ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 157

บทที่ 157 ของโบราณ

หลังจากที่ได้ยินคำสัญญาของซุนหงอคงที่มีต่อฉิงเทียน คนอื่นๆต่างก็มองดูฉิงเทียนด้วยสายตาที่อิจฉา

นี่คือสัญญาของซุนหงอคง สัญญาของยุทธวิชัยพุทธะ ผู้ที่ไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งสิ้น แล้วตอนนี้เขาได้บรรลุสู่ขั้นจุ่นเชิ่งแล้ว ในโลกแห่งเซียนนี้ผู้ที่จะต่อกรกับเขาได้นั้นคงมีอยู่ไม่มากนัก!

แต่มีไฟที่กำลังคลุกกรุ่นอยู่ท่ามกลางฝูงชน หน้าของเขาที่เป็นสีแดงอยู่แล้วก็แดงมากขึ้นไปอีก เขานั้นคิดอย่างเคียดแค้นฉิงเทียนในใจ “เจ้ามนุษย์แกแย่งทั้งตำแหน่งและโอกาสของข้าไป ทั้งๆที่มันสมควรจะเป็นของข้าแท้ๆ!” ในตอนนี้หัวใจของเขาลุกไหม้เต็มไปด้วยความชิงชังที่มีต่อฉิงเทียน

“ไม่ต้องกังวลฉิงเทียน ข้าจะค่อยๆเล่นกับเจ้าอย่างช้าๆ” หั่วเอี๋ยนพูดอยู่อย่างชั่วร้ายอยู่ท่ามกลางฝูงชน พ่อของเขานั้นคือหั่วเต๋อซิงจวินที่เป็นถึงเจ้าหน้าที่ระดับ 3 ของสวรรค์ การจัดการกับมนุษย์อย่างฉิงเทียนนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย

แต่ในเวลานี้เจ้ามนุษย์คนนี้โชคดีอย่างมาก เขานั้นถูกปกป้องโดยเจ้าจ๋อนั่นอีก? ทำให้ต่อจากนี้ไปการที่จะจัดการกับเขานั้นกลายเป็นเรื่องยากขึ้นมา

“เจ้าหนูนี่เป็นใครกัน ทำไมถึงได้โชคดีอย่างนี้?”

“ใช่, ความโชคดีของเขาช่างน่าอิจฉาจริงๆ”

“ข้อได้ยินมาว่าเขาคือฉิงเทียนที่เป็นมนุษย์ธรรมดา” เซียนคนหนึ่งกล่าว

“อะไรนะ มนุษย์?” ทุกคนต่างก็ประหลาดใจ ส่วนฉิงเทียนนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีหลายร้อยจิตศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่

“ทำไมถึงไม่เห็นพลังการฝึกวิชาของเขาเลยนะ”

“ข้าเองก็ไม่เห็นเช่นกัน!” เหล่าเซียนต่างก็ประหลาดใจเมื่อพบว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะมองเห็นพลังฝึกวิชาของมนุษย์ผู้นี้ได้

เหล่าเซียนก็มองมาที่ฉิงเทียนด้วยความประหลาดใจ “ข้าได้ยินมาว่าเวลานี้ท่านไท่ไป๋จินซิงได้พาเขามาจากโลกมนุษย์เพื่อให้เขามาช่วยจัดงานเลี้ยงลูกท้อ ในเวลานี้เขาคือเจ้าหน้าที่ระดับ 9!”

“ว่าไงนะ?”

เหล่าเซียนที่เมื่อสักครู่แค่ประหลาดใจ แต่ตอนนี้พวกเขากลับมีสีหน้าตกใจ เพราะมนุษย์นั้นอย่างมากที่ฝึกวิชาได้ถึงแค่ขั้นต้าเชิ่งแต่กลับได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับ 9 ทั้งๆที่มาอยู่บนสวรรค์ได้ไม่ถึง 10,000 ปีเลย

“ไม่รู้จะตกใจอะไรเจ้าพวกรากหญ้า! สักวันหนึ่งข้าจะทำให้หมอนั่นต้องร่วงลงไปด้วยมือของข้า” หั่วเอี๋ยนมองดูฉิงเทียนที่ตกเป็นเป้าสนใจของเหล่าเซียน และมองไปที่ฉิงเทียนอย่างอิจฉา

“ทำไมผู้ที่ตกเป็นเป้าสนใจของบรรดาเซียนถึงไม่ใช่ข้าแต่กลับเป็นฉิงเทียน หมอนั่นมันแย่งไปจากข้า ถ้าเขาไม่ได้แย่งเอาตำแหน่งของข้าไป ข้าก็คงจะเป็นผู้ที่ช่วยเหลือซุนหงอคงบรรลุจุ่นเชิ่ง แล้วจากนั้นก็จะได้เป็นเป้าสายตาของเหล่าเซียนแทน ทั้งหมดมันเป็นเพราะแกฉิงเทียน” หั่วเอี๋ยนตะโกนในใจของเขาด้วยความเกลียดชัง

ซึ่งใช้เวลาอยู่นานมากที่เหล่าเซียนถึงจะยอมรับความจริงได้ ว่ามีมนุษย์ที่อยู่ในระดับเดียวกับพวกเขาอยู่ด้วย!

“ยินดีด้วยท่านมหาเซียนที่สามารถบรรลุขั้นจุ่นเชิ่งได้” ไม่รู้ว่าเซียนคนไหนพูดยินดีกับเขา

จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงแสดงความยินดีอย่างพร้อมเพรียง: ขอแสดงความยินดีกับท่านมหาเซียนที่สามารถบรรลุขั้นจุ่นเชิ่งได้

“ฮ่าๆ ผู้เฒ่าซุนขอขอบใจพวกเจ้าทุกคน” ซุนหงอคงพูดตอบอย่างยินดี “หลังจากนี้หากพวกเจ้ามีเวลาแวะไปที่ฮัวกั่วซาน ข้าผู้เฒ่าซุนจะขอเลี้ยงลูกท้อพวกเจ้า!”

……………………………………….

“น้องฉิง, ข้าขอขอบใจเจ้ามาก!” หลังจากที่เหล่าเซียนไปกันหมดแล้ว ซุนหงอคงก็ได้หันไปพูดกับฉิงเทียนอย่างตื่นเต้น

ส่วนเทพน้อยเสี่ยวเยว่ที่อยู่ข้างๆเขาเฝ้ารอดูว่าเมื่อไรซุนหงอคงถึงจะยอมปล่อยฉิงเทียนไปเสียทีมาสักพักแล้ว เขาจึงได้ก้มหัวให้กับซุนหงอคงแล้วพูดขึ้น “ท่านมหาเซียนขอรับ ข้าน้อยขอตัวก่อนก็แล้วกัน เชิญท่านกับท่านฉิงเชิญคุยกันตามสบายนะขอรับ!”

“ตามนั้น, เจ้าไปก่อนได้เลย!” ซุนหงอคงพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก และไม่ทันที่ฉิงเทียนจะได้พูดอะไร สายตาของฉิงเทียนก็มืดบอดทันที แล้วจู่ๆเขาก็พบว่าภาพสถานที่ที่เขาอยู่นั้นได้เปลี่ยนไป ที่ด้านบนของต้นท้อนั้นมีเหล่าลิงจ๋อสีต่างๆมากมายไม่ว่าจะสีขาว เหลือง ดำ 1 ตัว, 2 ตัว 3 ตัว……..ลิงเหล่านี้กำลังเล่นอยู่บนต้นไม้และกระโดดโลดเต้นจากต้นท้อต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน