ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 376

“ข้าจะไม่เจอท่านอีกนานแสนนานเลยอย่างนั้นหรือ” ดวงตาของเจียงหลีแวววาว ที่นางไม่ร้องไห้ง่ายๆ ไม่ใช่เพราะว่านางเข้มแข็ง แต่เป็นเพราะว่านางเกิดมาส่งสูง ในหลายๆ เรื่องและคนหลายๆ คน ไม่ควรค่าแก่การหลั่งน้ำตาของนาง

แต่ตอนนี้ ได้ยินเขาพูดแบบนี้ คงจะไม่ปรากฏตัวอีกนานแสนนาน นางก็อยากจะร้องไห้เสียแล้ว

ทั้งๆ ที่เขาก็อยู่ตรงหน้าแต่นางกลับเริ่มรู้สึกทุกข์ใจ

“อย่าร้องไห้เลย”

เขายื่นนิ้วมือที่เรียวยาวมาเช็ดน้ำตาที่คลออยู่ที่หางตาของนางอย่างเบามือ

“ข้าไม่กลัว” นางพูดขึ้นมา

เซ่าตี้เลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่กลัวหรือ

เจียงหลีส่ายหน้ามือทั้งสองข้างกอดคอเขาไว้แน่น “ข้าไม่กลัวความเจ็บปวดที่จะต้องพรากจากกันอีกครั้ง”

“แต่ข้ากลัว” จักรพรรดิเซ่าตี้ยกมือทั้งสองข้างจับหน้านาง ใบหน้าที่เหมือนจะไม่แสดงอาการอะไร เผยความดิ้นรนออกมาเล็กน้อย

นางบอกว่าไม่กลัวอย่างนั้นหรือ

พอถึงวันนั้นจริงๆ เมื่อนางเจ็บปวดจนจะขาดใจ คนที่ปวดใจก็คือเขาเอง

“…” คำพูดแค่สามคำทำให้เจียงหลีพูดไม่ออก

“อย่าดื้ออย่าซน ตั้งใจทำเรื่องที่เจ้าต้องทำแล้วรอข้ากลับมาก็พอ” เขาพูดปลอบโยน ทำไมเขาถึงทำใจที่จะไม่ได้เจอกันนานได้ เพียงแต่ถึงแม้ว่าเขาจะคอยอยู่ข้างๆ นางก็ไม่สามารถให้นางรู้ได้ “เจ้าก็คิดเสียว่าข้าไปจำพรรษา”

ท่าทางที่ไม่ยอมของจักรพรรดิเซ่าตี้ทำให้เจียงหลีทำได้เพียงยอม “ได้ แต่ว่าอีกนานแค่ไหนข้าถึงจะได้เจอท่านอีกครั้ง”

นางไม่รู้ว่าเมื่อเกิดใหม่แล้วเขาจะเป็นอย่างไร

“ไม่นานหรอก” เขาให้คำตอบ

“จริงหรือ” เจียงหลีมองเขาด้วยความสงสัย

“อืม” เซ่าตี้ตอบ

เจียงหลีหายใจเข้าลึกๆ ละทิ้งความทุกข์ที่ต้องพรากจากกันแล้วเผยรอยยิ้มให้กับเขาอีกครั้ง “การจากไปครั้งนี้เป็นเพราะว่าต้องไปเกิดใหม่ใช่หรือไม่”

“อืม” เขาตอบอีกครั้ง

“แล้ว” เจียงหลีเข้าไปใกล้เขา ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนหายไป “หลังจากที่ท่านเกิดใหม่ จะไปชอบผู้หญิงอื่นหรือไม่”

“ไม่” เป็นคำตอบที่เด็ดขาดเช่นเดิม

“แน่ใจขนาดนั้นเลยรึ” เจียงหลีกระพริบตา

“อืม” เซ่าตี้พยักหน้า

“แล้ว”

“แล้วเจ้าล่ะ” ทันใดนั้นเซ่าตี้ก็พูดแทรกเจียงหลีขึ้นมา

“ข้าทำไมรึ” เจียงหลีนิ่งไป รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ทันทีหลังจากนั้น นางก็รู้สึกได้ว่ามือใหญ่ๆ ของเขาที่โอบเอวอยู่เริ่มรัดแน่นขึ้น ร่างกายที่แนบชิดกันอยู่แล้วแทบจะเหมือนถูกกดอยู่ที่หน้าอกของเขา

ตรงหน้ามีเงาปกคลุมลงมา เขาก้มหน้าลงมาดวงตาที่แวววาวของเขาจ้องมองที่นาง นางเห็นตัวเองที่ไม่ได้ทำอะไรผิดจากดวงตาของเขา “แล้วหลีเอ๋อร์ล่ะ จะไม่ฉวยโอกาสที่ข้าไม่อยู่ไปชอบคนอื่นใช่หรือไม่”

“แน่นอนว่าไม่!” เจียงหลีเสียงดังขึ้นแปดระดับเพื่อเป็นการพิสูจน์ตัวเอง

“จริงรึ” เขาถามอีกครั้ง

“จริงสิ!” เจียงหลีเชิดคางมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่

เขาเลิกมองตาของนาง ใช้มือทัดผมของนางขึ้นแล้วพูดกระซิบเบาๆ ว่า “หลีเอ๋อร์ชอบผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลามาก ใช่ไหมล่ะ”

“…” ทันใดนั้นเจียงหลีก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน