ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 171

บทที่ 171 ถูกสายฟ้าฟาด (2)

“บ้าจริง, สายฟ้าทมิฬ นั่นมันสายฟ้าที่ถ้าคนธรรมดาโดนเข้าไปร่างจะแหลกสลายในทันทีเลยนะ” ตือโป๊ยก่ายกระทืบเท้าอย่างกระวนกระวาย “ต้องรีบไปหาน้องฉิง ถ้าเกิดน้องฉิงตายขึ้นมา ข้าจะทำยังไงดี?” ตือโป๊ยก่ายรีบวิ่งไปหาฉิงเทียนด้วยสีหน้ากังวล สายฟ้าทมิฬนั้นไม่ใช่ของธรรมดา

มันเป็นของเหลยเจิ้นจื่อ ที่เป็นหัวหน้าแผนกสายฟ้าในสวรรค์ มันเป็นสายฟ้าความเข้มข้นสูง ที่มีพลังทำลายเช่นเดียวกับที่บนโลกมีระเบิดปรมาณูที่มีพลังทำลายล้างสูง สายฟ้าทมิฬเองก็เป็นอาวุธทำลายล้างของสวรรค์เช่นกัน ทว่าจุดเด่นที่สำคัญของสายฟ้าทมิฬกับระเบิดปรมาณูนั้นต่างกันอยู่ อานุภาพของสายฟ้าจำนวนมากในสายฟ้าทมิฬนั้นอาจจะไม่เท่ากับระเบิดปรมาณูก็จริง แต่กับมนุษย์ธรรมดาหรือมนุษย์ที่เพิ่งจะฝึกจนขึ้นมาเป็นเซียนแล้วพวกเขาก็เหมือนเป็นแค่แผ่นกระดาษใบหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ว่าฉิงเทียนนั้นยังเป็นมนุษย์ที่พึ่งจะขึ้นมาเป็นเซียนในระดับหยวนยิงเท่านั้น

เมื่อไท่ไป๋จินซิงและตือโป๊ยก่ายมาถึงอย่างเร่งรีบ แต่สายฟ้าทมิฬของฮ่าวอวิ๋นก็เริ่มโจมตีไปแล้ว พวกเขาเห็นสายทมิฬกำลังขยายขึ้นจากขนาดเท่าไข่กลายเป็นขนาดเท่าฝ่ามือขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยสายฟ้า และพุ่งตรงไปยังบริเวณที่ฉิงเทียนอยู่ พวกเขาไม่สามารถหยุดมันได้แล้ว!

ฉิงเทียนมองดูสายฟ้าทมิฬที่เต็มไปด้วยอันตราย เขารู้ตัวว่ามันเล็งเป้ามาที่ตัวเขาเองและไม่สามารถหนีไปไหนได้แล้ว ช่วงเวลาคับขันแบบนี้ เพ่าฝูล่ะ เพ่าฝู

อันที่จริงแล้ว เพ่าฝูรู้สึกได้ถึงสายฟ้าทมิฬแต่แรกแล้ว แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกกลัวแต่อย่างใด นางผู้ที่สามารถปล่อยสายฟ้าสวรรค์ได้ และสายฟ้านั้นมีแต่ส่งผลดีกับตัวนายท่านเองโดยไม่ทำให้เกิดอันตรายใดๆ นางจึงไม่สนใจที่ฉิงเทียนเรียกให้ช่วย

ซึ่งเรื่องนี้ยิ่งทำให้ฉิงเทียนลนลานจะเป็นจะตาย แต่ไม่มีทางเลือกแล้ว เขารวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดในร่างกายแล้วสร้างม่านพลังสีเหลืองขึ้นตรงหน้าเขา

“พระเจ้าช่วยด้วย ขอให้หยุดได้ทีเถอะ ผมยังไม่อยากกลายเป็นแกะย่างนะ”

เมื่อสายฟ้าทมิฬพุ่งชนกับตัวเขา ม่านพลังแสงก็มิอาจหยุดยั้งได้ และมันก็ระเบิดใส่ตัวฉิงเทียนโดยตรง

เสียงระเบิดดังสนั่น และจู่ๆก้อนพลังไฟฟ้าในสายฟ้าทมิฬหายไป กลายเป็นกลุ่มสายฟ้าเข้าปะทะกับร่างของฉิงเทียน มองจากไกลๆดูเหมือนกับเสาสายฟ้าที่ยึกยือที่มีสายฟ้านับร้อยเส้นอยู่บนหัวของฉิงเทียน ฉิงเทียนรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง ตามด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ปะทุออกมา

แต่ทว่าในสายตาของตือโป๊ยก่ายและไท่ไป๋จินซิงนั้น พวกเขาต่างตกตะลึงที่เห็นฉิงเทียนยังคงยืนอยู่ได้ ขณะเดียวกันที่ฝั่งตรงข้าม ฮ่าวอวิ๋นก็กำลังขว้างสายฟ้าทมิฬใส่เรื่อยๆไม่หยุด “ไม่จริง ไม่อยากเชื่อว่า สายฟ้าทมิฬจะฆ่าเจ้าไม่ได้ เอาอีก เอาไปอีก”

มองดูฮ่าวอวิ๋นที่ยังคงขว้างสายฟ้าทมิฬต่อไป ตือโป๊ยก่ายและไท่ไป๋จินซิงต่างก็อุทานอยู่ในใจ มหัศจรรย์ยิ่งนัก!

แต่เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นก็พบว่า เมื่อองค์หญิง 8 ขว้างสายฟ้าทมิฬใส่ฉิงเทียนที่ยืนอยู่กับที่โดยทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อสายฟ้าทมิฬระเบิดออก สายฟ้าเหล่านั้นกลับกระจายหายเข้าไปในร่างของฉิงเทียน!

“มันเป็นไปได้อย่างไร การที่ดึงดูดสายฟ้าด้วยร่างเนื้อแบบนั้น ขนาดเหลยเจิ้นจื่อเองยังทำไม่ได้เลย!” ไท่ไป๋จินซิงพูดทั้งที่ยังอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น

สายฟ้านั้นเป็นพลังที่เกรี้ยวกราดที่สุดทั้งโลกเบื้องล่างและสวรรค์ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ควบคุมมันได้ เหลยเจิ้นจื่อสามารถบงการสายฟ้าได้โดยใช้พลังของค้อนสายฟ้าที่อยู่ในมือของเขา ตั้งแต่อดีตกาลสายฟ้านั้นถูกใช้สำหรับลงทัณฑ์เหล่าผู้ที่ฝ่าฝืนกฎของโลกและสวรรค์ ใครจะไปนึกว่าจะมีผู้ที่สามารถดูดกลืนสายฟ้าได้ สายฟ้าที่เป็นดั่งมหันตภัยร้ายของผู้คน กลับกลายเป็นเหมือนน้ำเกลือแร่สำหรับฉิงเทียนซะอย่างนั้น!

ทั้งสองคนมองดูฉิงเทียนด้วยความกลัวจนเกือบลืมไปว่าพวกเขาควรจะเข้าไปเกลี้ยกล่อมองค์หญิง 8 ในขณะที่ฮ่าวอวิ๋นเองที่อยู่ถัดไปจากเขาก็ยังขว้างสายฟ้าทมิฬใส่อย่างไม่ยั้งมือ

แม้ว่าในสายตาคนอื่นฉิงเทียนจะดูสบายๆแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่! ฉิงเทียนที่กำลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง จู่ๆก็รู้สึกถึงแรงกระแทกมหาศาลพุ่งใส่ข้างหลังเขา เมื่อรู้ว่าหลบซ่อนต่อไปไม่ได้แล้ว สิ่งที่ฉิงเทียนทำได้ตอนนี้คือใช้พลังวิญญาณทั้งหมดไปในการสร้างโล่ป้องกันขึ้นที่ด้านหลัง!

เขาอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างหนัก ฉิงเทียนรู้สึกราวกับตัวเขากำลังจะสลายไป “เรากำลังจะตายแบบนี้งั้นเหรอ?” ฉิงเทียนพูดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นและความตายนั้น จิตหยวนยิงของเขาก็เปล่งพลังออกมา

จู่ๆ ดาบสายฟ้าในมือของจิตหยวนยิงก็ได้ส่องประกายสีทองออกมา ในขณะเดียวกันสายฟ้าที่อยู่ภายนอกก็ได้ไหลผ่านร่างของเขาเข้าไปยังดาบสายฟ้า

ฉิงเทียนยิ่งรู้สึกทรมาน แม้ว่าสายฟ้าจะถูกดูดกลืนเข้าไปด้วยจิตหยวนยิงของฉิงเทียน แต่สายฟ้าที่ไหลผ่านร่างกายของฉิงเทียนยังคงช็อตเขาอยู่ดี ฉิงเทียนรู้สึกถึงความเจ็บปวดแทบขาดใจอีกครั้ง

สิ่งที่ทำให้ฉิงเทียนรู้สึกแย่คือเขาไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลย ทำได้แต่ต้องรอรับสายฟ้าอยู่กับที่อย่างเดียว

“นี่ผมทำอะไรผิดขนาดนั้นเลยเหรอ ต้องอีกเท่าไหร่คุณถึงจะพอใจ?” ฉิงเทียนมองดูหยวนยิงของเขากำลังดูดกลืนสายฟ้าอย่างอ่อนล้า

ด้วยพลังสายฟ้าที่ดูดกลืนเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ดาบสายฟ้าในมือของหยวนยิงเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ จากตอนแรกหนาเท่าตะเกียบ แต่ตอนนี้มันมีขนาดเท่ากับชามข้าวแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน