ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 18

บทที่ 18 หมิงเหอเหล่าซือ

ณ คอนโดของฉิงเทียน

ฉิงเทียนทำท่าทางแบบทหาร: “ขอเชิญท่านผู้นำ เข้าตรวจเยี่ยมครับผม!”

ซูเสวี่ยยิ้มและมองดูฉิงเทียนที่ทำท่าเลียนแบบตรงหน้าเธอแล้วเขาก็ยิ้มออกมา: “งั้นเอาใหม่ ขอเชิญคุณสุภาพสตรีเข้ามาเยี่ยมชมได้เลยครับ”

ซูเสวี่ยกับฉิงเทียนเข้ามาในห้องของเขาแล้วก็พูดชม: “ฉิงเทียน ห้องของคุณนี่ดูดีจังเลยนะ”

ฉิงเทียนพูดและยิ้มแบบเจื่อนๆ “เสวี่ยเอ๋อ ผมอยากจะบอกข่าวร้ายกับคุณหน่อยนะ คือห้องนี้น่ะจริงแล้วไม่ใช่ของผมหรอก!”

“ไม่เป็นไร ฉันสามารถเลี้ยงดูคุณได้นะ ทำไมคุณไม่มาอาศัยอยู่กับพี่สาวเสียเลยล่ะ” ซูเสวี่ยมองดูฉิงเทียนที่กำลังหดหู่ เธอจึงพูดขึ้นมาทำนองเป็นผู้เหนือกว่าเพื่อเป็นการปลอบเขา

“จริงอะ งั้นผมย้ายไปอยู่ที่นั่นพรุ่งนี้เลยนะ” ฉิงเทียนรู้อยู่แล้วว่าซูเสวี่ยแค่จะปลอบเขาเท่านั้น

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่มีบ้าน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องไกลเท่าไรแล้ว ฉิงเทียนนั้นอยากที่หยอกซูเสวี่ยจึงได้พูดออกไป “ตกลงนะ ผมจะย้ายไปที่บ้านของคุณพรุ่งนี้เลย”

ซูเสวี่ยมองดูฉิงเทียนที่ยิ้มแบบชั่วร้ายจึงได้ตอบกลับไป “ฉิงเทียน อย่ามาทำเป็นคิดไปไกลนะ ฉันแค่ให้คุณอาศัยอยู่เท่านั้น

ฉิงเทียนมองดูสีหน้าของซูเสวี่ยที่ดูน่ารัก เขาจึงได้จับมือทั้งสองข้างของเธอไว้แล้วพูดขึ้น “เสวี่ยเอ๋อเชื่อผมนะ ผมจะทำให้คุณมีวันที่มีความสุขให้ได้”

ซูเสวี่ยเข้าซบในอ้อมแขนของฉิงเทียนแล้วกระซิบเขาเบา “ฉันเชื่อคุณค่ะ! ฉิงเทียน”

มองไปที่ซูเสวี่ย ฉิงเทียนจึงได้พูดขึ้น “ผมว่าจะไปซื้อรถซักคัน พวกเราไปซื้อด้วยกันไหมหากเสวี่ยเอ๋อพอจะมีเวลาว่าง?”

“ดีค่ะ ถ้าอย่างนั้นเสาร์หน้าละกัน” ซูเสวี่ยตอบกลับไป

ถึงแม้ว่าซูเสวี่ยและฉิงเทียนนั้นจะยังมีคำพูดอีกหลายพันคำที่อยากจะพูด แต่พวกเขายังมีงานต้องทำพรุ่งนี้ ฉิงเทียนจึงจำต้องส่งซูเสวี่ยกลับบ้านเท่านั้น

มองดูซูเสวี่ยที่กำลังกลับบ้าน หัวใจของฉิงเทียนนั้นก็รู้สึกแห้งแล้งขึ้นมา เพื่อที่เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ในอนาคต เขาจะต้องทำงานให้หนักเพื่อหาเงินให้ได้เยอะๆ

ในตอนค่ำ

หลังจากที่ทานข้าวเย็นเสร็จ ฉิงเทียนก็ไม่มีอะไรทำจึงนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ลูกประคำสีแดงมา

เขาจึงเอาลูกประคำสีแดงออกมาจากกระเป๋า ฉิงเทียนจึงได้ถ่ายรูปมันลงไปจากนั้นก็เอาไปใส่ในร้านขายของของเขา ฉิงเทียนพูดกับตัวเอง “พวกเซียนบนสวรรค์คงจะรู้ว่าสิ่งนี้คืออะไรแน่”

ซึ่งเวลาผ่านไปได้ไม่นานนัก ฉิงเทียนก็พบว่ามีบางคนกำลังถามถึงร้านค้าของเขาอยู่

ฉิงเทียนจึงได้มองดูชื่อIDว่าหมิงเหอเหล่าซือ: มีคนอยู่ที่ร้านไหม?

ฉิงเทียนจึงได้รีบตอบกลับไป: คุณลูกค้า ต้องการอะไรงั้นเหรอครับ!

หมิงเหอเหล่าซือ: ลูกประคำวิญญาณปีศาจเลือดนี่ขายเท่าไร!

ทันทีที่ฉิงเทียนเห็นข้อความนี้ การที่มีใครบางคนที่โผล่มาเพื่อขอซื้อลูกประคำสีเลือดในทันทีเช่นนี้ เขาจึงได้รู้ว่าลูกประคำสีเลือดนี้ต้องเป็นของดีมากแน่ ในฐานะที่เป็นพ่อค้าเขาจำเป็นที่จะต้องตั้งราคาขายก่อน เขาจึงได้ตอบกลับไป: เนื่องจากผมยังไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนี้มันใช้ทำอะไรได้ ผมจึงยังไม่ได้คิดที่จะขายในตอนนี้!

มีพระราชวังขนาดมหึมาอยู่ที่ปลายสายของโทรศัพท์นี้ และบนบัลลังก์ขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านบนสุดของพระราชวังนี้มีชายชราในชุดสีแดงเลือดนั่งอยู่ ที่ด้านหน้ามีหน้าจอขนาดใหญ่อยู่ ซึ่งในหน้าจอนั้นปรากฏข้อความที่เขาพิมคุยกับฉิงเทียนอยู่

ซึ่งชายผู้นี้ก็คือหมิงเหอเหล่าซือนั่นเอง หมิงเหอเหล่าซือนั้นกำลังมองดูข้อความที่ฉิงเทียนส่งมาด้วยความสง่าผ่าเผย เขาโบกมือของเขาไปที่หน้าจอและปรากฏข้อความขึ้นมา: คุณเจ้าของร้าน เจ้าน่าจะเป็นมนุษย์สินะ! ของสิ่งนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรกับเจ้า มันเป็นของที่มีประโยชน์สำหรับพวกข้าที่ฝึกวิชาเลือดเท่านั้น

ฉิงเทียนมองดูข้อความที่ถูกส่งกลับมาโดยหมิงเหอเหล่าซือ ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกเซียนนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะโกหกมนุษย์อย่างเขาอยู่แล้วใช่ไหม

ในขณะที่ฉิงเทียนกำลังคิดเช่นนั้นอยู่ ก็ได้มีข้อความส่งเข้ามาจากหมิงเหอเหล่าซืออีก: ลูกประคำวิญญาณปีศาจเลือดนั้น ถ้าหากเจ้าเก็บไว้กับตัวเป็นเวลานาน มันจะส่งผลกับบุคลิกของเจ้า และมันอาจจะทำให้เจ้ากลายเป็นคนที่กระหายเลือดขึ้นมาได้ ถ้าเจ้ายอมขายให้ข้า ข้าจะยอมทำตามคำขอของเจ้าข้อหนึ่งและบวกเงินให้อีก 1000 หินเซียน ราคานี้น่าจะสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว

“อะไรนะกลายเป็นคนกระหายเลือด!” ฉิงเทียนรีบโยนลูกประคำสีเลือดลงบนพื้นทันทีด้วยความตกใจ เขาไม่ได้อยากที่กลายเป็นแวมไพร์! แต่จากที่เขาเห็นหมิงเหอเหล่าซือนั้นกระตือรือร้นอยากได้ลูกประคำสีเลือดนี่ ทำให้เขารู้ว่าสิ่งนี้ต้องเป็นเหมือนสมบัติแน่ๆ

พ่อค้าจำเป็นต้องต่อรอง เมื่อคิดเช่นนี้ฉิงเทียนก็ได้ลูบจมูกของเขาและพิมลงไป: คุณลูกค้าครับ ผมจะยอมขายลูกประคำสีเลือดนี้ให้ก็ได้ แต่ราคาคือ 2000 หินเซียนรวมถึงการทำตามคำขอ 1 ข้อด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน