ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 375

ไม่นึกเลยว่าจักรพรรดินีแห่งจยาเซียนก็คือทาสสาวธรรมดาๆ คนนั้นที่อยู่ข้างกายลู่เสวียนและก็คือคนที่ตระกูลไป๋เซี่ยงพลิกแผ่นดินตามหากันให้วุ่นไปหมด

หลังจากที่รู้ความลับนี้เหวินเหรินชิ่งชิ่งก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

นางยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตัวแข็งทื่อ แม้แต่ลูกตายังไม่กลิ้งกลอก

“นี่! เหวินเหรินชิ่งชิ่ง” ลู่เสวียนเห็นท่าทางที่นิ่งไปของนางจึงตะโกนเรียกแต่กลับยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง นางทำได้เพียงมองเจียงหลีแล้วถามว่า “นางคงไม่ตกใจจนโง่ไปแล้วใช่ไหม”

“เจ้าสิโง่!”

ใครจะรู้เจียงหลียังไม่ทันตอบ เหวินเหรินชิ่งชิ่งก็ตะโกนขึ้นมาดังจนหูของลู่เสวียนอื้อไปเลย

“ซี๊ดด!” ลู่เสวียนเอามืออุดหู ถอยห่างจากทั้งสองคนแล้วด่าเหวินเหรินชิ่งชิ่งอย่างไม่เกรงใจ “เจ้าเป็นบ้ารึ! คนบ้า!”

เหวินเหรินชิ่งชิ่งกลับไม่สนใจเขา เพียงแต่กลั้นหายใจเบิกตาโตแล้วมองไปยังเจียงหลี

จริงสิ นางสามารถปลอมเป็นเจวียนเอ๋อร์ได้เหมือนจนแม้แต่ข้าก็มองไม่ออก ปลอมเป็นคนอื่นก็คงไม่ต้องพูดถึงกระมัง เหวินเหรินชิ่งชิ่งยิ้มเจื่อน

ที่น่าขันคือจักรพรรดินีแห่งจยาเซียนได้ไปเยือนเป่ยโหรวมาแล้วแต่ไม่มีใครรู้เลย อีกทั้งฮ่องเต้แห่งเป่ยโหรวยังคิดจะร่วมมือกับลู่เสวียนจัดการนางทั้งภายในและภายนอก

ทันใดนั้นสีหน้าของเหวินเหรินชิ่งชิ่งก็เปลี่ยนไปแล้วพูดเสียงเบาออกมาว่า “แล้วคุณชายจิ่ง”

นางเดาอะไรได้บางอย่างแต่สุดท้ายก็หุบปาก เพียงแต่ความตะลึงในแววตาของนางยากที่ปิดบังได้

เจียงหลียิ้ม “ชิ่งชิ่ง เจ้ามาถึงที่นี่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ เรื่องราวในอดีตทั้งหมดก็ลืมมันไปเสียเถิดนะ”

แววตาของเหวินเหรินชิ่งชิ่งมีความเหม่อลอย

จริงสิที่นางตอบตกลงจะจากเป่ยโหรวมา ไม่ใช่เพื่อจะตัดขาดกับเรื่องราวในอดีตหรอกหรือ

เมื่อในใจปล่อยวาง เหวินเหรินชิ่งชิ่งยิ้มออกมา “ข้าเพียงแต่คิดไม่ถึงและตกใจที่จักรพรรดินีจยาเซียนแห่งดินแดนใต้หนานฮวงจะเคยปลอมตัวเป็นสาวใช้อยู่ข้างกายข้า”

“ไม่ว่าฐานะของข้าจะเป็นอะไร พวกเราก็คือสหายกัน” เจียงหลีพูดอย่างจริงใจ เรื่องราวมากมายที่เจอมาในเป่ยโหรว เหวินเหรินชิ่งชิ่งไม่เคยไม่ช่วยเลย คอยอยู่เคียงข้างพวกเขามาตลอดถึงขนาดเล่าความลับที่อยู่ลึกๆ ในใจให้นางฟัง

ความสัมพันธ์เช่นนี้ จะยังเรียกว่าเพื่อนไม่ได้อีกรึ?

“สหาย…อย่างนั้นหรือ เจ้ายอมรับข้าเป็นเพื่อนจริงๆ หรือ” เหวินเหรินชิ่งชิ่งประหลาดใจเล็กน้อย

เจียงหลีเลิกคิ้ว “เพื่อนไม่ได้อาศัยการยอมรับ ถูกชะตาแล้วก็คือเพื่อนกัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเหวินเหรินชิ่งชิ่งยิ่งดูซาบซึ้งมากยิ่งขึ้น แววตาเปล่งประกายแล้วพยักหน้า “อืม พวกเราคือเพื่อนกัน!”

“มิตรภาพของเด็กผู้หญิงคนนี้ เข้าใจยากจริงๆ!” ลู่เสวียนดูอยู่ข้างๆ ยื่นมือออกมาเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ

เจียงหลีหันไปมองเขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “ความฉลาดทางอารมณ์ของเจ้านี่ยังคงน่าเป็นห่วงจริงๆ นะ!”

“…” ลู่เสวียนที่จู่ๆ ก็โดนด่า แม้จะอัดอั้นตันใจแต่ก็ระบายออกมาไม่ได้

“ชิ่งชิ่ง เจ้าเพิ่งมาถึงราชวงศ์จยาเซียน อะไรๆ ก็ยังไม่คุ้นเคย อยากจะลองเดินเที่ยวดูก่อน หรือว่าอยากจะไปฝึกฝนที่สถาบันไป๋หยวนเลย เรื่องที่จะไปซีฮวง ข้าได้เตรียมการไว้แล้ว นานสุดหนึ่งเดือน พวกเจ้าก็สามารถออกเดินทางได้” ท่าทางที่เจียงหลีปฏิบัติต่อเหวินเหรินชิ่งชิ่งนั้นดีมากจริงๆ

ลู่เสวียนเบะปากแล้วยิ่งรู้สึกน้อยใจ

เหวินเหรินชิ่งชิ่งรู้สึกตะลึงในความเมตตาที่ได้รับ นางยังไม่ชินกับฐานะจักรพรรดินีของเจียงหลี ชั่วครู่เดียวก็ถามอย่างเข้าใจความคิดนางเช่นนี้ ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะคิดแทนอีกฝ่าย “แต่ว่าขบวนส่งเจ้าสาวยังอยู่จะไม่สนใจอะไรเลยหรือ”

“สนอะไร เจ้าไม่ได้จะให้ข้าแต่งงานกับเจ้าจริงๆ หรอกใช่หรือไม่” ลู่เสวียนพูดอย่างจริงจัง

“เจ้าหุบปากไปเลย!”

“เจ้าหุบปากไปเลย!”

เจียงหลีและเหวินเหรินชิ่งชิ่งพูดขึ้นมาพร้อมกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน