ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 224

224 /466

บทที่ 224 ตกใจ

หลังจากฮ่าวหวินแผดเสียง เหล่าเซียนจึงเริ่มรู้สึกตัว พวกเขาต่างตกตะลึงจากการเต้นของฮ่าวอวิ๋น แม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่ที่อยู่บนบัลลังก์เองก็รู้สึกทึ่งในตัวฮ่าวอวิ๋น

พวกเขาไม่คิดว่าลูกสาวของเขาจะเรียนรู้วิธีเต้นที่ไม่เหมือนใครเช่นนี้ได้

เสียงปรบมือดังขึ้นเหมือนฟ้าร้อง หลังจากเง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่เริ่มปรบมือ เหล่าเซียนก็เริ่มรู้สึกตัว

“ไม่คิดเลยว่าน้องแปดจะเรียนรู้การเต้นรำอันงดงามแบบนั้นได้” องค์หญิงที่สองในชุดสีส้มพูดอย่างปีติ

“นั่นสิ, ต้องให้น้องแปดสอนพวกเราบ้างแล้ว ไม่เคยคิดเลยว่าจะไปแอบเรียนการเต้นดีๆแบบนี้โดยไม่บอกพี่น้องของนางบ้างเลย” องค์หญิงที่เจ็ดในชุดสีม่วงโบกกำปั้นของนาง

“ใช่ใช่ จะปล่อยให้หนีไม่ได้เด็ดขาด” องค์หญิงทั้งเจ็ดแอบประชุมกันอย่างลับๆ ว่าจะให้น้องสาวของพวกนางคายความลับออกมายังไงดี

องค์หญิงที่แปดที่อยู่บนเวที มองการตอบรับของเหล่าเซียนด้วยใบหน้าเป็นสุข นางรู้ว่านางทำสำเร็จแล้ว และหันไปมองที่ฉิงเทียนที่อยู่บนก้อนเมฆด้วยความตื่นเต้น

นางนั้นอยากที่จะบินขึ้นไปและร่วมกันดีใจกับเขา ฉิงเทียนเองก็พยักหน้าให้ฮ่าวอวิ๋นอย่างตื่นเต้นเช่นกัน!

ไม่ ไม่ได้การ เราจะต้องให้องค์หญิงแปดมาสอนให้นางรำของเราเต้นแบบนี้บ้างเสียแล้ว ในเวลานี้หลี่จิ้งมีแต่ความคิดเช่นนี้อยู่ในหัว

ในอดีต หลี่จิ้งเคยคิดมาตลอดว่าการเต้นรำเป็นเรื่องของสตรี ทั้งอ่อนไหวและนุ่มนวล ไม่เหมาะกับให้เหล่าบุรุษได้ชม ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะภรรยาของเขาชื่นชอบการเต้นรำ ที่บ้านของเขาก็คงไม่มีเหล่านางฟ้าที่เชี่ยวการเต้นรำหรอก

และในขณะเดียวกัน ที่แดนสวรรค์นั้นมีเซียนจำนวนไม่น้อยที่ชื่นชอบการเต้นรำ แม้หลี่จิ้งจะไม่ชอบใจนักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนความคิดจากหน้ามือเป็นหลังมือแล้ว การเต้นรำนี้ทั้งเข้มแข็ง งดงามและมีความพิเศษ รวมกับชุดแฟชั่นของผู้ชายของฮ่าวอวิ๋นแล้ว ยิ่งทำให้การเต้นนั้นน่าดึงดูดยิ่งนัก

คนที่คิดแบบนี้ไม่ได้มีเพียงเขาคนเดียว เซียนคนอื่นๆที่นั่งดูอยู่ที่นี่ต่างก็คิดแบบนี้เช่นกัน

แน่นอนว่ามีคนเป็นสุขก็ยังมีคนเป็นทุกข์ หั่วเต๋อซิงจวินนั่งอยู่ที่ชั้นสาม ในเวลานี้เกิดความชิงชังขึ้นในใจเขา

การแสดงสองอย่างแรกนั้นก็น่าตกใจแล้ว แต่ก็ยังไม่รู้สึกว่าวิเศษอะไร การที่ไท่ไป่จินซิงพบการแสดงที่แตกต่างจากเดิมเช่นนี้ได้ คราวนี้ได้ใจของเง็กเซียนฮ่องเต้ไปเต็มๆแน่ ดูเหมือนว่าเขาคงจะหมดโอกาสที่จะเล่นงานเขาเสียแล้ว

หลี่ต้งปินและเหวินชวี่ซิงผู้ที่คลั่งไคล้การเต้นรำก็ได้มองดูฮ่าวอวิ๋นบนเวทีอย่างตื่นเต้น

พวกเขานั้นราวกับได้พบกับแผ่นดินแห่งใหม่ และการเต้นใหม่นี้แตกต่างจากการเต้นโบราณโดยสิ้นเชิง เว้นแต่เง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่ที่อยู่ตรงนี้ ตอนนี้ทั้งสองคนอยากที่จะรุดไปที่เวทีแล้วหิ้วพาฮ่าวอวิ๋นกลับบ้านแล้วให้นางเต้นให้พวกเขาดูอีกทีให้ได้

“ข้าเต้นได้ดีเช่นนี้ องค์เง็กเซียนกับเจ้าแม่จะต้องตกรางวัลให้ข้าแน่ๆใช่ไหม?” ฮ่าวอวิ๋นตอนนี้ทำตาโตเป็นประกาย และทำสีหน้าออดอ้อนต่อเง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่

เวลานี้ ฉิงเทียนซึ่งนั่งอยู่บนก้อนเมฆ ได้ยินประโยคของฮ่าวอวิ๋นก็ตกใจเกือบจะหล่นจากก้อนเมฆ ที่ไปถามหารางวัลกับเง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่ กลางงานชุมนุมลูกท้อเช่นนี้ ถึงลูกศิษย์ของเขาเองจะเป็นเซียนก็เถอะ แต่ฉิงเทียนสังเกตเห็นสีหน้าของเง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่ที่มีท่าทีที่กระวนกระวายใจ

เหล่าเซียนทั้งหลายต่างมองดูฮ่าวอวิ๋นอย่างประหลาดใจ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จักตัวตนของฮ่าวอวิ๋น พวกเขามองเง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่อย่างสับสน

องค์หญิงทั้งเจ็ดเองก็มองไปทางท่านพ่อและท่านแม่ของพวกนางด้วยรอยยิ้มและพูดในใจ: ก็มีแต่น้องแปดนี่แหละ ที่กล้าทำเช่นนี้

เง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่ชะงักไปสักครู่ ก่อนจะมองดูลูกสาวของพวกเขาบนเวทีและถามไถ่ด้วยความใจดี “เจ้าหนู เจ้าสมควรได้รางวัลจากการเต้นรำอันยอดเยี่ยม เจ้าอยากได้อะไรล่ะ?”

ฮ่าวอวิ๋นคิดว่านี่เป็นเวลาที่จะขอพ่อกับแม่ของเขา และจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด ว่าแต่จะขออะไรดีล่ะ? นางไม่รู้สึกว่าอยากได้อะไรเลย และนางก็จะเผยตัวตอนนี้ก็คงไม่ได้

ถ้างั้นทำไมไม่ขออะไรให้อาจารย์ล่ะ? อาจารย์ตอนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ชั้นเก้า ข้าอยากให้ฮ่องเต้กับเจ้าแม่ทำให้เขากลายเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสาม เพราะถ้าเป็นเช่นนี้ เขาจะได้มาเล่นกับข้าได้ทุกวันเลย ฮ่าวอวิ๋นคิดอย่างตื่นเต้น

ฮ่าวอวิ๋นจึงได้เดินเข้าไปหาเง็กเซียนฮ่องเต้และเจ้าแม่หวังหมู่ และไปใกล้ที่บัลลังก์ก่อนจะกล่าว “สุภาพบุรุษพูดแล้วไม่คืนคำ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฝ่าบาทที่เป็นถึงจักรพรรดิ คำพูดของท่านถือเป็นเด็ดขาด ข้าอยากให้ท่านสัญญาว่าจะให้ในสิ่งที่ข้าขอทุกประการ”

มองดูลูกสาวของพวกเขาพูดกระมิดกระเมี้ยนโดยไม่รู้ตัว ทั้งคู่ต่างก็มองหน้ากัน รู้เลยว่าลูกสาวเขามีความคิดพิเรนทร์ๆ อีกแล้วแน่ๆ ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่เง็กเซียนจะตอบกลับ “ตราบเท่าที่เจ้าไม่ขอเกินตัวเกินไป ข้าและเจ้าแม่ก็ยินดี”