ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 15

บทที่ 15 ไปที่ไร่ผลไม้

บริษัทเทียนเสี่ย

เป็นบริษัทที่ตั้งอยู่ในเขตที่รุ่งเรืองที่สุดในโม๋ตู

ฉิงเทียนมองดูอาคารที่สูงตระหง่านของบริษัทเทียนเสี่ย อาคารของบริษัทเทียนเสี่ยนั้นมีความสูงถึง 100 เมตร ในตอนที่สร้างขึ้นมานั้น เห็นว่ามีการประมูลแบบแปลนการออกแบบตึกนี้ไปทั่วโลก ในเวลานั้นเป็นเหตุการณ์ที่มีชื่อเสียงมาไปทั้งประเทศ ซึ่งได้ยินมาว่าค่าแบบแปลนออกแบบในคราวนั้นมีราคาสูงถึงหลายสิบล้านหยวน

ในโลกของการทำงานบริษัทนั้น สามารถเรียกได้ว่าที่นี่เป็นบริษัทที่สวัสดิการดีที่สุด ดังนั้นจึงมีคนมากมายที่ต้องการที่จะเข้าทำงานที่เทียนเสี่ย แต่การจ้างงานของบริษัทเทียนเสี่ยนั้นก็เข้มงวดมากเช่นกัน

เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงานของบริษัทเทียนเสี่ย เวลานี้เป็นช่วงเวลาที่คับคั่งมากที่สุด มีรถมากมายทุกประเภทต่างก็พุ่งทะยานออกไปทั่วทุกส่วนในเมืองนี้

ที่ลานกว้างของอาคารบริษัทเทียนเสี่ย ฉิงเทียนมองหาที่นั่งลง ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือและส่งข้อความไปหาเธอ: เสวี่ยเอ๋อ ผมมาถึงแล้วนะครับ คุณเลิกงานรึยังเอ่ย

หลังจากที่ส่งข้อความเสร็จเขาก็หันไปมองฝูงชนที่คับคั่ง และคิดถึงตัวเขาที่มีชีวิตที่สุขสบายมากขึ้นตั้งแต่ที่เขาได้ถาวเป่าสวรรค์มา ไม่ต้องมาทำงานในช่วงเวลาที่วุ่นวายเช่นนี้

“ปี๊บๆ” เสียงเตือนของโทรศัพท์เขาดังขึ้นมา ฉิงเทียนเปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก็พบข้อความของซูเสวี่ย: ฉันเลิกงานแล้ว คุณอยู่ที่ไหนเหรอ? ฉันกำลังมองหาคุณอยู่เหมือนกัน

ฉิงเทียนก็ได้ตอบกลับไป: ผมอยู่ที่ลานกว้างหน้าบริษัทของคุณครับ

ไม่นานมากนัก

ตาของฉิงเทียนก็ถึงกับเป็นประกาย ซูเสวี่ยนั้นไม่ใส่ชุดแบบที่เธอใส่แต่ก่อน วันนี้เธอแต่งตัวดูราวกับเป็นมืออาชีพ เขาเห็นผมที่ยาวของเธอที่ถูกมัดเอาไว้ด้านหลัง เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ด้านในและใส่เสื้อสูทสีดำตัวเล็กไว้ด้านนอก และสวมกระโปรงสีดำ

ซูเสวี่ยมองมาที่ฉิงเทียนที่กำลังจ้องมองเธออยู่ เธอจึงยิ้มและพูดออกไป “ตาบ้า คุณจำฉันไม่ได้รึยังไง?”

“เสวี่ยเอ๋อ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคุณแต่งแบบนี้ช่างสวยมากเลย!” ฉิงเทียนก็ตอบกลับไปพร้อมกับยิ้ม

เมื่อได้ยินฉิงเทียนเรียกเธอว่าเสวี่ยเอ๋อ เธอก็ได้หน้าแดงขึ้นมาโดยที่ไม่รู้ตัว จะว่าไปแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉิงเทียนเรียกเธอแบบซึ่งๆหน้าเช่นนี้

ฉิงเทียนมองดูซูเสวี่ยที่กำลังเขินอายโดยไม่รู้สึกตัวอยู่นั้น

ซูเสวี่ยจึงได้ยื่นกระเป๋าของเธอให้ฉิงเทียนถือแล้วพูดขึ้น “รับไป นี่เป็นหน้าที่ของคนที่เป็นแฟนหนุ่มของฉัน”

“ได้ครับ คุณแฟนสาว วันนี้เราจะไปทานที่ไหนกันดีครับ?”

ณ ร้านฉิงหลู่

ฉิงเทียนและซูเสวี่ยก็ได้นั่งที่เก้าอี้ที่มีผักบางอย่างตั้งอยู่หน้าของทั้งคู่

ขณะที่ทาน เธอก็มองมาที่ฉิงเทียน แล้วเธอก็รู้สึกได้ถึงความสุขที่ล้นออกมา ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกัน นั่งทานกันอย่างเงียบๆ แต่กลับมีบรรยากาศของความหวานอยู่รอบตัวพวกเขา

ฉิงเทียนเองก็ไม่อยากที่จะทำลายบรรยากาศนี้เช่นกัน จนเวลาผ่านสักพักใหญ่

ฉิงเทียนก็ได้หันมามองซูเสวี่ยและถามขึ้น “เสวี่ยเอ๋อ พรุ่งนี้คุณมีธุระอะไรไหมครับ?”

ซูเสวี่ยก็ส่ายหัวและถามกลับไป: “ไม่ได้ทำอะไรค่ะ สุดหล่อฉิงมีธุระอะไรรึเปล่าคะ?”

“ผมจะไปที่ชานเมืองโม๋ตูพรุ่งนี้ครับ ผมอยากจะไปซื้อสวนผลไม้ ถ้าคุณสะดวกจะไปด้วยกันก็ได้นะครับ!”

“ทำไมคุณถึงอยากจะซื้อสวนผลไม้เหรอคะ?” ซูเสวี่ยถาม

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉิงเทียนจึงได้เล่าเรื่องที่เขาบอกกับจ้าวก่างและหวงเห่าอีกครั้ง

เมื่อได้ยินคำตอบของฉิงเทียนซูเสวี่ยก็มีทีท่าว่าไม่เชื่อ ฉิงเทียนนั้นรู้ดีว่าซูเสวี่ยนั้นคงไม่เชื่อง่ายๆอยู่แล้ว เขาจึงได้เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าและหยิบเอาผลส้มออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดขึ้น “ถ้าคุณไม่เชื่อล่ะก็ เสวี่ยเอ๋อคุณลองชิมส้มลูกนี้ดู” ว่าแล้วฉิงเทียนก็ปอกส้มให้

ซูเสวี่ยรับส้มมาแล้วเอาเข้าปาก รสชาติของมันได้เข้าครอบงำซูเสวี่ยทันที ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “อร่อยมาก ซื้อที่ไหนเหรอคะ?”

“ผมเพาะพันธุ์ขึ้นมาเอง” ฉิงเทียนกล่าวอย่างภูมิใจ

“เยี่ยม คุณนี่เยี่ยมจังเลยค่ะ ฉันอยากทานอีกจัง” เธอพูดด้วยน้่ำเสียงยั่วยวนและกุมมือฉิงเทียนเอาไว้

ฉิงเทียนก็หยิบเอาส้มที่เขาเอามาด้วยทั้งหมดออกมาทันทีและพูดขึ้นอย่างหดหู่ “มีเหลือแค่นี้แหละครับ”

และซูเสวี่ยก็คว้าเอาส้มทั้งหมดไปทันที หลังจากนั้นสักพักส้มทั้งหมดก็ลงไปอยู่ในท้องของซูเสวี่ย

ฉิงเทียนนั่งมองดูซูเสวี่ยทานอย่างเพลิดเพลิน เขาก็รู้สึกมีความสุขมากแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน