ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 382

“พวกเจ้า…เป็นพวกเดียวกัน!” เป่ยเหมินเวยมองเจียงหลีและหรงจิ่ง ในที่สุดก็เข้าใจ “หรงจิ่ง ไอ้คนทรยศ!”

หรงจิ่งกลับยิ้ม “ไม่เคยหักหลัง แล้วจะเป็นคนทรยศได้อย่างไร”

เป่ยเหมินเวยพูดไม่ออก ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา ในเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม หัวเราะเยาะตัวเองหรือว่าหรงจิ่งก็มิอาจรู้ได้ หลังจากที่เขาหัวเราะเสร็จก็กระอักเลือดสีดำออกมาแล้วพูดกับหรงจิ่งด้วยความโกรธแค้นว่า “คุณชายจิ่งที่เดิมมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งใต้หล้าก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ยอมก้มหัวให้กับผู้หญิง เพราะความรัก”

คำพูดนี้ หรงจิ่งไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

“หรงจิ่ง! ข้าขอสาปแช่งเจ้า ขอให้เจ้าไม่มีวันได้หัวใจของคนที่เจ้ารักทุกๆ ชาติไป!”

“หุบปาก!” เจียงหลีปล่อยพลังวิญญาณออกมาจากกลางฝ่ามือ พุ่งโจมตีไปยังหัวใจของเป่ยเหมินเวย ทำให้เขาตายตาไม่หลับ เบิกตาโตมองบัลลังก์ของตัวเอง

เจียงหลีได้ฆ่าเป่ยเหมินเวยแล้ว แต่กลับยังไม่หายโกรธ นางรีบเดินเข้าไป แล้วเอาเท้าเหยียบบนศพของเป่ยเหมินเวย แล้วพูดอย่างดุดันว่า “เจ้ากล้าสาปแช่งเขา ข้าก็จะทำให้ตระกูลเป่ยเหมินของเจ้าสูญสิ้นไปจากหนานฮวงตั้งแต่บัดนี้!”

คำพูดที่รุนแรง ทำให้หรงจิ่งยิ้มเล็กน้อย

“ฆ่าคนพวกนี้ให้หมด!” เจียงหลีออกคำสั่ง เซียวเซียวและคนอื่นๆ ต่างก็พากันเข้ามาในวัง แล้วจบชีวิตของคนพวกนี้อย่างง่ายดาย

อาเฉวียนเดินเข้ามาในวัง แล้วมองหรงจิ่ง ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่กลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

“จักรพรรดินีแห่งจยาเซียน! อ๊ากกก! ชาติหน้าข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!” เป่ยเหมินเจวี๋ยตะโกนเสียงดัง

เจียงหลีหันมามองเขา แล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ข้ารอให้เจ้ามาฆ่าข้า เจ้ากล้ามา ข้าก็จะฆ่าพวกเจ้าอีกชาติ”

“เจ้า!” ทันใดนั้นเป่ยเหมินเจวี๋ยก็เบิกตาโต เขาโกรธเจียงหลีมากจนขาดใจตาย

“คุณชาย!” เสียงที่ร้อนรนของอาเฉวียนดังขึ้น

เจียงหลีรีบหันไปมองเมื่อเห็นร่างของหรงจิ่งกำลังจะล้มลง

“หรงจิ่ง!” ร่างของเจียงหลีหายแวบไปปรากฏอยู่ข้างๆ เขาแล้วประคองเขาไว้

นางค่อยๆ คุกเข่าลงแล้วให้เขานอนลงกับพื้น ศีรษะของเขาหนุนอยู่บนแขนของนาง ระยะห่างของทั้งสองคนใกล้กันแบบที่ไม่เคยใกล้ขนาดนี้มาก่อน

“ไม่ต้องกลัว ข้าจะช่วยเจ้าเอง” เจียงหลีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ฝ่ามือของนางเปล่งแสงของนกอมตะ

แต่ว่าในตอนที่นางเตรียมจะช่วยชีวิตเขา หรงจิ่งกลับใช้มือที่เย็นเฉียบจับมือนางไว้ ปิดแสงของนกอมตะไว้

“ไม่ต้องช่วยข้า” หรงจิ่งอมยิ้มแล้วส่ายหน้า

ทำไมล่ะ ไม่ให้นางช่วยเขาในตอนนี้…

หรงจิ่งแววตาอมยิ้ม เขามองเจียงหลีที่เป็นห่วงเขาจึงเผยรอยยิ้มที่เจิดจ้าที่สุดในชีวิตออกมา “ข้ากลัว” เขาตอบกลับ

“กลัว กลัวอะไรหรือ” เจียงหลีไม่เข้าใจ แววตาร้อนรนเป็นอย่างมาก ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ หรงจิ่งตายแน่

“เพราะว่า…” แววตาของหรงจิ่งกลับสับสนและไม่อยากตัดใจ เขาพูดอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางที่สูงส่งเหมือนที่ผ่านมา “ข้ากลัวว่าวันหนึ่งข้าจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ข้ากลัวว่าข้าจะบ้า เพราะว่าอยากได้เจ้ามาครอบครอง ข้ากลัวว่าความรักที่ร้อนแรงของข้าจะแผดเผาตัวเองและเจ้า ข้ากลัวว่าข้าจะกลายเป็นเสี้ยนหนามตำใจเจ้า”

“…” ในใจเจียงหลีว้าวุ่นไปหมด

ไม่ใช่ว่านางไม่รู้ว่าหรงจิ่งรู้สึกอย่างไรกับนาง เพียงแต่ไม่คิดว่าเขาจะสารภาพรักเยี่ยงนี้

“เจียงหลี ยอมให้ข้าเรียกเจ้าว่าหลีเอ๋อร์สักครั้งได้หรือไม่” สายตาของหรงจิ่งเต็มไปด้วยความวิงวอน

หรงจิ่งเป็นเช่นนี้ จะให้นางปฏิเสธได้อย่างไร

เจียงหลีพยักหน้าอย่างช้าๆ

การยินยอมของนาง ทำให้แววตาของหรงจิ่งเต็มไปด้วยความดีใจ เขาพูดเบาๆ ว่า “หลีเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าในใจของเจ้ามีเพียงลู่เจี้ย ถึงเขาจะตายไปแล้วเจ้าก็ไม่ต้องการให้ผู้ใดใกล้ชิดเจ้า การใกล้ชิดเยี่ยงนั้นทำให้เจ้าไม่ชอบ แทนที่จะปล่อยให้ข้าถูกเจ้าเกลียดแล้วกลายเป็นเสี้ยนหนามตำใจเจ้า มิสู้ให้ข้าดึงมันออกเองด้วยมือของข้าก่อนหน้านี้จะดีกว่า เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นในอนาคต ข้าก็จะเติมเต็มเจ้าและเจ้าก็จะเติมเต็มข้า”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน