ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 154

บทที่ 154 ซุนหงอคงที่อยากจะร้องเพลงบ้าง

“เขาหนีไปตั้งนานแล้ว และทิ้งปัญหาไว้ในเราแทนเนี่ย” ฉิงเทียนพูดบ่นในใจ

หลังจากที่มองไปรอบๆอยู่พักใหญ่ เขาก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของไท่ไป๋จินซิง “ข้าปล่อยให้ไอ้หนูไท่ไป๋หนีรอดไปได้ตอนที่ข้ามาสนใจเขา ไอ้หนูเฒ่านี่หนีไวดีจริงๆ” ซุนหงอคงเกาหัวของเขาแล้วพูดอย่างไม่ยินดี

“เราเองก็คงต้องไปเช่นกัน!” ฉิงเทียนคิดในใจแล้วพูดกับซุนหงอคงที่กำลังเกาหัวอยู่ “ท่านมหาเซียน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว, ผมขอตัวก่อนนะครับ!”

จากนั้นเขาก็มองไปที่เสี่ยวเยว่ให้สัญญาณแล้วผงกหัวอย่างเข้าใจกัน เขาจึงได้คารวะซุนหงอคงแล้วกล่าว “ท่านมหาเซียน พวกเรายังมีธุระต้องรีบไปทำ พวกเราไปล่ะขอรับ!”

ก่อนที่ซุนหงอคงจะได้ตอบอะไร ฉิงเทียนกับเทพน้อยเสี่ยวเยว่ก็ได้รีบออกไปโดยไว

แต่ในความนี้ฉิงเทียนกับเสี่ยวเยว่ไม่ได้โชคดีเหมือนกับ ตอนของไท่ไป๋จินซิงและตือโป๊ยก่ายหนีไป

ซุนหงอคงที่ขี่เมฆตีลังกาได้รีบมาดักหน้าฉิงเทียนโดยพลันแล้วพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไม่เอาน่าน้องฉิง เจ้าจะรีบร้อนไปไหน? เจ้าอุตส่าห์ขึ้นมาบนสวรรค์ทั้งที ข้ายังไม่ได้ดูแลเจ้าให้สมกับที่เป็นตัวเอกของงานเลย”

หลังจากที่พูดจบ โดยที่ไม่รอให้ฉิงเทียนได้ตอบเขาก็ได้คว้าเอามือของฉิงเทียนเอาไว้ ฉิงเทียนที่จู่ๆก็รู้สึกได้ถึงแรงที่ไม่อาจขัดขืนได้ ฉิงเทียนจึงได้นั่งลงที่ม้านั่งหินด้วยรอยยิ้มที่ฝืนๆบนใบหน้า

“เอานี่น้องฉิง นี่คือลูกท้อจากฮัวกั่วซาน เจ้าจะลองชิมดูหน่อยไหม?” จู่ๆก็มีลูกท้อขนาดใหญ่ลูกหนึ่งปรากฏขึ้นมาบนโต๊ะหินตรงหน้าของฉิงเทียน

มีกลิ่นโชยลอยมาขึ้นจมูกเขา และสีของมันก็สีแดงสดมาก แค่ได้มองมันก็รู้สึกเต็มไปด้วยความอยากทานแล้ว

“น้องฉิงถ้าเจ้าไม่กิน ข้าจะถือว่าเจ้าไม่ไว้หน้าข้านะเจ้าหลานชาย” ซุนหงอคงแกล้งทำเป็นคนแปลกหน้า

“ก็ได้ครับ ข้าจะยอมทำตามที่ท่านบอกก็ได้” แล้วฉิงเทียนก็หยิบลูกท้อขึ้นมาใส่ปากของเขา

เขารู้สึกได้ทันทีที่ลูกท้อเข้าไปในปากของฉิงเทียนแล้วมันก็ได้ละลายกลายรสหวานทันทีจนกระทั่งเข้าไปในเครื่องในของฉิงเทียน แล้วเขาก็รู้สึกได้ถึงพลังเซียนที่เข้าไปในตัวของเขา

จู่ๆฉิงเทียนก็รู้ได้ถึงความตื่นเต้นและหัวใจที่เต้นรัว และความเร็วในการทานลูกท้อของเขาก็เร็วมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไรก็ตามในไม่กี่อึดใจลูกท้อลูกใหญ่ขนาดใหญ่เท่าปากชามก็ถูกฉิงเทียนกินหมดทันที ฉิงเทียนจึงอดไม่ได้ที่จะชม “อร่อยมาก มันอร่อยกว่าลูกท้อของเจ้าแม่หวังหมู่เสียอีก”

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนชม ซุนหงอคงก็ได้พูดอย่างยินดี “น้องฉิง เจ้าคิดว่าลูกท้อของเขาฮัวกั่วซานอร่อยกว่าของเจ้าแม่หวังหมู่จริงๆเหรอ?”

