ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 210

บทที่ 210 อำนาจที่อยู่เบื้องหลังเซียะเกาเทียน

ในเวลานี้ไม่เพียงแต่เขาจะกดดันเซียะเกาเทียนได้ แต่เขายังรู้ถึงคนที่หนุนหลังเซียะเกาเทียนได้อีกด้วย

ผู้มีอำนาจที่หนุนหลังเขาอยู่นั้นเป็นตระกูลใหญ่ในเจียงเจ้อ แต่เขากลับรู้ได้อย่างง่ายดาย

ไม่สิ, ทหารที่อยู่หน้าเขาจะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ บางทีอาจจะเป็นลูกหลานของคนใหญ่คนโตไม่ก็คนใหญ่ๆในกองทัพแน่ๆ!

ความสามารถของเซียะเกาเทียนนั้นเรียกได้ว่าอยู่แค่ในระดับธรรมดาๆเท่านั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่คนอย่างเขาที่เป็นแค่ผู้กำกับระดับอำเภอ จะกลายมาเป็นเลขาธิการพรรคประจำอำเภอได้ ซึ่งส่วนหนึ่งมาจากตระกูลที่หนุนหลังเขาอยู่ และอีกส่วนหนึ่งก็มาจากสิ่งที่เขาทำเมื่อ 10 ปีก่อน ซึ่งตระกูลเฉินก็ได้ยินดีที่จะหนุนหลังตามที่เขาต้องการ

เพื่อที่จะตกรางวัลเขา ตระกูลเฉินก็ได้แนะนำเขาให้ขึ้นจากตำแหน่งผู้กำกับสถานีตำรวจกลายมาเป็นเลขาธิการพรรรคประจำอำเภอแทน

แต่คนหนุ่มคนนี้กลับรู้ถึงตระกูลที่สนับสนุนเขาอยู่ แล้วดูจากการพูดรวมกับความโกรธที่แผ่ออกมาแล้ว ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวขึ้นมา บางทีชายคนนี้อาจจะเป็นคนจากตระกูลที่คนอย่างเขาไม่สามารถไปล่วงเกินได้แน่ๆ

จูไห่ที่อยู่ข้างๆเขาก็ตกใจ ถึงเขาจะรู้อยู่แล้วว่ามีคนที่หนุนหลังเซียะเกาเทียนอยู่ แต่เขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นตระกูลเฉิน

ตระกูลเฉินนั้นเป็นเหมือนกับเจ้าเมืองที่ปกครองมณฑลเจียงเจ้อ เจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่ในมณฑลเจียงเจ้อนั้นล้วนมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลนี้

ซึ่งจากที่จูไห่รู้มา เลขาธิการแต่ละคนในมณฑลเจียงเจ้อนั้นล้วนเป็นลูกศิษย์ในสำนัก

จึงไม่แปลกใจเลยที่เขาจะไม่กลัวใครในอำเภอนี้ จูไห่รู้สึกพ่ายแพ้ขึ้นมานิดหน่อย ถึงเขาจะไม่ถูกกับเซียะเกาเทียน แต่การจะโยกย้ายเขานั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะเขานั้นมีความสัมพันธ์กับคนในเมืองนี้อยู่บ้าง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วใครที่หนุนหลังเซียะเกาเทียนอยู่ แล้วเขาจะเอาอะไรไปสู้กับเซียะเกาเทียนได้

แล้วจูไห่ก็ได้หันไปมองโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็พบเฝิงเกาที่กำลังซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง และกำลังจ้องมองมาที่ชายหนุ่มในชุดทหารด้วยความหวาดกลัว

ส่วนเลขาธิการพรรคประจำอำเภอที่อยู่ในอำเภอของตัวเองกลับไม่กล้าที่จะพูดอะไรแม้แต่คำเดียว ในตอนนี้เองที่จูไห่ก็ตาสว่างขึ้นมา ในเมื่อทหารคนนั้นไม่เกรงกลัวตระกูลเฉิน และถ้าเกิดชายคนนั้นยอมมาหนุนหลังให้กับเขาล่ะก็ พอคิดได้เช่นนี้ จูไห่ก็ได้เดินออกไปอย่างกล้าหาญ “ไม่ทราบว่าเจ้าหน้าที่ท่านนี้มีอะไรมายืนยันตัวตนรึเปล่าครับ?” อีกใจหนึ่งถึงเขาและเซียะเกาเทียนนั้นจะเรียกได้ว่าเป็นฝ่ายผิดก็ได้ แต่ถ้าพวกเขาไม่ออกมาต่อต้านเสียบ้าง มันก็จะหมายความว่าเจ้าหน้าที่ของทางรัฐบาลในอำเภอนี้นั้นใช้การไม่ได้ ซึ่งจะทำให้ผู้คนดูถูกดูแคลนได้ ส่วนอีกใจหนึ่งคือเขาต้องการที่จะให้ชายคนนั้นแสดงตัวตนออกมา

ผู้การหลิวไม่คิดว่าจะมีคนที่กล้ามากพอที่จะมาถามคำถามเขา แล้วสายตาของเขาก็ได้จ้องไปที่จูไห่ สายตาของเขานั้นเฉียบคมมากจนทำให้จูไห่ต้องเหงื่อออกเต็มหลัง

จูไห่รู้สึกได้ว่าสายตาที่เขาจ้องมองมานั้นไม่ต่างอะไรไปจากการจ้องมองของคนตายแล้วเลย

“คุณอยากที่จะเห็นหลักฐานยืนยันตัวตนของผมอย่างนั้นหรือ?” ผู้การหลิวพูดและมองไปที่เขาอย่างดูถูก

ในเวลานี้หลิวตันก็ได้ลุกขึ้นมาแล้วพูดขึ้น “พี่คะ ผู้กำกับจูไห่คนนี้เขาเป็นมิตรกับพวกเราค่ะ พี่ช่วยอย่าไปข่มขู่คนอื่นให้มากจะได้ไหมคะ? มันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยถ้าพี่จะแสดงตัวตนของพี่ให้คนอื่นได้เห็น”

อะไรนะพี่ชายของเธอ, เซียะเกาเทียนตกใจและหวาดกลัว เมื่อสักครู่เขานั้นคิดที่จะครอบครองเธอ แต่ไม่คิดว่าพี่ชายของเธอจะมาที่นี่ตอนนี้

และพี่ชายของเธอที่มาก็ยังเป็นระดับผู้การอีกต่างหาก เราตายแน่ๆ! เซียะเกาเทียนนั้นได้รู้สึกหายใจอย่างยากลำบากขึ้นมา และตอนนี้เขาก็อยากที่จะออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

จูไห่เองก็ตกใจอย่างมากในเวลานี้ กลายเป็นว่าเขานั้นเป็นพี่ชายของแฟนสาวของฉิงเทียน หรือว่าเขาจะเป็นอำนาจที่หนุนหลังฉิงเทียนอยู่?

ช่างยอดอะไรอย่างนี้ มีแฟนสาวที่มีพี่ชายเช่นนี้ได้ ในตอนนั้นสายตาของเขาที่มองฉิงเทียนก็ได้เปลี่ยนไป จูไห่แอบคิดในใจว่าเขาจะต้องบอกลูกชายของเขาให้ทำดีกับฉิงเทียนหน่อยตอนที่เขาได้กลับไป

ในขณะที่ฉิงเทียนนั้นไม่ตกใจเลย เพราะเขาเองก็แซ่หลิวและเป็นหลิวตันที่ตามเขามา ดังนั้นเขาจะต้องมีความสัมพันธ์กับเธอแน่ๆ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นพี่ชายของหลิวตัน ในการตรวจสอบของเขานั้นพบว่าหลิวตันนั้นมีน้องชายเพียงแค่คนเดียว แล้วฉิงเทียนก็ได้มองไปที่นายทหารคนนั้นอย่างสงสัย

“น้องนี่นะ พี่มาช่วยน้องแท้ๆ แต่กลับมาพูดแบบนี้กับพี่อีก อุตส่าห์รีบออกมาเลยนะ” ผู้การหลิวที่ไร้อารมณ์และเต็มไปด้วยบรรยากาศอยากฆ่าคนเมื่อสักครู่นั้น ในเวลานี้กำลังจ้องไปที่หลิวตันอย่างคนไร้ความสามารถแทน

แล้วหลิวตันก็ได้ตอบกลับไป “พี่เป็นพี่ชายของหนู การมาช่วยหนูก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

“เฮ้อ ทำไมพี่ถึงต้องมีน้องสาวอย่างเธอด้วยน้า!” ผู้การหลิวได้ลูบหัวเธอพร้อมกับยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

จากนั้นเขาก็หยิบบัตรสีแดงออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนไปให้จูไห่ แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใจดี “ดูซะ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน