ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 229

บทที่ 229 โลกความฝัน (3)

ในมุมมืดแห่งหนึ่ง ชายหัวโล้นได้ยืนตัวแสดงเวลาของเขาอย่างไม่ยินยอมเท่าไรนัก “พี่ชาย ได้โปรดอย่าเอาไปมากนะครับ ผมยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่ครับพี่!” ในเวลานี้ชายหัวโล้นทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้มาก

“ได้ๆ ไม่ต้องกังวล ผมไม่ปล่อยให้คุณตายหรอกน่า” ฉิงเทียนหัวเราะแล้วหยิบเอาเครื่องบอกเวลาของชายหัวโล้นมา ซึ่งพบว่ามีถึง 1,000 ชั่วโมง

ฉิงเทียนจึงได้หัวเราะขึ้นมา เขาไม่คิดว่าเขาจะพบ NPC ที่ค่อนข้างรวยได้เร็วขนาดนี้ ชายหัวโล้นนั้นพยายามที่จะชักแขนกลับ แต่ฉิงเทียนก็ได้ดึงแขนของเขาออกมาแล้วพูด “ไม่ต้องกังวลหรอกน่า ผมไม่ได้อยากเอาชีวิตคุณหรอก” พูดตบเขาก็ได้เอาเครื่องบอกเวลาของเขามาใกล้ๆกับของชายหัวโล้น แล้วทันใดนั้นเวลาของชายหัวโล้นก็ได้ถูกถ่ายโอนออกมา แล้วเวลาฉิงเทียนก็ได้เพิ่มขึ้นมา 500 ชั่วโมง

จากนั้นเขาก็ปล่อยแขนของชายหัวโล้นไปแล้วพูดขึ้น “นี่ถือว่าผมเมตตามากแล้วนะ แล้วเจอกันคราวหน้า”

“ไม่พบคุณอีกจะดีกว่านะ” ชายหัวโล้นบ่นพึมพำด้วยเสียงค่อยๆ

แล้วฉิงเทียนก็ได้เดินจากไปด้วยรอยยิ้ม การปล้นนี่มันหาเงินได้ไวจริงๆน้า

เมื่อฉิงเทียนเดินกลับเข้ามาเขาก็พบหญิงสาวในชุดกี่เพ้าที่ดูสวยงามและทันสมัย จุดที่เป็นรอยผ่ายาวได้เผยให้เห็นต้นขาของเธอ เผยให้เห็นความน่าหลงใหลและเซ็กซี่ หน้าอกที่อวบอิ่มและเอวที่บาง รวมเข้ากับผิวหน้าที่นุ่มนวลและเป็นเงาราวกับเป็นเครื่องลายคราม และที่ไหล่ของเธอก็ปกคลุมไปด้วยเส้นผมที่สีราวกับดอกลาเวนเดอร์ เธอเป็นหญิงสาวที่ดูราวกับเป็นคนที่อยู่ในรูปภาพ แต่ใบหน้าของเธอนั้นดูเย็นชา และหน้าของเธอนั้นดูคุ้นเคยอย่างมาก ซึ่งเมื่อดูดีๆก็พบว่าหน้านั้นละม้ายคล้ายคลึงกับแฟนของเขาซูเสวี่ยนั่นเอง

“บ้าเอ๊ย, เจ้าปีศาจนั่นมันอ่านความทรงจำของเรารึยังไงนะ?” ฉิงเทียนพูดด่ามันในใจ ถ้าไม่ใช่อย่างที่เขาคิด จะมีใบหน้าของแฟนของเขาในภาพลวงตาของเขาได้อย่างไร “แต่การแต่งตัวแบบนี้ซูเสวี่ยไม่เคยใส่มาก่อนเลยแฮะ ถ้าเรากลับไปคราวนี้ ให้ซูเสวี่ยลองแต่งแบบนี้ดูดีกว่า” ฉิงเทียนคิด

“เป็นคุณเองสินะที่ก่อปัญหาวุ่นวายที่ร้านของฉันเมื่อสักครู่!” ในตอนนั้นเองNPCที่หน้าคล้ายซูเสวี่ยก็ได้คิ้วขมวดมองมาที่ฉิงเทียนแล้วพูดขึ้น

ฉิงเทียนก็ได้มองไปที่ NPC ที่อยู่ตรงหน้าเขา แต่แทนที่จะตอบคำถามของเธอฉิงเทียนกลับถามกลับไป “คุณเป็นใครงั้นเหรอครับ? แล้วนี่ร้านของคุณเหรอ?”

“ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ชื่อว่าเฉียงเวย(กุหลาบ)” เธอตอบและมองมาที่ฉิงเทียน ถึงแม้ว่าคนเหล่านี้จะเป็น NPC ในโลกจินตนาการนี้ และทุกสิ่งถูกสร้างขึ้นมาโดยปีศาจจิตใจ แต่ในโลกจินตนาการนี้ NPC เหล่านี้ล้วนมีความคิดเป็นของตัวเอง และพวกเขาก็ไม่ได้ถูกควบคุมอย่างสิ้นเชิงโดยปีศาจจิตใจ

“เฉียงเวย ร้านกุหลาบ ชื่อดีนี่นา” ฉิงเทียนพูดชื่อของเธอและคิดว่าเหมือนชื่อเหล้าชนิดหนึ่ง

เฉียงเวยมองไปที่ฉิงเทียนที่เมินคำถามของเธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ถ้าคุณจะมาก่อปัญหาที่นี่ ร้านของฉันไม่ยินดีต้อนรับคุณ!”

โดยไม่รอให้ฉิงเทียนได้ตอบ เธอก็ได้กระแทกส้นสูงของเธอแล้วเดินหายเข้าไปในแสงไฟสลัวๆนั้น

“โลกนี้ชักน่าสนุกมากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ!” ฉิงเทียนจึงได้ยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แล้วมองไปที่ด้านหลังของเฉียงเวยที่เดินห่างออกไป “ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าจะได้พบคนรู้จักของเราในโลกนี้มากแค่ไหนกันนะ?”

ที่ตึกระฟ้าที่เจ้าปีศาจจิตใจอาศัยอยู่นั้น ในเวลานี้เจ้าปีศาจจิตใจกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ประธานและกำลังฟังรายงานของลูกน้องของเขา “ท่านประธานครับ พวกเราพบคนที่ท่านต้องการให้หาแล้วครับ ตอนนี้เขาอยู่ที่ร้านกุหลาบในเขตโรงงานครับ จะให้พวกเราตามล่าแล้วฆ่าเขาเลยไหมครับ?”

“ฆ่าเขาได้ทันทีที่พบเขา!” ปีศาจจิตใจตอบอย่างสบายๆ ขณะที่กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้แล้วนั่งไขว่ห้าง

“ได้ครับ ท่านประธานจะรีบดำเนินการเดี๋ยวนี้ครับ!”

……………….

ร้านกุหลาบ ฉิงเทียนกำลังนั่งอยู่ในร้านมือถือแก้ววอดก้าอยู่และมองไปที่กลุ่มคนชายหญิงที่กำลังเมาอยู่บนเวที แล้วในใจของเขาก็คิดว่าจะหาทางทำลายภาพลวงตานี้อย่างไรดี

ส่วนหนึ่งของภาพลวงตานี้เจ้าปีศาจน่าจะสร้างมาจากความทรงจำของเขา นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้ควบคุมโลกนี้ได้แบบเบ็ดเสร็จ อย่างมากเขาก็น่าจะมีอำนาจอย่างมากในโลกจินตนาการนี้ และเขาอาจจะต้องการให้เราติดอยู่ในโลกนี้ไปตลอด ไม่ก็สั่งให้ใครสักคนมาฆ่าเขาแน่ๆ! สิ่งที่เราควรจะทำตอนนี้คือรอจนกว่าเจ้าปีศาจจิตใจจะพบเขาเอง แล้วจากนั้นก็แอบสะกดรอยตามเขา ฉิงเทียนทำการวิเคราะห์ในใจอย่างต่อเนื่อง!

“ตอนนี้ก็ขอเรามีความสุขกับโลกที่แกอุตส่าห์ทำให้สักหน่อยก็แล้วกัน” ฉิงเทียนดื่มวอดก้าจนหมดแก้ว แล้วทันใดนั้นเองก็มีกลุ่มชายร่างโตยืนอยู่ที่หน้าร้าน นำมาด้วยผู้ชายที่คล้ายลิงใส่สูท แล้วเตะประตูร้านและพูดด้วยเสียงที่ดังลั่น “เฉียงเวยออกมา! กำหนดจ่ายค่าเช่าร้านนี้เหลืออีก 2 วัน ถ้าเธอไม่ยอมจ่าย ร้านนี้จะต้องตกเป็นของพวกเรา!”

เหล่าชายหญิงที่อยู่ในร้านนั้นกลับไม่มีใครที่รู้สึกถึงการมาของคนพวกนี้เลย บางทีพวกเขาอาจจะรู้แต่เคยชินแล้วก็ได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน