ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 403

“เจ้า! แม้ว่าเจ้าต้องการจะลงแข่ง ก็ไม่สามารถใช้วิธีนี้!” ชิงหว่านกล่าวด้วยเสียงโกรธ นางเดินอ้อมซู่ซินและกำลังจะกลับไปช่วยสมทบ

ซู่ซินไม่ได้ขยับตัวแต่กลับยิ้มเยาะ “อย่ามาทำหน้าซื่อใจคดที่นี่”

ชิงหว่านหันกลับมาด้วยความโกรธ “เจ้าพูดว่าอะไรนะ”

“ไม่ใช่หรอกหรือ” ซู่ซินหันกลับมาและมองหน้านางอย่างหยอกเย้า “ล้วนคือผู้สมัครเป็นธิดาสวรรค์กันทั้งนั้น เจ้ากับนางจะแสร้งทำเป็นพี่น้องจอมปลอมอะไรนั่นไปทำไมกัน”

“เจ้า! ” ชิงหว่านโกรธมากจนหน้าอกพองยุบไม่เป็นจังหวะ

เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อน แม้ว่านางอยากจะลงแข่งก็จะทำตามกฎระเบียบ ไม่เคยคิดที่จะใช้วิธีสกปรกในการกต่อสู้กับเจียงหลีหรือซู่ซินตรงหน้าเลย

แต่ตอนนี้นางกลับถูกซู่ซินใส่ร้าย!

“ชิงหว่าน ข้าจะบอกเจ้าให้รู้ไว้ว่าการฝึกฝนก็คือสนามรบ เพื่อบรรลุเป้าหมาย เพื่อให้ได้มาซึ่งทรัพยากรที่ดีกว่า ทุกคนล้วนจะทำทุกวิถีทาง ความใจดีของเจ้า สักวันหนึ่งจะหันมาทำร้ายเจ้า หากวันนี้เจ้าใจอ่อน วันข้างหน้านางไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่” ซู่ซินกล่าวอย่างดุดัน

ชิงหว่านมองไปยังนางด้วยความตกใจ ราวกับว่าไม่เคยรู้จักนางมาก่อน “ซู่ซิน ข้าคิดเสมอว่าเพียงเพราะการฝึกฝนของเจ้าอยู่ในขั้นที่สูง จึงค่อนข้างหยิ่งผยอง นึกไม่ถึงว่าหัวใจของเจ้าจะเลือดเย็นเช่นนี้”

“เลือดเย็นหรือ” ซู่ซินหัวเราะเยาะ “หากเลือดเย็น แล้วข้าจะได้เป็นธิดาสวรรค์แห่งสำนักพรตเสวียนหมิง และนับจากนี้เป็นต้นไป สามารถกางปีกโผบินเหนือท้องนภา และกลายเป็นผู้ที่อยู่เหนือคนทั้งปวง ข้ายอมที่จะเป็นคนเลือดเย็น”

“ข้ากับเจ้าไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน” ชิงหว่านส่ายหัวอย่างผิดหวัง

“เก็บหัวใจอันบริสุทธิ์ของเจ้าไว้ซะ” ซู่ซินพูดอย่างรังเกียจ “คนอย่างเจ้าไม่เหมาะกับการฝึกฝนเลย! หากตอนนี้เจ้าแสร้งทำเป็นคนดี ข้าคงจะชื่นชมเจ้าสักหน่อย”

สีหน้าของชิงหว่านสงบลง “หึ! หลักการแตกต่างมิอาจร่วมเดินทาง” หลังจากพูดจบ นางได้หันกลับมาอีกครั้งเพื่อจะช่วยเจียงหลี

ซู่ซินหัวเราะเยาะ “ข้าพูดมากถึงเพียงนี้ ทางนั้นคงจะใกล้เสร็จแล้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าภายใต้วิธีการของ

หลิงอวี้เรา นางจะ…หรือไม่”

“เจ้าตั้งใจถ่วงเวลาข้า! ”

“จะเกิดอะไร”

ในเวลาเดียวกับที่เสียงของชิงหว่านเอ่ยถามด้วยความโมโห ก็มีเสียงเนือยๆ และยั่วยวนดังขึ้นเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เสียงนี้ปรากฏขึ้น ใบหน้าที่หยอกเย้าของซู่ซินได้เปลี่ยนไป ใบหน้าที่หยิ่งผยองก็มืดมนลงทันทีและดวงตาก็ดำมืดลง

ตรงกันข้ามกับนาง ชิงหว่านยิ้มอย่างตื่นเต้นและวิ่งเข้าไปหาผู้มาเยือน “เจียงหลี เจ้าไม่เป็นอะไร ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน! ”

หลังจากนั้น นางก็กล่าวขอโทษอีกครั้ง “ข้าขอโทษที่ทิ้งเจ้าไว้คนเดียว”

เจียงหลีไม่ได้เพิ่งมาถึง แต่มาสักพักแล้วเพียงแค่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดและฟังการสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งสอง เมื่อเห็นการแสดงออกของชิงหว่าน ตอนนี้นางก็เห็นด้วยกับคำพูดของซู่ซิน ชิงหว่านไม่เหมาะกับการฝึกฝนจริงๆ

“ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะ…”

ระหว่างที่เจียงหลีเปลี่ยนไปมองซู่ซิน ได้พูดกับนางว่า “ไม่ตายหรือไม่ถูกคนของหลิงอวี้จงหยามเกียรติกันแน่”

ดวงตาของซู่ซินหดลงอย่างรวดเร็ว สายตาจับจ้องไปที่สัญลักษณ์สีแดงบริเวณกึ่งกลางคิ้วของนาง “เจ้าฆ่าเขา!”

“ใช่แล้ว” เจียงหลีราวกับจงใจทำให้นางโกรธและชี้กลับไปที่กลางคิ้วของตน “เจ้าคิดว่าสัญลักษณ์สีแดงนี่มาได้อย่างไร ว่าไปแล้วล้วนเป็นศิษย์ร่วมสำนัก จะไม่ยินดีกับข้าสักหน่อยหรือ”

“ยอดเยี่ยมมาก! เจียงหลีมีสัญลักษณ์ขึ้นตั้งแต่วันแรก คนของหลิงอวี้จงสมควรถูกฆ่าทิ้งทั้งหมด! ยินดีด้วย!” ชิงหว่านกล่าวอย่างตื่นเต้น

เจียงหลีได้ยินความจริงใจจากน้ำเสียงของนาง

แต่ทว่า ตอนนี้นางสนใจซู่ซินมากกว่า นางมองซู่ซินอย่างมีเลศนัย ราวกับว่านางกำลังรอให้อีกฝ่ายแสดงความยินดีกับตน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน