ร้านอสูรดวงดาว (Astral Pet Store) ร้านขายอสูรดวงดาว นิยาย บท 211

ตอนที่ 211 เจอนักเรียนของเขา
มีคนไม่กี่คนที่เดินอยู่ทางบนทางหลวง ซูผิงเห็นยานพาหนะที่ขับไปยัง
อาณาจักรลับเป็นครั้งคราว ซูผิงเห็นป้ายทะเบียนรถและเชื่อว่าต้องมา
จากเมืองฐานหลงเจียง
หลายชั่วโมงต่อมา
ซูผิงขี่สุนัขมังกรดำและมาถึงฐานนักสำรวจ
นี่คือสถานีรับส่งบนทางหลวง ก่อนที่เขาจะไปภายในขอบเขตของเมือง
ฐาน ซูผิงได้ส่งสุนัขมังกรดำกลับเข้าไปในพื้นที่อสูร สุนัขมังกรดำเหนื่อย
มากจนแทบหายใจไม่ออก “ฉันต้องหาอสูรที่บินได้เพื่อใช้เป็นพาหนะ
เมื่อฉันกลายเป็นนักรบอสูรขั้นสูง ฉันจะมีสิทธ์ิขี่อสูรบินได้ภายในเมือง
ฐาน ด้วยอสูรที่บินได้ การเดินทาง จะง่ายและเร็วขึ้น” ซูผิงพูดกับตัวเอง
เขามองไปบนท้องฟ้า มันเป็นเวลาช่วงบ่าย
ซูผิงเดินเข้าไปในฐานของนักสำรวจ ซูผิงวางแผนที่จะนั่งรถกลับไป
เมืองฐานหลงเจียง นั่นจะง่ายกว่าการขี่สุนัขมังกรดำ และเขาสามารถเข้า
ไปในเมืองได้โดยตรง
ท้ายที่สุดไม่มีใครอื่นนอกจากนักรบอสูรระดับปรมาจารย์ที่ได้รับอนุญาต
ให้ขี่อสูรบนพื้นดินภายในเมืองฐาน หากไม่จำเป็นนักรบอสูรส่วนใหญ่
คงไม่ต้องการที่จะขี่อสูรและผยองไปรอบ ๆ เมืองฐาน
ฉันสงสัยว่าเย่เฉินชานและลั่วกู่เสวี่ยกลับมาแล้วหรือยัง
ซูผิงเข้าไปในฐาน เดินไปตามถนนที่วุ่นวาย ฐานของนักสำรวจถูกสร้าง
ขึ้นในป่ า เนื่องจากมีอสูรเข้าออก ถนนจึงยุ่งเหยิงเปรอะเปื้อน
สองข้างทางมีแผงขายของที่นักสำรวจบางคนตั้งขึ้นเพื่อขายวัตถุหายาก
ที่เก็บเกี่ยวมาจากอสูรที่พวกเขาจับได้ เช่นถุงพิษ เขี้ยว ฯลฯ สิ่งของอื่น ๆ
ที่สามารถใช้กับอาวุธได้ ถุงพิษจากอสูรมีพิษหายากกำลังเป็นที่ต้องการ
ซูผิงวางแผนที่จะตามหาลั่วกู่เสวี่ย เธอเป็นอาจารย์ที่สถาบันและอาศัยอยู่
ในเมืองฐาน เขาจะขอให้เธอพาเขากลับ
หลังจากนั้นไม่นานซูผิงก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยที่ทางเข้าตรอกแห่งหนึ่ง
“หัวหน้าโจว นี่มันไม่ยุติธรรม!”
“ใช่ เราเป็นนักเรียนใหม่ แต่เราได้ให้ความช่วยเหลือตลอดเส้นทาง หนู
สายฟ้าของคุณซูฆ่าอสูรขั้นสูงหลายตัว แต่คุณไม่ต้องการแบ่งปันแต้ม
ให้ นี่มันเกินไป!”
ที่ปากซอยมีคนยืนอยู่หลายคน ดูเหมือนพวกเขาจะมาจากทีมเดียวกัน
ใกล้ ๆ กันมีสี่คนยืนอยู่ด้านหนึ่ง พวกเขาทั้งหมดอยู่ในวัยยี่สิบต้น ๆ ยัง
เด็กมาก มีผิวซีดและอ่อนนุ่ม ด้วยการมองเพียงครั้งเดียว ซูผิงสามารถ
บอกได้ว่าพวกเขาไม่ใช่นักสำรวจที่ช่ำชอง พวกเขามีห้าคนทั้งชายและ
หญิง พวกเขาสวมชุดเกราะที่มีสไตล์แตกต่างกัน ซูผิงสังเกตเห็นว่าคน
เหล่านั้นมีความสามารถและมีประสบการณ์ ผู้นำของพวกเขาคือชายวัย
กลางคนตัวใหญ่ที่มีรอยกรงเล็บและบาดแผลที่แขน มันทำให้เขาดูดุร้าย
และเป็นเหมือนเกียรติยศของเขา
ในขณะนี้เขากำลังหน้าตึง ขณะที่หญิงสาวสองคนกำลังโต้เถียงกับเขา
คิ้วของเขาขมวดแน่น
“อืม หยุดเถอะ พวกเธอเป็นแค่นักเรียน เธอควรรู้สึกขอบคุณมากที่บาง
ทีมยินดีรับและฝึกพวกเธอ แต่ยังกล้าขอแต้มสะสม? ฝันไปหรือไง!”
ชายหนุ่มผมสั้นดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี เขาจ้องมองนักเรียนทั้งสี่คน
ในบรรดานักเรียนสี่คน มีสามคนเป็นผู้หญิงและอีกหนึ่งคนเป็นผู้ชาย
เด็กหนุ่มคนนี้ถึงกับผงะ ระหว่างทางชายหนุ่มอ่อนน้อมต่อพวกเขา
อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มคนเดิมกลับเป็นศัตรูต่อพวกเขาทันทีที่พวกเขา
เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับแต้มสะสม เด็กหนุ่มแย้งว่า “สถาบันของเราจ่ายเงิน
สำหรับการดูแลพวกเราแล้ว เราฆ่าอสูร ดังนั้นเราควรได้แต้มสะสม ถ้า
พวกคุณได้แต้มเยอะกว่าก็ยังไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่แบ่งให้เรา คุณก็โลภ
เกินไป!”
“นายบอกว่าให้แบ่งตามงานหรอ? ใครให้สิทธ์ินายพูดเรื่องนี้? นายเป็น
ภาระตลอดทาง นายกล้าพูดเรื่องงานอีกหรอ?” ผู้หญิงผมดำหัวเราะเยาะ
เธอมีรอยแผลเป็น ทำให้ใบหน้าสวยของเธอดูบิดเบี้ยว
“เป็นภาระ? ใช่ มีปัญหาเล็กน้อยที่เกิดจากเรา เพราะมีบางสิ่งที่เราไม่เข้าใจ
แต่ไม่มีปัญหาใดที่ร้ายแรงถึงชีวิต นอกจากนี้เรายังเชื่อฟังคุณตลอดการ
เดินทาง และไม่เคยทำอะไรโดยไม่ปรึกษาสักครั้ง!”
เด็กสาวที่อายุน้อยที่สุดในบรรดานักเรียนทั้งสี่คนพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า
“ในระหว่างการต่อสู้กับช้างไฟ เรากำจัดอสูรทั้งหมดได้เพราะหนูสายฟ้า
ทำให้อสูรอีกสองตัวเสียสมาธิ นอกจากนี้หนูสายฟ้ายังฆ่าอสูรขั้นสูง
หลายตัวด้วยตัวมันเอง อย่างน้อยคุณควรให้แต้มสะสมกับเราสำหรับ
การฆ่าเหล่านั้น คุณไม่คิดงั้นเหรอ?”
ชายวัยกลางคนตัวใหญ่ที่เป็นหัวหน้าดูเหมือนจะไม่พอใจเลยแม้แต่น้อย
นักเรียนเหล่านั้นมีพฤติกรรมต่อต้าน เขาคิดว่าตัวเองสามารถจบการ
เดินทางได้อย่างง่ายดาย อย่างไรก็ตามเด็กสาวที่อายุน้อยสุดต่อต้านและ
นั่นก็ทำให้นักเรียนอีกสามคนตกใจ พวกเขาเริ่มโต้เถียง คนที่พูดน้อย
ที่สุดคือหญิงสาวที่เป็นเจ้าของหนูสายฟ้า เธอเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ได้เป็น
พวกที่ชอบสร้างความวุ่นวาย
“พูดจบหรือยัง?” ชายวัยกลางคนกล่าว เสียงของเขาต่ำ แต่มีความดุดันที่
เกิดขึ้นหลังจากต่อสู้มาหลายปี
เด็กสาวและเด็กหนุ่มหยุดทันที เห็นได้ชัดว่ากลัว
พวกเขาโกรธมาก แต่พวกเขาเข้าใจสถานการณ์ ชายวัยกลางคนตัวใหญ่
เป็นหัวหน้าและเขาอยู่ที่ระดับเจ็ด อีกหนึ่งระดับและเขาจะกลายเป็น
นักรบอสูรขั้นสูง! อสูรหลักของเขานั้นน่าเกรงขาม เป็นอสูรที่อยู่ระดับ
แปดขั้นกลางจากตระกูลปีศาจ เขาสามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมดได้
อย่างง่ายดาย หญิงสาวที่เงียบขรึมเงยหน้าขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียงของชาย
วัยกลางคน เธอก้าวไปข้างหน้าคนอื่น จ้องมองหัวหน้าใหญ่
ชายวัยกลางคนหน้าตึง ขณะที่เขาสัมผัสได้ถึงท่าทีของหญิงสาว เขา
ระวังเล็กน้อยกับหนูสายฟ้าที่ผิดปกติของหญิงสาว
“พวกเธอมาใหม่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกฎ การเดินทางครั้งแรกของเธอควร
เป็นเพียงการได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จากทีม กล้าขอแต้มสะสมได้ยังไง? พวก
เธอต้องการแต้มสะสมดี ๆ ? ไม่กังวลสำหรับอนาคตหรือไง? พวกเธอ
ไม่อยากเป็นนักสำรวจเหรอ” ชายวัยกลางคนเตือนนักเรียนอย่างเย็นชา
เขามองว่าตัวเองเหนือกว่าพวกเธอ
คำพูดเหล่านั้นทำให้นักเรียนทั้งสี่เสียใจ
นักเรียนสามในสี่คนหมดคำพูด พวกเขาไม่ขอแต้มสะสมตั้งแต่แรก
เพราะมีความกังวลเช่นนั้น ท้ายที่สุดพวกเขากำลังจะสำเร็จการศึกษา
และกลายเป็นนักสำรวจอย่างเป็นทางการ ส่วนอีกคนเพิ่งเป็นเพียงน้อง
ใหม่
“พวกเธออิจฉาเพราะเราประสบความสำเร็จและได้รับแต้มสะสม
มากมาย? จำไว้ว่าถ้าไม่มีเรา พวกเธอจะไม่มีวันมีชีวิตกลับมาด้วยซ้ำ
อีก!” ชายวัยกลางคนคิดว่าเขาสามารถขู่นักเรียนเหล่านั้นได้สำเร็จ
นักเรียนเงียบอีกครั้ง ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบลง “แต่พวก
เธอได้มีส่วนร่วมในการเดินทางครั้งนี้ อย่างน้อยที่สุดพวกเธอก็ไม่ได้ทำ
ให้เราช้าลง พวกเธอทั้งสามจะได้รับหนึ่งพันแต้มสะสมและซูหยานหยิง
เธอจะได้สองพัน จบ”
นักเรียนทั้งสี่คนโกรธมาก
พวกเขาไม่พอใจกับวิธีการแจกจ่ายแต้มสะสม แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้
เด็กสาวกัดฟันและกำหมัดแน่น เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอรู้ดี
ว่าพวกเธอไม่สามารถทำอะไรได้
มีเพียงหมัดเท่านั้นที่จะทำให้เธอมีพลัง!
ทันใดนั้นก็มีคนพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ว่า “ว่ายังไง สวัสดีทุกคน”
ทั้งเก้าคนประหลาดใจกับเสียงหัวเราะเบา ๆ นี้ พวกเขาหันกลับไปและ
เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา
ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว พวกเขาไม่รู้จักบุคคลนี้ แต่สามารถบอกได้ว่า
เขาน่าจะเป็นนักเรียนที่คุ้นเคยกับอีกสี่คนโดยวัดจากอายุของเขา
ซูหยานหยิงและนักเรียนคนอื่น ๆ เบิกตากว้าง พวกเขาตกตะลึงเมื่อเห็น
ชายหนุ่มคนนี้ เขา?
นักเรียนทั้งสี่คนยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง
เด็กสาวที่อายุน้อยสุดตกใจ เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบเขาที่นี่
พี่ชายที่น่ารังเกียจของเธอไม่ควรจะอยู่ที่ร้านเหรอ?
“คุณ…คุณ?” เด็กหนุ่มและเด็กสาวอีกคนตกใจ
พวกเขาได้พบกับซูผิง อาจารย์ที่รู้จักกันดีในสถาบันการศึกษา โลกนั้น
แคบจริง ๆ
“คุณซู?” ซูหยานหยิงรู้สึกประหลาดใจ เธอก็เหมือนกับคนอื่น ๆ ไม่คิด
ว่าจะได้เห็นซูผิงที่นี่ เธอคิดว่าซูผิงมักจะนอนขดตัวอยู่ในร้านเล็ก ๆ ของ
เขา แม้ว่าเขาจะมีความสามารถที่ทรงพลังก็ตาม