ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 143

บทที่ 143 เรื่องเล็กน้อย

อย่างที่คิดเอาไว้ พาดหัวข่าวใหญ่เมืองโม๋ตูในวันต่อมาว่ามีไฟไหม้เกิดขึ้นที่อาคารตลาดมืดเมื่อคืนนี้

“ในเวลา 4 ทุ่มเมื่อคืนที่ผ่านมา ได้มีไฟไหม้เกิดขึ้นที่อาคารเก่าอายุนับศตวรรษในเมืองเก่าของเมืองโม๋ตูค่ะ หลังจากที่เหล่าพนักงานดับเพลงได้เข้าควบคุมไฟเรียบร้อยแล้ว ไฟก็ได้ดับสนิทลงโดยไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บค่ะ ซึ่งการสันนิษฐานในปัจจุบันคาดว่าน่าจะเป็นเพราะฟ้าผ่าเกิดขึ้น ซึ่งตอนนี้ทางผู้เชี่ยวชาญด้านสภาพอากาศกำลังทำการวิเคราะห์อยู่ค่ะ”

หลังจากที่นักข่าวได้พูดจบ ภาพในข่าวก็ได้ฉายไปที่ภาพของเหล่าพนักงานดับเพลิงกำลังช่วยกันดับไฟ สักพักหนึ่งก็มีผู้เชี่ยวชาญที่แต่งตัวดีและสวมแว่นปรากฏขึ้นที่ในภาพ “สวัสดีครับผู้ชมทางบ้าน สวัสดีครับผู้สื่อข่าว”

“สวัสดีค่ะผู้เชี่ยวชาญซ่ง” นักข่าวพูดตอบ “คุณซ่งคะ คุณพอจะช่วยอธิบายให้พวกเราฟังได้หรือไม่ว่าทำไมอาคารหลังนี้ถึงได้เกิดไฟไหม้ได้คะ? เห็นว่าจากที่ได้ทำการตรวจสอบแล้วสันนิษฐานว่าอาจจะเกิดมาจากฟ้าผ่าน่ะค่ะ”

ผู้เชี่ยวชาญซ่งก็ได้ตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “อย่างที่ทราบกันนะครับว่าอาคารหลังนี้มีอายุมากกว่า 100 ปีและยังสามารถใช้การได้อยู่ และไม่พบด้วยว่ามีพายุฝนฟ้าคะนองเมื่อคืนนี้ด้วย จากการคาดเดาของผม คิดว่าไฟที่ไหม้อาคารนี้น่าจะเกิดจากวงจรไฟฟ้าที่เก่าและชำรุดมากกว่า เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดขึ้นจากฟ้าผ่าหรอกครับ ซึ่งอาจจะเป็นไปได้ว่าเจ้าของอาคารหลังนี้อาจจะบอกว่าเป็นเพราะฟ้าผ่าเพื่อที่จะปัดความรับผิดชอบก็ได้……”

ขณะที่พูดอยู่ผู้เชี่ยวชาญก็ได้ทำการวิเคราะห์ให้แต่ละจุดจากหลายๆจุดเพื่อที่จะให้ทุกคนเชื่อ ซึ่งถ้าไม่ใช่เพราะฉิงเทียนเป็นคนทำเองแล้ว เพราะหลังจากที่ได้ฟังการวิเคราะห์ของเขาแล้ว ฉิงเทียนก็รู้สึกว่าสิ่งเขาพูดนั้นมันช่างสมเหตุสมผลเสียจริง

“สมกับที่เป็นผู้เชี่ยวชาญจริงๆ” ฉิงเทียนพูดอย่างตกใจ

ในเวลานี้ฉิงหยูเองก็นั่งอยู่ที่โซฟาด้วยและมองดูข่าวในทีวี ซึ่งเขาก็ตกใจแล้วพูดขึ้น “พี่ครับ นี่คงไม่ใช่ฝีมือพี่หรอกใช่ไหมครับ?”

ฉิงเทียนก็ได้ผงกหัวตอบ ซึ่งเมื่อเห็นฉิงเทียนผงกหัวแล้ว ฉิงหยูก็ได้รู้สึกชื่นชมพี่ชายของเขาอย่างสุดซึ้ง

“เสี่ยวหยู นี่แหวนของนาย” จากนั้นฉิงเทียนก็ได้หยิบแหวนออกมาจากแหวนของเขาแล้วส่งให้ฉิงหยู

เมื่อสักครู่ฉิงเทียนได้หยิบแหวนออกมาจากช่องเก็บของ ซึ่งฉิงหยูไม่ได้ประหลาดใจเท่าไร เพราะฉิงหยูพอจะเดาได้ว่าพี่ชายของเขานั้นกำลังจะให้แหวนเก็บของแน่ๆ

เขาจึงรับมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่จะกัดนิ้วแล้วหยดเลือดลงไป แล้วจากนั้นก็ได้ทดลองเข้าไปแล้วกลับออกมาทันที จนสุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “มันกว้างมากเลยครับ! พี่จะให้ผมจริงๆเหรอครับ?”

เมื่อเห็นท่าทีที่ดีใจของฉิงหยูแล้ว, ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ถ้าน้องไม่อยากได้ เอาคืนมาให้พี่ก็ได้นะ”

“ไม่, มันเป็นของผมแล้ว ทำไมผมต้องให้คืนด้วยล่ะ” จากนั้นเขาก็ได้เก็บมือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าทันที ราวกับกลัวว่าฉิงเทียนจะเอาคืนกลับไป

มองไปที่ฉิงหยู ฉิงเทียนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็ได้หยิบเอาขวดยาและขวดน้ำออกมาจากแหวนแล้วพูดกับฉิงหยู “เสี่ยวหยู ขวดยาพวกนี้สำหรับน้องเอาไว้ฝึกฝน ตอนนี้น้องยังอยู่แค่ขั้นเทียนเซียน ส่วนนี่น้ำวิญญาณประมาณ 100 ชั่ง น้องแบ่งไป 10 ชั่งส่วนที่เหลือให้ตระกูลจ้าวเอาไปประมูล และน้องก็ไปทำหน้าที่เป็นผู้จัดการให้พวกเขานะ”

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนพูด ฉิงหยูก็อดไม่ได้ที่จะพูดตอบกลับมา “เป็นผมจะดีเหรอครับพี่?” ฉิงเทียนตบไหล่ของฉิงหยูแล้วพูดขึ้น “เป็นอะไรไป, น้องน่ะเป็นถึงนักเรียนทุนของมหาวิทยาลัยจิงตูและยังเป็นผู้ฝึกวิชาอีก ยังจะกลัวอะไรอีก?”

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนพูดปลุกใจ ฉิงหยูก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมา แล้วจากนั้นก็ได้ผงกหัวตอบรับอย่างตื่นเต้นแล้วเอาของเก็บใส่เข้าไปในแหวนเก็บของแล้วกลับเข้าไปในห้อง

ฉิงเทียนหยิบเอาแหวนที่เหลืออีกสองวงออกมาแล้วพูดขึ้น “ยังเหลือของเสวี่ยเอ๋อกับพี่สาม”

จากนั้นฉิงเทียนก็ได้โทรศัพท์หาซูเสวี่ยแล้วพูดขึ้น “ที่รัก, กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ?”

ซูเสวี่ยที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์ก็ได้ตอบเขากลับมา “ใครกันที่รักของคุณ ฉันลืมไปแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน