ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 390

หลิวหลีอย่างนั้นหรือ

เจ้าเปี๊ยกที่ได้ยินคำสุดท้ายสองคำก็เงยหน้าขึ้นมองนางด้วยสีหน้างุนงง หลิวหลีอะไร

เจียงหลีมองไปที่ดวงตาลูกแก้ววาวใสของมันก็คิดว่าชื่อที่ตัวเองตั้งให้ชื่อนี้ใกล้เคียงกับมันมาก “หลิวหลี เจ้าชอบชื่อนี้ที่ข้าตั้งให้หรือไม่ หากเจ้าชอบส่งเสียงร้องให้พี่สาวได้ยินสักหน่อย ข้ายังไม่เคยได้ยินเสียงร้องของเจ้าเลยนะ”

“…”

จนถึงตอนนี้เจ้าเปี๊ยกพึ่งจะรู้ว่า ‘หลิวหลี’ คือชื่อใหม่ของมัน

ส่วนเรื่องเสียงร้อง…

มันสามารถสัญญากับเจียงหลีได้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องนี้มันยอมไม่ได้เด็ดขาด

“ทำไมไม่ร้องล่ะ” เจียงหลีอุ้มมันแกว่งไปแกว่งมา นางขมวดคิ้ว “เจ้าไม่ชอบชื่อนี้หรอกหรือ”

เขาสามารถตอบว่าไม่ชอบได้ด้วยหรือ เจ้าก้อนขนประท้วงในใจแต่รู้แก่ใจดีว่าการประท้วงเช่นนี้ไม่มีผล

จริงดังว่า ไม่ต้องรอให้มันแสดงอาการประท้วงอะไร เจียงหลีก็เอ่ยขึ้นอย่างเอาแต่ใจเสียก่อน “ต่อให้เจ้าไม่ชอบ ข้าก็จะเรียกเจ้าเยี่ยงนี้ล่ะ”

หูแหลมๆ ของเจ้าเปี๊ยกสั่นไหวราวกับยอมรับชะตากรรมก็ยิ่งทำให้เจียงหลีพอใจมากยิ่งขึ้น

“เจ้าช่างน่ารักจริงๆ เลย!” เจียงหลีจูบกระหม่อมของมันอย่างอดใจไม่ไหว แต่ยังคงรู้สึกว่ายังแสดงความสุขจากข้างในใจมากไม่พอ เจียงหลีจึงอุ้มมันขึ้นมาแล้วจูบเบาๆ ที่จมูกของมัน

“…” ผิวหนังของเจ้าก้อนขนเริ่มร้อนลวก

ในดวงตาที่วาววับนั้นมีเปลวไฟที่ลุกโชนซ่อนอยู่ราวกับว่าเขาต้องการที่จะกลืนหญิงสาวตรงหน้าลงท้องเข้าไปในคำเดียว

“ไปกันเถอะ วันนี้เราต้องเริ่มทำงานแล้ว” เจียงหลีไม่ทันสังเกตเห็นสายตาที่เปลี่ยนไปของเจ้าเปี๊ยก จากนั้นจึงอุ้มมันขึ้นมาเดินมุ่งหน้าไปที่ชายฝั่ง

ถูกขังอยู่ในที่แห่งนี้ไปตลอดก็ไม่ใช่เรื่อง

สำรวจเกาะร้างแห่งนี้ติดกันสองวันก็ไม่พบสิ่งใด วันนี้เจียงหลีตัดสินใจแล้วว่าจะเริ่มสร้างแพไม้เพื่อออกไปจากที่นี่

นางต้องการออกจากเขตมหาสมุทรซีฮวงนี่ให้ได้ ลองเสี่ยงโชคดูว่าจะเดินตามทิศทางของทะเลไปถึงซี

ฮวงได้หรือไม่

เมื่อมาถึงชายหาด เจียงหลีก็วางเจ้าก้อนขนลงแล้วพูดกับมันว่า “พี่สาวต้องเริ่มทำงานแล้ว เจ้ารออยู่ตรงนี้นะ อย่าออกไปวิ่งซน ได้ยินไหม”

เจ้าก้อนขนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เจียงหลีจึงหันจากไปอย่างพอใจ

จากนั้นไม่นานต้นไม้หนาทึบก็โค่นลงต่อหน้าเจ้าก้อนขนดันทรายขึ้นมาซัดใส่เจ้าก้อนจนขนเต็มไปด้วยเม็ดทราย

ฮ่าๆๆ… เจียงหลีที่จงใจกลั่นแกล้งมัน เมื่อเห็นว่ามันยังนั่งจุ่มปุ๊กอยู่กับที่โดนทรายสาดทั่วทั้งตัวด้วยท่าทางไม่กระดิกจึงทำให้เจียงหลีหัวเราะอย่างอดไม่ได้

“หลิวหลี ทำไมเจ้าต้องน่ารักถึงเพียงนี้ด้วย” เจียงหลีนั่งยองขยี้ผมนุ่มลื่นของมันจนยุ่งเหยิง

ฟู่ว!

เมื่อเห็นผลงานชิ้นเอกของตัวเอง เจียงหลีก็อดหัวเราะไม่ได้ “ฮ่าๆ ไม่เป็นไรนะ รอพี่สาวทำงานเสร็จก่อน เดี๋ยวจะมาช่วยเจ้าเก็บกวาด”

เมื่อพูดจบก็วิ่งไปด้านข้างอย่างรู้สึกผิดในใจ นางเริ่มจัดการต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังของเจ้าเปี๊ยก

ในขณะที่นางหันหลังไปก็เลยไม่ทันสังเกตเห็นแววตาที่ย้อมไปด้วยความรักใคร่เอ็นดูในดวงตาลูกแล้วเคลือบวาววับของเจ้าก้อนขน

บนเกาะไม่มีต้นไผ่ ส่วนต้นไม้ก็มีอายุหลายปีจึงทำให้ลำต้นหน้าแข็งแรงผิดปกติ

เจียงหลีหาต้นไม้ที่เหมาะสมไม่เจอจึงทำได้เพียงตัดต้นไม้ที่หนาทึบให้มีขนาดใกล้เคียงกันได้ จากนั้นใช้เถาวัลย์ที่แข็งแรงแทนเชือกมัดต้นไม้เหล่านี้เข้าด้วยกัน

เปลือกไม้ที่ปอกแล้วยังเก็บไว้ใช้ในภายภาคหน้าเพื่อเย็บเข้าด้วยกันและสามารถเป็นเรือแพได้

งานหยาบกระด้างเช่นนี้นางรู้แต่ทฤษฎีกลับไม่เคยทำสักครั้ง นางยุ่งทั้งวันจนเหงื่อโทรมกายเหม็นอับแต่แพไม้ก็ยังไม่เสร็จสักที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน