ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 391

ดูเหมือนว่าคนพวกนี้ตายก่อนที่เรือชนโขดหินเสียอีก

เจียงหลีขมวดคิ้วเม้มริมฝีปาก นางไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้คนบนเรือเจออะไรมาบ้าง แล้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเป็นใครและต้องการไปที่ไหน

“เสียดายจังเลย ยังหนุ่มยังสาวกลับต้องมาตายที่นี่” เจียงหลีลุกยืนขึ้นแล้วทอดมองรูปพรรณสัณฐานของหญิงสาว

นางยังดูสวย แต่ถ้านางยังมีชีวิตอยู่จะต้องเป็นสตรีรูปงามมากแน่ๆ

หลังจากที่ครุ่นคิด เจียงหลีจึงผลักร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวออกทะเล นางไม่เคยรู้จักกันและนางไม่ใช่คนประเภทที่จะขุดหลุมฝังศพให้ใครด้วย

สำหรับเจียงหลี คนที่ตายไปแล้วจะฝังดินหรือจมลงทะเลก็เหมือนกันทั้งนั้น

“คนบนเรือพวกนั้นคงจะเป็นญาติของเจ้ากระมัง ถ้าเช่นนั้นก็ให้เจ้าได้กลับไปอยู่พร้อมหน้าซะเถิด” เจียงหลีเฝ้าดูหญิงสาวถูกน้ำซัดและจมลงทะเลเงียบๆ

นางไม่สนใจสืบหาความจริงของเรื่องนี้ สำหรับนางแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ

สิ่งเดียวที่ทำให้นางเสียใจก็คือกว่าจะเห็นเรือสักลำไม่ใช่ง่ายๆ แต่ทว่าเรือลำนี้กลับกลับล่ม…จมไปแล้ว

สายตาของเจียงหลีทอดมองบนเรือที่จมลงไปในทะเลเหลือเพียงโครงร่างเล็กน้อยและหัวใจของนางก็ปวดร้าวในใจ ถ้าเรือไม่จมก็ไม่มีคนตาย บางทีนางอาจจะออกจากเกาะด้วยการล่องเรือลำนี้

“ไปกันเถอะหลิวหลี เรากลับกันเถอะ” เมื่อสิ้นสุดการถอนหายใจเจียงหลีก็หันไปมองเจ้าก้อนขนที่นางวางไว้บนชายหาด

เมื่อนางมองย้อนกลับไปก็ถึงกับผงะ ทันใดนั้นนางก็พูดอย่างเดือดดาล “ข้าเพิ่งอาบน้ำให้เจ้าไปเมื่อครู่นี้เอง ทำไมเจ้าถึงสกปรกมอมแมมอีกแล้วล่ะ”

“…” เจ้าเปี๊ยกไร้คำพูดใดๆ

สภาพมันเปียกม่อล่อกม่อแลกถูกทิ้งไว้บนชายหาดจะไปสะอาดได้อย่างไร

“เฮ้อ ช่างเถอะๆ เดี๋ยวค่อยอาบใหม่ก็ได้” เจียงหลีส่ายหน้าอย่างจนปัญญาแล้วแอบคิดร้ายในใจ เลี้ยงสัตว์เลี้ยงนี่มันวุ่นวายจริงๆ ไหนจะต้องกินต้องดื่ม ไหนจะต้องอาบน้ำอีก!

อีกอย่างจนถึงตอนนี้เจียงหลีก็ยังไม่รู้เลยว่าสัตว์ที่นางเลี้ยงนี่มันคือตัวอะไรกันแน่!

เมื่อยอมรับชะตากรรมในความมอมแมมก็อุ้มมันขึ้นมา คราวนี้เจียงหลีมีสำนึกพอที่จะไม่โยนมันลงทะเลให้ตาย แต่กลับพามันไปที่สระน้ำเล็กๆ ที่พวกเขาเจอกัน

น้ำตกที่ตกลงมาในสระน้ำขนาดเล็กนี้มีคุณภาพน้ำที่ใสซึ่งสบายกว่าน้ำทะเลที่เค็มมาก

“ฮ่าๆๆ…หลิวหลี คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะว่ายน้ำเป็น มาเร็ว รีบว่ายมาหาพี่สาว อย่าแอบสิ…”

ในเสียงน้ำสาดกระเซ็นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะมีความสุขของเจียงหลี

ในสระน้ำที่ไม่ใหญ่นักมีหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวที่กำลัง ‘เล่น’ สนุกสนาน

เฮ้อ…

“ไม่ต้องกลัว!” เจียงหลีไล่ตามจับเจ้าเปี๊ยก

แต่เจ้าเปี๊ยกกลับหลบหนีอย่างว่องไว หนีให้ห่างไกลไม่อยากเข้าใกล้หญิงสาวที่กำลังเล่นสนุกอย่างบ้าคลั่ง

“หลิวหลี ทำไมเจ้าต้องหนีข้าด้วย” เสื้อผ้าบนตัวเจียงหลีเปียกไปหมด เส้นผมเปียกชื้นปล่อยสยายกลางหลัง ลำตัวครึ่งหนึ่งซ่อนอยู่ในน้ำแล้วกำลังถามเจ้าก้อนขนที่อยู่ไกลๆ

“…” เจ้าก้อนขนหน้าดำ

แม้ว่าสีขนของมันจะปิดบังใบหน้าทั้งหมดของมันเอาไว้ แต่สายตาของมันในตอนนี้กลับเย็นชา

สมควรตาย สภาพมันในตอนนี้จะสามารถถูกหญิงสาวเลือดร้อนกอดเอาไว้ในอ้อมอกได้หรือ

เขาไม่ใช่พวกชอบความเจ็บปวดที่อยากจะทรมานตัวเองให้ตาย!

อยู่ห่างๆ อย่างน้อยก็สามารถหักห้ามใจตัวเองได้

“เอาล่ะๆ ไม่แกล้งเจ้าแล้ว เจ้าอาบเสร็จรึยัง ถ้าอาบเสร็จแล้วเราก็ไปกันเถอะ” เจียงหลีเล่นไปสักพักก็รู้สึกเหนื่อยในที่สุดก็ปล่อยเจ้าก้อนขน

เมื่อได้ยินคำสั่ง ‘นิรโทษกรรม’ ของหญิงสาว เจ้าเปี๊ยกก็กระโดดขึ้นจากน้ำ ฟิ้ว… และหายวับไปในพงหญ้าทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน