ร้านอสูรดวงดาว (Astral Pet Store) ร้านขายอสูรดวงดาว นิยาย บท 497

จงหลิงถงไม่ยอม ชายชราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง

มีบางสิ่งที่เขาไม่ต้องการพูดต่อหน้าซูผิง

การอยู่ในเมืองฐานหลงเจียงนั้นเหมือนกับการขุดหลุมฝังศพเขาเอง ชายชราไม่แน่ใจว่าซูผิงกำลังคิดอะไรอยู่ ราชาสวรรค์ต่างโลก เป็นราชาในบรรดาราชาอสูรร้าย แม้แต่นักรบอสูรในตำนานก็ไม่สามารถจัดการกับราชาสวรรค์ตัวนี้ได้นับประสาอะไรกับซูผิงที่เป็นเพียงผู้ท้าทายโชะตา!

“ ถ้าเป็นทางเลือกของหลาน ปู่ก็จะอยู่ด้วย ผมหวังว่าผมจะสามารถช่วยคุณได้” ชายชรากล่าว

แน่นอนเขาอยู่เพื่อดูแลจงหลิงถง

เมื่อเมืองถูกบุกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อพาจงหลิงถงออกไป แม้ว่านั่นจะหมายถึงการทำให้ซูผิงไม่พอใจก็ตาม ด้วยพรสวรรค์ของจงหลิงถงเธอสามารถเป็นผู้ฝึกสอนระดับปรมาจารย์ไม่ว่าเธอจะมีใครเป็นอาจารย์ เธอเป็นความหวังในอนาคตของตระกูลจง เขาไม่สามารถยอมให้เธอตายเพราะซูผิงได้ ซูผิงไม่ได้พูดอะไร โทรศัพท์ของเขาเริ่มดัง สายจากนายกเทศมนตรีเซี่ยจินชุ่ย

“ คุณอยู่ที่ไหน?” ซูผิงถามทันที

“ผมกลับมาแล้ว”เซี่ยจินชุ่ยฟังดูสงบผิดปกติ

ซูผิงรู้สึกประหลาดใจ เร็วมาก?

เขาไปเมื่อคืน และกลับมาแล้ววันนี้?

“ มีนักรบอสูรในตำนานมาด้วยกี่คน?” ซูผิงถาม คำตอบคือความเงียบ “คุณซูคุณมาที่นี่ได้ไหม? ผมต้องการที่จะประชุม มีหลายสิ่งที่เราต้องคุยกัน”

ทันใดนั้นซูผิงก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นจากน้ำเสียงของเซี่ยจินชุ่ย จิตใจของเขาถูกรบกวน

“ แน่นอน ผมจะไปเดี๋ยวนี้” ซูผิงกล่าว

เขาวางสายและพูดกับปรมาจารย์ดาบ และทั้งสามคนจากตระกูลจงว่า“ ผมมีเรื่องเร่งด่วน ทำตัวให้สบายเหมือนอยู่บ้าน”

ปรมาจารย์ดาบมองซูผิงพลางขมวดคิ้ว ปรมาจารย์ดาบได้ยินการสนทนานั้นเนื่องจากซูผิงไม่ได้ใช้ม่านพลังป้องกันเสียง “ ได้ ระวังตัวด้วย”

“คุณซูไม่ต้องห่วงพวกเรา” ชายชราจากตระกูลจงตอบ

ซูผิงพยักหน้าและออกจากร้านทันที

เขาเห็นว่าฉินตู้หวงและหลิวเทียนจงออกมาจากอาคารฝั่งตรงข้ามถนนเช่นกัน ดูเหมือนพวกเขาจะผงะหลังจากเห็นซูผิง “คุณซู เซี่ยกลับมาแล้ว”

“ใช่ เขาโทรหาผม และบอกให้ผมไปหา”

“ เป็นอย่างนั้นเหรอ? ผมกำลังเดินทางไปหาเขาเช่นกัน ผมถามว่ามีนักรบอสูรในตำนานมากี่คน แต่เขาไม่ตอบ ” คิ้วของฉินตู้หวงขมวดกัน หลิวเทียนจงยิ้มอย่างฝืน ๆ “ ผู้ชายคนนั้น เขาพยายามเตรียมเซอร์ไพรส์ให้เราหรือเปล่านะ?”

ซูผิงและฉินตู้หวงไม่สนุกกับเรื่องตลกนั้น มันไม่ตลกเลย

พวกเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะล้อเล่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเรื่องนี้

ปฏิกิริยาของเซี่ยจินชุ่ยเป็นเรื่องแปลก

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุด พวกเขาหวังว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้น!

ที่ศาลากลางเมือง

ในห้องประชุม

นอกเหนือจากซูผิง ฉินตู้หวง และหลิวเทียนจงที่มาด้วยกันแล้ว มู่เป่ยไห่และโจวเทียนหลินก็อยู่ที่นี่เช่นกัน พวกเขาอยู่ที่อื่นแต่รีบมาหลังจากที่พวกเขาได้รับสายจากเซี่ยจินชุ่ย

ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องประชุม

“เซี่ยเกิดอะไรขึ้น? พูดอะไรสักอย่างสิ!” ผู้นำตระกูลเย่ซึ่งเป็นควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ เขาใจร้อนมากตอนนี้

เซี่ยจินชุ่ยก้มหน้า ฉินตู้หวงถาม “เซี่ยเกิดอะไรขึ้น? บอกพวกเรามา นักรบอสูรในตำนานจากหอคอยมาที่นี่หรือเปล่า?”

นั่นคือคำถามที่ทุกคนอยากถามเซี่ยจินชุ่ย ฉินตู้หวงพูดความในใจของพวกเขา พวกเขาจ้องมองเซี่ยจินชุ่ยด้วยความกังวล

เซี่ยจินชุ่ยตัวสั่นเมื่อได้ยินคำถามของฉินตู้หวง เขาเงียบต่ออีกครู่หนึ่งและเซี่ยจินชุ่ยก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นการแสดงออกที่ไม่มีคำใดสามารถอธิบายได้

ความเหนื่อยล้า ผิดหวัง สิ้นหวัง เจ็บปวด และรู้สึกผิด

จิตใจของทุกคนชั่งใจหลังจากเห็นใบหน้านั้น

เซี่ยจินชุ่ยกล่าวอย่างช้าๆ“ หอคอยบอกว่า…ถ้ำลึกอยู่ในภาวะฉุกเฉิน และไม่สามารถส่งใครมาช่วยได้” เสียงของเขาแหบ

ฉินตู้หวงและคนอื่น ๆ หน้าซีดจนน่ากลัว พวกเขาไม่ช่วย?

“ ไม่มีนักรบอสูรในตำนานมาแม้แต่คนเดียว?” โจวเทียนหลินตะโกน โกรธและตะลึง “ มีนักรบอสูรในตำนานหลายสิบคนในหอคอยไม่ใช่หรอ? หอคอยมักจะส่งนักรบอสูรในตำนานมาช่วยเมื่อเมืองฐานที่ถูกอสูรป่าโจมตี ทำไมคราวนี้ถึงไม่ล่ะ บัดซบเอ้ย!”

“ พวกเขากลัวราชาสวรรค์ต่างโลกหรือเปล่า?”

โจวเทียนหลินได้พูดในสิ่งที่คนอื่นคิด พวกเขาทั้งหมดต้องการถามคำถามเดียวกัน มู่เป่ยไห่ดึงหน้านิ่ง “เซี่ยเกิดอะไรขึ้นบนโลกนี้? เมืองฐานจ่ายเงินภาษีจำนวนมากให้กับหอคอยทุกปี เป็นภาระหน้าที่ของพวกเขาที่จะต้องช่วยเรา เราต้องการพวกเขาในตอนนี้ ทำไมนักรบอสูรในตำนานถึงไม่มาแม้แต่คนเดียว?”

ฉินตู้หวงกำลังคิดแบบเดียวกัน เขาจ้องไปที่เซี่ยจินชุ่ย“เซี่ยคุณรู้ดีอยู่แล้วว่าเราอยู่ในสถานการณ์แบบไหน เมืองฐานหลงเจียงจะถึงวาระถ้าไม่มีนักรบอสูรในตำนานมา ผมเต็มใจที่จะสละชีวิตของผมให้กับหลงเจียง แต่มันโง่มากที่ต้องเสียสละแบบนี้!”

“ ใช่” ผู้นำตระกูลเย่กล่าวเสริม“ ทำไมพวกเขาถึงไม่มา?”

“เซี่ยคุณไม่แสดงเคารพเหรอ?”หลิวเทียนจงขมวดคิ้ว

เซี่ยจินชุ่ยจ้องมองหลิวเทียนจง และริมฝีปากของเขาก็สั่น “เคารพ? คุณจะเชื่อไหมว่าผมคุกเข่าขอ? ผมคุกเข่าต่อหน้าพวกเขาทุกคน! ไม่เคารพพอ? ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้อีก ผมไม่ได้แค่ขอพวกเขา ผมขอร้องพวกเขาอย่างน่าสมเพช!”

หลิวเทียนจงพูดไม่ออก และคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน

เซี่ยจินชุ่ยคุกเข่า?

เขาไม่ใช่นักรบอสูรในตำนาน แต่เขาอยู่ในระดับกิตตมศักดิ์ขั้นสูงสุด!

เขาเป็นนายกเทศมนตรี! เขาจะคุกเข่าให้ใครได้ยังไง?

แม้ว่าจะได้พบกับนักรบอสูรในตำนาน แต่มารยาทสูงสุดที่จำเป็นสำหรับนักรบอสูรกิตตมศักดิ์คือการโค้งคำนับ!

คุกเข่า! นั่นไม่ใช่วิธีที่ควรปฏิบัติต่อนักรบอสูรในตำนาน!

ซูผิงหน้าตึงมาก เขานึกภาพออกว่ามันเป็นยังไงตอนที่จินชุ่ยคุกเข่าอ้อนวอน

“ ทำไมถึงเป็นแบบนั้น? นี่มันเกี่ยวกับถ้ำลึกเหรอ? ผมได้ยินมาว่านักรบอสูรในตำนานหลายคนเสียชีวิตในถ้ำลึก เซี่ยคุณเจอนักรบอสูรในตำนานกี่คนในหอคอย?”ฉินตู้หวงถาม

เซี่ยจินชุ่ยไม่ได้พูดอะไร