในห้องหนังสือของเขา จึงพูดจาเหน็บแนม “ลมอะไรพัดพาท่านชายสูงศักดิ์มาที่ห้องของข้าได้ หากจำไม่ผิด เจ้าไม่เคยเข้ามาห้องหนังสือของข้าเป็นเวลาสิบปีแล้ว”

“ท่านพ่อ วางมือเถิด” หรงจิ่งไม่สนใจคำถากถางของท่านพ่อ เพียงแค่อยากจะมาขอร้อง

หรงเทียนเผิงยิ้มเอ่ย “หมายความว่าอะไร?”

หรงจิ่งขมวดคิ้ว “นางเคยปล่อยบ้านเราไปแล้วครั้งหนึ่ง ท่านพ่อทำไมท่านถึงยังดึงดัน ทำเช่นนี้จะทำให้ตะกูลหรงตกต่ำจนไม่มีทางที่จะกลับมารุ่งเรืองได้อีกเลย”

“หุบปาก!” หรงเทียนเผิงไม่สามารถควบคุมสีหน้าได้

เขามองไปทางหรงจิ่งอย่างอาฆาต “ไอ้ลูกอกตัญญู! มีความสามารถที่จะนำพาตระกูลให้รุ่งเรืองได้ แต่กลับกลัวจนหัวหด จะบุกไปก็ไม่กล้าจะถอยหลังก็กลัว! ตอนนี้ แค่เด็กสาวที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ก็กลัวแล้ว! เจ้าไม่เหมาะสมที่จะเป็นลูกของตระกูลหรงข้า”

หรงจิ่งยิ้มอย่างเย็นชา “ท่านพ่อ นางเป็นแค่คนธรรมดาหรือ ท่านเคยเห็นใครที่เพิ่งครองราชย์ สามารถฆ่าคนมากมายโดยไม่กะพริบตาจนเลือดนองแผ่นดินไหม ความกล้าเช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะมีได้”

“แล้วอย่างไร สังหารคนตามอำเภอใจ นางก็เป็นได้เพียงจักรพรรดินีทรราช” หรงเทียนเผิงโต้แย้ง

“มีฮ่องเต้องค์ไหนที่มือไม่เปื้อนเลือดบ้าง” หรงจิ่งกล่าว

หรงเทียนเผิงจู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา “เจ้าพูดไม่ผิด หากอยากสำเร็จ ก็ต้องเสียสละ ตระกูลลู่ล้มราชวงศ์โฮ่วจิ้น ก็ไม่ใช่เพราะสละชีวิตลู่อ๋องและภรรยาหรือ ดังนั้น หากตระกูลหรงจะชิงบัลลังก์นั้น การสละชีพก็เป็นสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้นางกำลังพายเรือทวนน้ำ เพิ่งขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน ก็ออกพระราชโองการแปลกประหลาด ทำให้ราษฎรคับแค้น เช่นนี้จะโทษข้าได้อย่างไร ทั้งหมดก็เป็นเรื่องที่นางก่อขึ้นเอง”

“ดังนั้น ท่านพ่อเลยแอบส่งคนไป เพื่อคอยประโคมข่าว เพื่อปลุกปั่นราษฎรใช่หรือไม่” หรงจิ่งพูดตรงไปตรงมาถึงประเด็นที่ทำให้เขาต้องมาในวันนี้

หรงเทียนเผิงสีหน้าเปลี่ยน “ข้าเตรียมการโดยไม่มีการแพร่งพราย ทำไมเจ้าถึงรู้ได้”

หรงจิ่งยิ้มเอ่ย “หากไม่อยากให้คนรู้ก็อย่าทำ”

“ทำไม เจ้าจะเอาไปบอกใคร” กล้ามเนื้อบนใบหน้าหรงเทียนเผิงกระตุก

หรงจิ่งยิ้มอย่าผิดหวัง ในดวงตาของท่านพ่อ เขามองเห็นเพียงความทะเยอทะยานที่ไม่อาจควบคุมได้ ไม่เพียงแต่ท่านพ่อ สายตาของทุกคนในตระกูลหรงก็เป็นเช่นนั้น

พวกเขาบ้าไปแล้ว

เพื่ออำนาจที่ยิ่งใหญ่ ทำให้พวกเขาบ้ากันไปหมด!

พวกเขาคิดว่าจะแย่งชิงอำนาจมาจากหญิงสาวคนหนึ่งเป็นเรื่องที่ง่ายดาย พวกเขาคิดว่าในที่สุดก็ถึงเวลาที่ตระกูลหรงจะแย่งบัลลังก์!

ลู่เจี้ย ท่านไม่น่ารีบจากไปเลย หรงจิ่งได้แต่คิดและถอนหายในใจ

หากลู่เจี้ยยังมีชีวิตอยู่ ยังพอที่จะหยุดความทะเยอทะยานของตระกูลหรงได้ แต่ตอนนี้ลู่เจี้ยไม่อยู่แล้ว ความทะเยอทะยานของตระกูลหรงที่เก็บซ่อนมานาน ก็มิอาจควบคุมมันได้อีกต่อไป ตั้งแต่เจียงหลีสืบราชบัลลังก์ ยิ่งทำให้ความทะเยอทะยานราวกับสัตว์ดุร้ายที่กินคนได้ออกมาจากกรงแล้ว

“ท่านพ่อ บัลลังก์นั้นมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ” หรงจิ่งหดหู่

หากในร่างกายเขาไม่ได้มีสายเลือดของตระกูลหรงไหลเวียนอยู่ เขาจะเสียใจเช่นนี้ไหม

หรงเทียนเผิงยิ้มอย่างเย็นชา “บัลลังก์นั้น ใครในใต้หล้าไม่อยากนั่งบ้าง เจ้าคุณธรรมสูงส่ง จะทำตัวเป็นท่านชายจิ่งผู้ไม่สนใจอะไรเลย ข้าก็ขี้เกียจจะสนใจเจ้า แต่ทว่า หากเจ้าต้องการให้ตระกูลไม่สนใจเจ้า ตระกูลจะทำอะไร เจ้าก็อย่ายื่นมือเข้ามายุ่ง และก็ไม่ต้องไปช่วยผู้อื่นมาโจมตีตระกูล!”

คำเตือนครั้งนี้ หรงจิ่งฟังออกว่าท่านพ่อเขากังวลใจมากว่าเขาจะช่วยเจียงหลี และหยุดความทะเยอทะยานของตระกูลหรง

มองไปที่ดวงตาอันระมัดระวังเป็นอย่างมากของท่านพ่อ หรงจิ่งยิ้มออกมาเล็กน้อย “ท่านพ่อ ดูแลตัวเองให้ดี” พอพูดจบ เขาหันหลังเดินออกจากห้องหนังสือของท่านพ่อไปอย่างเงียบเหงา

หรงเทียนเผิงมองเขาเดินจากไปและรอจนเงาจางหายไป ถึงพูดอย่างโมโห “ไอ้ลูกอกตัญญู!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน