ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 176

บทที่ 176 พบกับหลิวตัน

“ที่นี่คือร้านสัตว์เลี้ยงของฉันเอง” หลิวตันพูดพร้อมกับยิ้ม “ฉันได้ยินมาว่าคุณต้องการที่จะซื้ออาหารสัตว์ทั้งหมดของร้านเราอย่างนั้นเหรอ?”

ฉิงเทียนไม่คิดว่าร้านอาหารสัตว์ร้านนี้จะเปิดโดยหลิวตันเอง เขาแค่คิดจะมาซื้ออาหารสัตว์เท่านั้นแต่กลับได้มาพบกับคนรู้จักซะงั้น แล้วเขาก็ได้ผงกหัวและตอบกลับไป “ใช่”

จ้องมองไปที่หน้าของฉิงเทียน หลิวตันก็ได้ถามอย่างสงสัย “ทำไมคุณถึงอยากอาหารสัตว์เป็นจำนวนมากขนาดนั้น ฉันไม่คิดว่าคุณจะเลี้ยงสัตว์ที่คอนโดของคุณได้เลยนะ”

“ผมซื้อให้เสวี่ยเอ๋อน่ะ” ฉิงเทียนหันหัวไปอีกทางแล้วเอาชื่อของแฟนตัวเองมาเป็นโล่ ไม่อย่างนั้นเขาก็อธิบายไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงได้ซื้ออาหารสัตว์มากขนาดนั้นเหมือนกัน!

เมื่อหลิวตันได้ยินว่าเขาซื้อไปให้ซูเสวี่ยแล้ว เธอที่อารมณ์ดีเมื่อครู่ก็ได้พังทลายทันที แล้วเธอที่อารมณ์ไม่ค่อยดีก็คิด: อะไรๆก็พูดถึงแต่ซูเสวี่ย นังซูเสวี่ยมีอะไรดีนักหนา รูปร่างของเราก็ออกจะดีกว่า แม้ตาหน้าอกก็ยังใหญ่กว่าหัดหันมามองฉันบ้างสิ! ความมั่นใจในตัวเองของเธอก็สูงทะยานขึ้นมาทันที

ฉิงเทียนที่ยังไม่รู้ถึงปัญหานี้ แต่เขาเองก็ไม่คิดอยากที่จะอยู่ที่นี่นานๆ จึงได้รีบถามขึ้นมา “คุณหลิวครับ คุณจะขายอาหารสัตว์เลี้ยงให้ผมได้ไหมครับ?”

แล้วหลิวตันก็ได้ฟื้นความเยือกเย็นของเธอกลับมาแล้วยิ้มตอบ “ได้สิ” จากนั้นเธอก็เดินไปบอกกับพนักงานขาย “คุณไปเอาอาหารสัตว์เลี้ยงทั้งหมดของร้านเรามาแล้วเอาให้กับผู้ชายคนนี้ที”

หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้ พนักงานขายก็ตกใจแล้วถามกลับ “แต่ผู้จัดการคะ จะเอาทั้งหมดให้คุณผู้ชายท่านนี้จริงๆเหรอคะ?”

“ใช่” หลิวตันพูดอย่างหมดความอดทน ไม่ง่ายนักที่เธอจะได้มีโอกาสพบกับฉิงเทียนเช่นนี้ หลิวตันจึงได้แอบคิดที่จะตามฉิงเทียนไปไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ตามในวันนี้

เมื่อได้ยินที่เจ้านายของเขาบอกแบบนั้น พนักงานก็ได้เริ่มลงมือจัดการขนอาหารสัตว์เลี้ยง

หลังจากนั้นสักพัก รถของฉิงเทียนก็ได้เต็มไปด้วยอาหารสัตว์ ไม่ว่าจะเป็นอาหารแมว อาหารหมา อาหารกระต่าย เรียกได้ว่ามีอาหารสัตว์เลี้ยงทุกอย่างที่ควรจะมี จนน้ำหนักรวมกันน่าจะได้หลายร้อยชั่งอยู่

“เอาล่ะ เรียบร้อยสักที!” ฉิงเทียนปัดมือตัวเองแล้วพูด เขามองดูรถของเขาที่เต็มไปด้วยอาหารสัตว์ ดูเหมือนว่าเขาคงจะต้องรอจนกว่าจะกลับไปถึงที่คอนโดก่อนค่อยเอาของพวกนี้เก็บเข้าไปไว้ในแหวน ฉิงเทียนคิดในใจ

ฉิงเทียนหันหัวกลับไปเพื่อเตรียมที่จะจ่ายเงิน ทันในนั้นเองที่เขาพบว่าอาหารสัตว์ในร้านของหลิวตันนั้นต้องว่างเปล่าด้วยฝีมือของเขาเอง เขาจึงได้รู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อยและพูดขึ้น “คุณหลิวครับ คือว่าจะให้ผมซื้ออาหารสัตว์ในร้านของคุณทั้งหมดจริงๆ หรือจะให้ผมคืนไปหน่อยเพื่อให้คุณเก็บไว้ขายต่อดีครับ”

พนักงานที่อยู่ข้างๆเมื่อได้ยินที่เขาพูดก็ได้สีหน้าที่ยินดีขึ้นมา ก่อนจะยิ้มอย่างฝืนๆแล้วพูด “ในที่สุดคุณก็รู้ตัวสักที ที่ร้านของเรามีสัตว์เลี้ยงอยู่มากมาย! แต่ถ้าคุณลูกค้าซื้อไปหมดพวกเราก็จะไม่มีอาหารให้เจ้าสัตว์เลี้ยงพวกนี้ค่ะ แล้วแถมอาหารสัตว์ในร้านของเราก็ล้วนแต่เป็นของนำเข้าอีกต่างหาก ซึ่งของพวกนี้จะยังไม่ถูกส่งมาเพิ่มในเร็วๆนี้ค่ะ”

ในเวลานี้เองที่เหล่าสัตว์เลี้ยงในร้านอย่างแมวและสุนัขที่ดูเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าอาหารทั้งหมดของพวกไปได้ถูกขนย้ายออกไปแล้วโดยฉิงเทียน จู่ๆพวกมันทุกตัวก็ได้พากันเริ่มปั่นป่วนและร้องใส่ฉิงเทียนราวกับกำลังประท้วงเขา

“โฮ่งๆ เมี๊ยวๆ….” เสียงร้องดังขึ้นมา พนักงานขายถึงกับสีหน้าเปลี่ยนทันทีแล้วจึงรีบเข้าไปปลอบพวกมัน

“โว้ว, เจ้าสัตว์เลี้ยงพวกนี้คลุ้มคลั่งแล้ว” ฉิงเทียนถึงกับชะงักถอยหลังด้วยความตกใจ

แล้วเหตุการณ์เช่นนี้จู่ๆเกิดขึ้นที่ร้านของเธอเอง ทำให้หลิวตันถึงกับตกใจเช่นกัน เธอลืมคิดไปเลยว่าเธอได้ขายอาหารสัตว์ทั้งหมดให้ฉิงเทียนไปแล้ว เลยทำให้เจ้าพวกตัวน้อยเหล่านี้รู้ว่าตัวเองจะไม่มีอาหารทาน พวกมันเลยกำลังประท้วงเธออยู่อย่างนั้นเหรอ?

แต่ว่าเธอก็ได้ตอบตกลงกับเขาไปแล้วและอาหารก็ยกขึ้นรถเขาไปหมดแล้วด้วย แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ใจดีบอกว่ายินดีที่จะคืนให้บางส่วน รู้สึกน่าอายจังเลยทั้งๆที่คิดว่าจะแสดงด้านที่ดีให้ได้เห็นแล้วแท้ๆ หลิวตันคิดอย่างขัดแย้งในใจของเธอ

ฉิงเทียนมองไปที่ใบหน้าที่งดงามของหลิวตัน ที่กำลังทำหน้ายุ่งยากใจ เขาจึงเข้าใจได้ในทันที จึงได้เปิดประตูรถออก แล้วหยิบเอาอาหารสัตว์ออกมาแล้วเอาไปวางคืนให้ในร้าน

“ฉิงเทียน คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” หลิวตันอดไม่ได้ที่จะถามเขา เมื่อเธอพบว่าฉิงเทียนกำลังหยิบเอาอาหารสัตว์บนรถของเขาออกมาวางคืนให้ในร้าน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน