ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 394

พลังของเขา…

ขณะที่ซู่ซินและชิงหว่านก้าวเดินไปข้างหน้าแต่เจียงหลีกลับตกตะลึงในใจ

การฝึกบำเพ็ญของประมุขสำนักผู้นี้มิอาจหยั่งรู้ได้ราวกับว่ามีช่องว่างระหว่างเขา ต้องไม่ใช่หลิงจงแน่ๆ เช่นนั้นก็คือ…หลิงหวัง! เจียงหลีหรี่ตาทั้งคู่มีความเข้าใจที่ชัดเจนขึ้นเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของบุรุษรูปงามผู้นี้

“ถวายพระพรท่านประมุข”

“ถวายพระพรท่านประมุข”

เมื่อมาถึงที่ประทับ ซู่ซินผู้หยิ่งผยองและชิงหว่านผู้อ่อนโยนต่างก็สำรวมกิริยาของพวกนางและแสดงความเคารพต่อผู้เป็นประมุขของสำนักพรตเสวียนหมิง

ดวงตาของเจียงหลีที่ยืนอยู่ข้างสองคนนั้นวูบไหวเล็กน้อยแล้วแสดงความเคารพอย่างไม่เคร่งครัด

ทันใดนั้นนางก็ได้รับแววตาเฉียบแหลมราวกับคมมีดจากดวงตาสองดวงที่กำลังค่อยๆ กรีดเสื้อผ้าที่ตนสวมใส่ที่ละชั้นๆ

สายตาเช่นนี้ทำให้นางขุ่นเคืองและคิ้วกระตุกขึ้นเบาๆ

“เจ้าคือธิดาสวรรค์ผู้มาใหม่ใช่หรือไม่” น้ำเสียงบาดแก้วหูดังขึ้นอีกครั้ง

ด้วยคำถามนี้จึงทำให้ซู่ซินและชิงหว่านหันไปจ้องมองเจียงหลีพร้อมกัน เจียงหลีแลหางตามองซู่ซินแล้วรู้สึกถึงความเป็นปรปักษ์ในแววตาของนาง

“คงอย่างนั้นกระมัง” เจียงหลีนิ่งขรึมแล้วตอบคำถามออกไป

“คงอย่างนั้น? งั้นรึ” ท่านประมุขนึกขบขันขึ้นมา

เจียงหลีเงยหน้าสบตาเข้าอย่างไม่เกรงกลัวความตาย ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยแป้งสีขาวซีดนั้นแม้จะทำให้ผู้คนตกใจแต่ยังไม่ทำให้นางตกใจถึงขั้นจริงจังได้

“ข้าลอยไปติดเกาะร้าง จู่ๆ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งปรากฏตัว บอกว่าข้าคือธิดาสวรรค์อะไรก็ไม่รู้ ข้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองใช่หรือไม่ใช่” เจียงหลีเล่าเรื่องที่ผ่านมาด้วยท่าทีสงบ

ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงไม่ตอบคำถาม เพียงแต่มองไปที่ชายในชุดคลุมนั้น

“ทิศทางถูกต้อง หันอวี้ตรวจสอบแล้วว่าบนเกาะไม่มีผู้อื่นอีกขอรับ” ชายในชุดคลุมเอ่ยตอบ น้ำเสียงของเขาแหบพร่าราวกับเคยเสียงแตก

ท่านประมุขถอนสายตากลับมามองเจียงหลีด้วยแววตาขบขัน “ตอนที่พวกนางทั้งสองถูกเลือกเป็นธิดาสวรรค์ต่างรู้สึกสำนึกในบุญคุณ แต่เหตุใดเจ้าถึงได้ใจเย็นเยี่ยงนี้ทั้งยังตั้งคำถามกับสถานะของตนอีกด้วย”

ในขณะที่พูดสายตาของเขายังคงมองตรงไปที่เจียงหลีอย่างเปิดเผย

สายตาราวกับกำลังสำรวจสินค้าเฉกเช่นนี้ทำให้เจียงหลีรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างไรก็ต้องเผชิญหน้ากับหลิงหวังให้จงได้ แม้กระทั่งโอกาสขัดขืนนางยังไม่มีเลย

“หึ เลียแข้งเลียขาสิไม่ว่า” ซู่ซินพึมพำเสียงเย็นเยียบ

เมื่อเผชิญหน้ากับเจียงหลีความเย่อหยิ่งของนางก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เพี๊ยะ!

จากนั้นทันทีที่สิ้นเสียงของนางก็มีเสียงฝ่ามือดังกึกก้องไปทั่วทั้งวิหารหลวง

“ถึงคราวที่เจ้าต้องพูดต่อหน้าที่ประทับนี้แล้วหรือ” ถ้อยคำตำหนิติเตียนดังออกมาจากปากของผู้เป็นประมุข

เจียงหลีเหลือบมองซู่ซินก็เห็นเพียงแค่นางยกมือขึ้นกุมใบหน้าตัวเองโดยที่ศีรษะเอนเอียงไปอีกข้าง

“ขอประธานอภัยท่านประมุข ซู่ซินไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ” นางรีบคุกเข่าลงแล้วยอมรับผิดด้วยความระมัดระวัง

เจียงหลีตกตะลึง ประมุขสำนักทันลงไม้ลงมือตอนไหน นางมิสามารถหาร่องรอยใดได้เลย นี่คือความแตกต่างระหว่างหลิงจงและหลิงหวังใช่หรือไม่

“โง่เขลา” ประมุขสำนักพรตเสวียนหมิงตำหนิเสียงเย็น เบนหน้าหนีจากซู่ซินที่กำลังตัวสั่นงันงกด้วยความตกใจกลัว จากนั้นเขาจึงกลับไปมองเจียงหลีอีกครั้ง

เจียงหลีรู้ว่าเขากำลังรอตนเองพูดอยู่

“เพราะข้าไม่ค่อยรู้แน่ชัดเกี่ยวกับธิดาสวรรค์ว่าสถานะนี้หมายถึงอะไร” เจียงหลีตอบไปตามจริง

ทันใดนั้นผู้เป็นประมุขก็เหยียดยิ้ม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน