ราชินีพลิกสวรรค์ นิยาย บท 7

ราชินีพลิกสวรรค์ – ตอนที่ 7 หน้าตาของตระกูลเย่ว์กับคู่สวรรค์ประทาน

ดวงตาของเย่ว์หนานซีประกายแวววูบไหวด้วยความเอือมระอา ตะโกนหยุดสองแม่ลูกข้างหน้า

แน่นอนอย่างมิต้องสงสัย ชื่อที่เขาตะโกนเรียกออกจากริมฝีปากคือชื่อของหญิงสาวโฉมสะคราญผู้นั้น

“อวี๋เอ๋อร์ พวกเรากลับกันเถอะ คงมิต้องพูดถึงหรอกกระมังว่านางอาจจะเป็นเพียงแค่ทาสผู้ต่ำต้อยคนหนึ่ง หรือต่อให้นางไม่ได้เป็น ยังไงเสียดูท่าแล้วนางคงช่วยอะไรข้าไม่ได้”

เจียงอวี๋เอ่ยตอบในท่าทีเรียบนิ่ง “ท่านพี่หนานซี อย่ากล่าวเช่นนี้เลย ท่านกับน้องหญิงอาหลียังไงเสียก็เคยมีวาสนาร่วมกันมาตั้งครั้งหนึ่ง อีกอย่างตอนตระกูลเจียงของข้ากำลังเดือดร้อน ตระกูลเย่ว์มิเพียงหยิบยื่นน้ำใจช่วยเหลือ แต่ยังช่วยจัดการเรื่องให้หลังจากท่านป้าใหญ่ตายแล้ว ทั้งจัดพิธีศพให้ท่านป้าเรียบร้อยเป็นอย่างดี นี่เป็นบุญคุณอันใหญ่หลวงที่ตระกูลเจียงได้ติดค้างตระกูลเย่ว์เอาไว้ น้องหญิงอาหลีต้องทำหน้าที่ตอบแทนคุณนับว่าเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว”

“ข้าต้องการให้เจ้าตอบแทนข้าเพียงผู้เดียวก็พอ” เย่ว์หนานซีขยับกายเข้ามาใกล้ชิดเจียงอวี๋ ฉวยมือน้อยนุ่มนิ่มราวกับไร้กระดูกขึ้นมาลูบเบาๆ ในอุ้งมือของตนอย่างมิต้องสงสัยแม้แต่น้อย นัยน์ตาคมฉายแววลึกซึ่งอย่างปิดไม่มิดเลยสักนิด

เมื่อเผชิญหน้ากับคุณชายน้อยที่เพียบพร้อมสง่างามเยี่ยงนี้ เจียงอวี๋จึงใจเต้นระส่ำราวกับกวางน้อยที่กำลังตกใจตื่นตระหนก ก้มพยักหน้าเอียงอาย ร่างอันบอบบางเอนเองค่อยๆ ขยับอิงแอบแนบชิดร่างสูงของเย่ว์ซีหนานที่ยืนตระหง่าน

จารีตประเพณีของราชวงศ์โฮ่วจิ้นเปิดกว้างเป็นอย่างมาก มิใช่เรื่องแปลกที่คู่รักหนุ่มสาวจะแสดงความรักหรือกิริยาท่าทางใกล้ชิดสนิทสนมกันกลางถนนใหญ่ถนนหลวงเยี่ยงนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เย่ว์หนานซีและเจียงอวี๋ต่างก็เป็นชายรูปหล่อและหญิงรูปงาม ยืนเคียงคู่กันแล้วช่างเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก จะให้ผู้อื่นที่พบเห็นรู้สึกตะขิดตะขวงใจได้อย่างไรล่ะ

“แม่นางผู้นี่เป็นใครกัน แล้วเหตุใดเมื่อก่อนพวกเราถึงไม่เคยพบเห็นนางที่เมืองซูหนาน ไม่รู้ว่าเป็นคุณหนูมาจากตระกูลใด ดูท่าทางแล้วคงจะเป็นหญิงในใจของคุณชายน้อยเย่ว์”

“ดูแล้วทั้งสองคนช่างเหมาะสมกันจริงๆ”

“สมแล้วที่เป็นคู่เทพเซียนกันราวกับสวรรค์ประทาน”

“อีกสามเดือนก็จะถึงงานประลองชิงเจียวแห่งแคว้นซูหนานของพวกเราแล้ว เมื่อถึงคราวนั้นหนุ่มน้อยผู้มีพรสวรรค์ทั้งในเมืองซูหนานและอีกสามเมืองต่างมาประลองฝีมือกัน หากคุณชายน้อยเย่ว์สามารถคว้าชัยมาได้ล่ะก็ รับรองว่าสามารถเข้าฝึกสำนักหลิงอู่ถังได้อย่างแน่นอน รอเขาเข้าเมืองหลวงก่อนเถอะ เจอสาวงามมากมายยิ่งกว่านี้ ไม่รู้ว่าจะยังคงจดจำแม่นางผู้งดงามคนนี้ไว้ในใจได้หรือเปล่า”

“ชู่ว เบาเสียงหน่อยสิ ประเดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินเข้าหรอก”

“เหอะๆ นี่ข้าพูดความจริงยังไงเล่า แต่ไหนแต่ไรสตรีงามเหมาะสมกับวีรบุรุษ ด้วยพรสวรรค์ของคุณชายน้อยเย่ว์ ในภายหน้าหากต้องการสาวงามมากน้อยเพียงใดก็ไขว่คว้ามาครองได้ แล้วทำไมจึงต้องรีบเอาตัวเองไปผูกไว้กับดอกไม้เพียงดอกเดียวด้วยเล่า”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์บนท้องถนนนั้น ในคราแรกยังทำให้เจียงอวี๋และเย่ว์หนานซีชมชอบอยู่หรอก โดยเฉพาะฮูหยินผู้นั้นที่ยืนอยู่อีกด้าน หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้ว ระหว่างคิ้วของนางที่เหมือนกับเจียงอวี๋ไม่มีผิดเพี้ยนถูกฉาบย้อมไปความได้ใจ เมื่อมองไปยังแววตาของเย่ว์หนานซีก็ยิ่งสะใจขึ้นไปอีก

จากนั้นเมื่อคำพูดข้างหลังเข้าหูฮูหยินเข้า การแสดงออกทางสีหน้าของนางก็เริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ และแววตาไม่พอใจของนางก็เขม่นไปที่คนพูดจาปากไม่มีหูรูด

เจียงอวี๋ว้าวุ่นใจแอบลอบมองเย่ว์ซีหนาน ทว่ากลับเห็นความวูบไหวในดวงตาของเขา ประหนึ่งว่าหวั่นไหวเล็กน้อยไปกับคำนินทาพวกนั้น

“ท่านพี่หนานซี ท่านเพียบพร้อมเก่งกาจถึงเพียงนี้ อนาคตเมื่อประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่คับฟ้า ท่านพี่จะทอดทิ้งอวี๋เอ๋อร์หรือไม่ อวี๋เอ๋อร์ไม่คิดมักใหญ่ใฝ่สูงทะเยอทะยาน ขอเพียงแค่ได้ดูแลท่านพี่หนานซีของข้าเป็นอย่างดีก็พอแล้ว” น้ำเสียงอ่อนหวานของเจียงอวี๋ทำให้หัวใจที่กำลังเต้นระส่ำของเย่ว์หนานซีถูกบีบรัดแน่นจนหัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ

หากตอนนี้ไม่ได้อยู่กลางถนนหนทางล่ะก็เขาคงจูบคงหอมแก้มนางเป็นแน่แท้ “ไม่หรอก ข้าจะใจร้ายกับเจ้าได้เยี่ยงไร อวี๋เอ๋อร์ของข้าแสนดีขนาดนี้ ข้าเย่ว์หนานซีต้องทะนุถนอมเป็นอย่างดีถึงจะถูก”

เขากระซิบข้างหูนางอย่างรักใคร่ เจียงอวี๋เผยสีหน้าเขินอาย อ่อนปวกเปียกเหมือนไร้กระดูกเอนตัวในอ้อมแขนออดอ้อนเขา “ท่านพี่หนานซี”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน