ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 17

บทที่ 17 ซื้อไร่ผลไม้

เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่ในห้องนั้น ฉิงเทียนกดกับซูเสวี่ยด้วยร่างกายของเขา ฉิงเทียนนั้นกำลังเพลิดเพลินกับริมฝีปากที่หวานของซูเสวี่ย แต่สำหรับคุณซูสุดสวยนั้นเธอมองดูฉิงเทียนด้วยสายตาที่เบิกกว้าง เนื่องด้วยจูบเธอตอนทีเผลอ ซูเสวี่ยจึงได้แอบตะโกนร้องในใจของเธอ: นี่เป็นจูบแรกของฉันในรอบ 25 ปีเลยนะยะ!

ซูเสวี่ยจึงได้ผลักเขาด้วยมือของเธอ ฉิงเทียนจึงลุกขึ้นและลูบจมูกของเขาแล้วยิ้ม “เสวี่ยเอ๋อ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ”

ซูเสวี่ยมองเขาแบบอายๆ “ทำไปแล้วยังจะมาพูดอะไรอีก นั่นจูบแรกของฉันเลยนะ”

ฉิงเทียนจึงลูบจมูกแล้วตอบกลับไป “นั่นก็จูบแรกของผมเหมือนกัน ดังนั้นคุณไม่เสียเปรียบหรอก”

“ฉิงเทียนรู้สึกคุณจะหน้าหนาขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ” ซูเสวี่ยหยิบผ้าห่มขึ้นมาจากเตียงแล้วโยนลงที่พื้น “แต่ไม่ว่ายังไงวันนี้คุณก็ต้องนอนที่พื้นนี่แหละ”

ฉิงเทียนเองก็รู้ดีว่าข้าวต้องทานทีละคำ(หมายถึงค่อยๆทำทีละขั้นตอน) และเขาก็ได้จูบแรกของซูเสวี่ยมาแล้ว เขาจึงไม่ควรที่จะรุกไปมากกว่านี้ ยังมีเวลาอีกยาวนาน ฉิงเทียนคิดอย่างภาคภูมิใจ

ในตอนกลางดึก มีแสงจันทร์สีเงินส่องประกายมาบนพื้น

ในห้องของฉิงเทียน ซูเสวี่ยได้หลับไปในเตียงแล้ว ส่วนฉิงเทียนที่นอนอยู่ที่พื้นนั้นก็รู้สึกได้ว่าซูเสวี่ยนั้นน่าจะหลับสนิทไปแล้ว เขาจึงได้แอบออกมา ปิดประตูและเดินไปที่ไร่ผลไม้

ที่ไร่ผลไม้ในยามค่ำคืนนั้นเงียบสงบมาก ไม่มีเสียงของสัตว์ใดๆทั้งสิ้น มีแค่เพียงเสียงของลมที่พัดมาโดนใบไม้เท่านั้น

ฉิงเทียนจึงอาศัยความกล้าในการเดินเข้าไปในไร่ผลไม้ คืนนี้เขาต้องการที่จะรู้ว่ามีอะไรที่อยู่ในไร่กันแน่

ซึ่งสามารถพูดได้ว่าตั้งแต่ที่ฉิงเทียนได้ฝึกวิชาสวรรค์โลกาขั้นแรกได้สำเร็จนั้น เขาก็รู้สึกได้ว่าโลกนั้นไม่ได้ธรรมดาเหมือนอย่างที่เขาคิดเมื่อก่อนอีกต่อไป บางต้นไม้ในไร่แห่งนี้นั้น มีรอยเลือดที่ชัดเจนมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมภายใต้แสงจันทร์ และฉิงเทียนก็คิ้วขมวดขณะที่มองดูต้นไม้ในไร่แต่ละต้น

ในไร่นั้น ฉิงเทียนได้เดินไประหว่างทางต้นไม้ด้วยไฟฉายในมือของเขา เขาอุทานขึ้นในใจของเขา: มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่? ในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาต้นไม้ต้นที่ใหญ่ที่สุดนั้น ฉิงเทียนก็รู้สึกได้ถึงไอปีศาจที่หน้าแน่นมากกว่าที่อื่นๆ

ทุกครั้งที่สายลมพัดมาเป็นครั้งคราว ฉิงเทียนก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นยะเยือก แต่รอบตัวเขากลับไม่มีเสียงอะไรทั้งสิ้น

ทันใดนั้น ฉิงเทียนก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่พัดมาถูกข้างหลังเขา ฉิงเทียนหันกลับไปก็พบชายคนหนึ่งที่หน้าตาดุดันและมีเลือดอยู่ทั่วใบหน้าของเขา เขามีเขี้ยวสีเขียวสองข้างที่ยาวออกจากปากของเขาได้ครึ่งเมตร กำลังจ้องมองมาที่ฉิงเทียนที่กำลังรู้สึกไม่ดี โดยเฉพาะภายใต้แสงจันทร์นี้ทำให้รู้สึกน่ากลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก

ฉิงเทียนตะโกนออกมาเสียงดัง: “แกเป็นตัวอะไรกันแน่ และทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

สัตว์ประหลาดตัวนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำถามของฉิงเทียน และทำท่าสูดดมในอากาศ “ข้าไม่ได้กลิ่นของนักพรตมานานมาแล้ว ในที่สุดวันนี้ข้าก็จะได้กินนักพรตเสียที” เมื่อพูดจบเจ้าตัวเปื้อนเลือดก็พุ่งหาฉิงเทียนทันที

เมื่อฉิงเทียนเห็นว่ามันกำลังพุ่งมาหาตัวเขา เขาจึงได้รวบรวมพลังวิญญาณของเขาเอาไว้ในฝ่ามือแล้วยิงออกไปที่สัตว์ประหลาดตัวนั้น

สัตว์ประหลาดตัวนั้นหลบลูกพลังวิญญาณของฉิงเทียนได้ทันท่วงที

ฉิงเทียนจึงได้หันหลังวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว และคอยระวังข้างหลังเขาขณะที่ที่วิ่งอยู่

การวิ่งไล่นี้เกิดขึ้นแค่ในไร่ผลไม้!

“นั่้นมันตัวบ้าอะไรกันแน่?” ฉิงเทียนอุทานขึ้นมาในใจของเขา ฉิงเทียนพบว่าทุกครั้งที่หมัดของเขาโดนตัวมันกลับรู้สึกเหมือนต่อยฟองน้ำ เขาทำอะไรมันไม่ได้เลย

เขาไม่พบสัตว์ประหลาดตัวนั้นไล่ตามมาแล้ว ซึ่งพลังวิญญาณของฉิงเทียนนั้นก็ได้ถูกใช้ไปจนเกือบหมดแล้วเช่นกัน

เขาไม่คิดว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้จะทรงพลังมากขนาดนี้ ฉิงเทียนรู้สึกคิดผิดขึ้นมา ถ้าเขารู้เขาก็คงไม่มาเสี่ยงชีวิตเช่นนี้แน่

ในขณะที่ฉิงเทียนกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้และพุ่งมาหาฉิงเทียนทันที จากนั้นฉิงเทียนก็ถูกเหวี่ยงลงไปกลิ้งกับพื้น และสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็ได้พุ่งเข้ามาหมายจะกัดคอของฉิงเทียน

ฉิงเทียนออกแรงที่แขนของเขาเต็มแรงเพื่อผลักหัวของสัตว์ประหลาดออกไปและแอบพูดในใจ: ทำยังไงดี! ทำไมเจ้าสัตว์ประหลาดนี่ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้นะ

ฟันที่แหลมคมของเจ้าสัตว์ประหลาดเข้าใกล้คอของฉิงเทียนมากขึ้นเรื่อยๆ ฉิงเทียนรู้สึกได้ถึงความแหลมคมของเขี้ยวทั้งสองข้างของมัน

ในเวลานี้ ฉิงเทียนนั้นอยู่ตรงเส้นคาบระหว่างความเป็นกับความตาย ถ้าเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้กัดเขาได้เมื่อไรก็บอกลาโลกอันแสนสวยงามนี้ได้เลย

ในเวลานี้ ฉิงเทียนรู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างมากและคิดว่าจะทำอย่างไรดีถึงจะช่วยชีวิตตัวเองให้รอดได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน