รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 368

เปปเปอร์เม้มริมฝีปาก พยายามกดทับความรู้สึกที่ไม่สบายไว้ในใจ โบกมือ บอกเป็นนัยให้ผู้ช่วยเหมันตร์เคาะประตู

ผู้ช่วยเหมันตร์เคาะประตูอย่างรู้ทัน

เสียงเคาะประตูขัดจังหว่ะการพูดคุยของลาเต้กับการันต์

ทั้งสองต่างหันศีรษะมาดู และมองเห็นเปปเปอร์

นอกจากการันต์จะรู้สึกประหลาดใจแล้ว ก็ไม่ได้มีการตอบสนองอะไร

เพียงแต่จู่ๆสีหน้าของลาเต้ก็บึ้งตึง“คุณมาได้ยังไง？ใครให้คุณมา？”

เปปเปอร์ไม่ได้ตอบคำถามเขา ให้ผู้ช่วยเหมันตร์เข็นเขาเข้าไป

ลาเต้เห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็แสดงท่าทีที่โมโหเป็นอย่างมาก“ เฮ้ ผมไม่ได้ให้คุณเข้ามาสักหน่อย คุณเข้ามาทำไม ไม่มีมารยาทเลย？”

“นี่คือห้องพักผู้ป่วยของมายมิ้นท์ ไม่จำเป็นต้องให้คุณอนุญาต！”เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นเหลือบมองเขา พลางพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

แม้ว่าลาเต้จะไม่พอใจ แต่ก็ไม่สามารถขัดขวางได้ ทำได้เพียงฮึออกมาด้วยความเย็นชา：“คุณก็แค่ใช้โอกาสที่ที่รักยังไม่ตื่น ก็เลยกล้าพูดแบบนี้ ถ้าที่รักได้สติตื่นขึ้นมาแล้ว เธอต้องไม่ให้คุณเข้ามาอย่างแน่นอน”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว ไม่ได้ใส่ใจเขา

ในสายตาของเปปเปอร์ คนอย่างลาเต้ ยิ่งคุณสนใจเขามากเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งได้ใจ

หากไม่สนใจ สักพักก็จะหยุดเอง

เมื่อลาเต้เห็นเปปเปอร์ไม่พูดไม่จา ก็ยิ้มที่มุมปากอย่างภาคภูมิใจ“คุณไม่พูด แสดงว่าคุณยอมรับใช่ไหมว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นถูกต้อง”

เปปเปอร์แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น มองไปยังมายมิ้นท์ที่อยู่บนเตียง จับที่เท้าแขนของรถเข็นพลางถามขึ้นว่า“มายมิ้นท์เป็นอะไรกันแน่？”

เขาหันไปมองยังการันต์

เดิมทีการันต์ยังคงดูละครฉากนี้อยู่

ฉากการแข่งขันของศัตรูด้านความรักนี้ เขาดูอย่างเพลิดเพลิน คิดไม่ถึงเลยว่าวินาทีต่อมา เปปเปอร์จะเป็นคนจบละครฉากนี้เสียเอง และถามคำถามเขา

ในเมื่อเขาถาม ก็ต้องตอบกลับอย่างตั้งใจ

การันต์ขยับแว่นตาของตนเองเล็กน้อย：“ศีรษะด้านหลังของเธอถูกคนจงใจทุบตี ก่อให้เกิดการกระทบกระเทือนในระดับปานกลาง อีกทั้งยังมีข้อมือก็ถูกคนกรีดเนื้อไปส่วนหนึ่ง”

เมื่อพูดถึงข้อมือ การันต์หรี่สายตา

เมื่อวานนี้หลังจากที่เขาออกจากห้องผ่าตัด ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลนี้ได้บอกกับเขาว่า ลาเต้ได้พาผู้ป่วยที่ชื่อมายมิ้นท์มารักษาตัว ทำให้เขารู้ในทันทีว่าเลือดที่ตัวของลาเต้เป็นของมายมิ้นท์ จากนั้นจึงรีบหาข้อมูลเกี่ยวกับอาการของมายมิ้นท์ เมื่อทราบข้อมูลแล้ว เขาจึงรีบดูวิดีโอการรักษาของมายมิ้นท์ และได้เห็นบาดแผลบริเวณศีรษะส่วนหลังและข้อมือของมายมิ้นท์

เพราะว่าในเวลานั้น มายมิ้นท์ได้รับความช่วยเหลือแล้ว บาดแผลที่ร่างกายพันแผลเรียบร้อยแล้ว เขาคงไม่สามารถเปิดออกได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงดูจากวิธีการนี้

บาดแผลที่ศีรษะส่วนหลัง เขายังพอเข้าใจได้ เพราะต้องการตีให้มายมิ้นท์สลบ

แต่ว่าบาดแผลที่ข้อมือของมายมิ้นท์ เข้านั้นไม่สามารถเข้าใจได้

หากคนที่ตีจนทำให้มายมิ้นท์สลบ ต้องการที่จะทำเพื่อการโจรกรรม หรืออยากทำอย่างอื่น ทุบตีให้สลบก็น่าจะเพียงพอแล้ว ทำไมยังจะต้องกรีดเนื้อที่ข้อมือของมายมิ้นท์ด้วย อีกทั้งยังเป็นตำแหน่งของไฝแดงนั้นด้วย

เมื่อดูจากวิดีโอนั้นพบว่าไฝแดงไม่มีแล้ว ซึ่งก็หมายความว่า คนที่ทำร้ายมายมิ้นท์จนสลบ มีจุดประสงค์ที่จะทำลายไฝแดงนั้น

“คุณว่ายังไงนะ？ถูกโจมตีอย่างมุ่งร้าย ใคร？”จู่ๆเปปเปอร์ก็ลุกขึ้นพลางกำหมัดแน่น

ลาเต้ประหลาดใจ“ แม่ง ที่แท้ไม่ได้พิการ”

เปปเปอร์เหลือบมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา พลางมองไปที่การันต์

การันต์ส่ายศีรษะ“ไม่ทราบครับ คุณควรถามเขา เพราะเขากำลังตรวจสอบอยู่”

“ผลการตรวจสอบล่ะ？”เปปเปอร์จ้องมองไปที่ลาเต้

ลาเต้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“ทำไมผมต้องบอกคุณด้วย？นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับที่รัก คุณไม่จำเป็นต้องแทรกแซง！”

สีหน้าของเปปเปอร์เย็นชา ความเย็นชาแผ่ไปทั่วร่างกาย

ลาเต้มองดูเขาอย่างระแวดระวัง“ทำไม！？อยากโมโหเหรอ อยากโมโหก็ไม่……”

เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเด็ก“คุณอาเปปเปอร์ ให้หนูพูดดีกว่าครับคุณอาลาเต้ยังจับคนที่ทำร้ายอาสะใภ้ไม่ได้ครับ ！”

“เด็กน้อย……”ลาเต้มองดูไมโลที่นั่งอยู่บนโซฟาที่ไม่ไกลนักอย่างไม่อยากจะเชื่อ