“จริงสิครับ ผมเคยทานลูกท้อของเจ้าแม่มาก่อน ถึงแม้ว่าลูกท้อนั้นจะมีพลังเซียนมากกว่าลูกท้อนี้ แต่รสชาติกลับดีกว่า แทบจะละลายในปากเลยทีเดียว รสชาติก็ยังหวานมากจนอยากจะต้องทานอีกลูก!”

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนกล่าวชมลูกท้อของเขา ซุนหงอคงก็รู้สึกดีใจและหัวเราะนานมาก “รสนิยมของฉิงนี่ช่างเหมือนกับข้าจริงๆ ข้าเองก็คิดมาตลอดเลยว่าลูกท้อของฮัวกั่วซานนั้นอร่อยกว่าลูกท้อพวกนั้นจริงๆนั่นแหละ”

“ข้าจำได้ว่าตอนที่ข้าอาละวาดในสวรรค์นั้น ข้าได้กินลูกท้ออายุมากกว่าพันปีของเจ้าแม่หวังหมู่ในงานเลี้ยงลูกท้อ แต่ข้าก็ไม่รู้สึกว่ามันจะอร่อยไปกว่าลูกท้อของฮัวกั่วซาน”

ฉิงเทียนคิดในใจอย่างอิจฉา: มีแต่คุณนั่นแหละ ท่านมหาเซียนซุนที่กล้าทำแบบนั้น แถมยังไปกินลูกท้ออายุมากกว่าพันปีอีก!

ถึงแม้ว่าฉิงเทียนจะนึกอิจฉา แต่ว่าเรื่องนี้สำหรับบนสวรรค์แล้วถือได้ว่าเป็นการใส่ร้ายป้ายสีสวรรค์ ถ้ามีใครเอาเรื่องนี้ไปบอกเจ้าแม่หวังหมู่เข้า ฉิงเทียนที่เป็นแค่เจ้าหน้าที่ระดับ 9 คงได้ถูกปลดแน่

ดังนั้นฉิงเทียนจึงได้หยุดซุนหงอคงก่อนแล้วพูดขึ้น “ท่านมหาเซียน ท่านก็เห็นได้ว่าผมทานเสร็จแล้ว ตอนนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ!”

ฉิงเทียนไม่ต้องการที่จะอยู่กับซุนหงอคงนานมากไปกว่านี้ เขาที่เป็นถึงยุทธวิชัยพุทธะของฝ่ายพุทธเขาจะพูดด่าใครบนสวรรค์ก็ได้ แต่ฉิงเทียนเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ต่ำต้อยที่ไม่อาจกล้าที่จะทำแบบเขาได้

“ใจเย็นก่อน ใจเย็นก่อน!” ซุนหงอคงหยิบเอาถุงใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นส่งให้ฉิงเทียน “ข้าเห็นว่าเจ้าหลานชายมีรสนิยมการกินลูกท้อเหมือนกัน ดังนั้นข้าจะให้ลูกท้อในถุงนี้แก่เจ้า”

ฉิงเทียนเปิดออกดูก็พบกองภูเขาลูกท้อ ซึ่งทำให้เขาหัวใจเต้นเร็วอย่างอดไม่ได้ ถึงลูกท้อจากเขาฮัวกั่วซานเหล่านี้แม้จะมีพลังเซียนไม่มากเท่ากับลูกท้อสวรรค์ แต่ก็ยังสุดยอดมากอยู่ดี ด้วยจำนวนมากขนาดนี้มันดีกว่ายาลูกกลอนฝึกวิชาเสียอีก

แต่พอเขารับมา เขาก็รู้สึกเหมือนขาดๆอะไรที่สำคัญไป เขาจะรับการแลกเปลี่ยนเช่นนี้ได้อย่างไร เพราะเหล่าผู้ฝึกวิชาจะต้องให้ความสำคัญเรื่องของเหตุและผลมากที่สุด

เขานั้นอยากที่จะรับเอาไว้มากแต่เขาก็ไม่กล้า ฉิงเทียนรู้สึกอึดอัดใจมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน