ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 260

บทที่ 260 กลับสู่โลกมนุษย์

“ฟู่….” ฉิงเทียนหายใจอย่างแรง ลมหายใจที่วุ่นวายได้ออกมาจากปากของฉิงเทียน ฉิงเทียนนั้นรู้สึกดีใจมากที่เขาฝึกวิชาบรรลุวิชาพ้นตู้จี๋ขั้นต้นมายังชั้นตู้จี๋ระดับกลางแล้ว โลกจินตนาการของเจ้าปีศาจจิตใจนั้นได้ทำให้การฝึกวิชาของเขารุดหน้าดีจริงๆ

ในเวลานี้ฉิงเทียนรู้สึกประหลาดใจ เขาถูกพาตัวมาที่นี่โดยนักพรตที่เขาไม่รู้จัก แล้วเขายังมานั่งฝึกวิชาที่นี่อีก!

“เจ้าตื่นแล้วรึ?” ก่อนที่ฉิงเทียนจะได้ลืมตาขึ้นมา เสียงของหงจวินเหล่าจู่ก็ได้ดังขึ้นมาก่อน

เมื่อได้ยินเสียงของหงจวินเหล่าจู่ ฉิงเทียนก็ได้รีบลุกขึ้นยืนทำความเคารพหงจวินเหล่าจู่แล้วพูดขึ้น “ผู้เยาว์ฉิงเทียนขอคารวะผู้อาวุโสครับ!” ในเวลานี้ฉิงเทียนคิดว่านักพรตท่านนี้คงไม่ได้คิดร้ายกับเขาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นตอนที่เขาฝึกวิชาอยู่เขาคงฆ่าเขาไปแล้ว!

มองไปที่ฉิงเทียนที่ทำความคารวะเขา หงจวินเหล่าจู่ก็ได้พูดอย่างติดตลก “ฉิงเทียนเจ้าคงยังไม่รู้ว่าข้าเป็นใครสินะ? ถึงได้เรียกข้าแค่ว่าผู้อาวุโสน่ะ”

“ผู้อาวุโสครับได้โปรดอย่ารังแกผู้เยาว์เลยครับ คุณสามารถใช้พลังบังคับดึงเอาจิตของผู้เยาว์มาได้เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าพลังของท่านนั้นทรงพลังมากแค่ไหน!” ฉิงเทียนคิด มีแต่ระดับเชิ่งเหยินขึ้นไปเท่านั้นที่จะสามารถทำอะไรระดับนี้ได้

หงจวินเหล่าจู่ก็ได้ยิ้มให้กับคำตอบของฉิงเทียน “เจ้าไม่ต้องกระวนกระวายไป ข้าแค่อยากพบเจ้าเพราะมีธุระกับเจ้านิดหน่อย”

“ถ้าเช่นนั้น ไม่ทราบว่าท่านผู้อาวุโสมีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ?” ฉิงเทียนคิดอย่างรวดเร็วในหัวของเขาและคิดว่าผู้อาวุโสท่านนี้ต้องมีเรื่องอะไรขอให้เขาช่วยแน่ๆ

เพราะสำหรับเซียนระดับนี้แล้ว นอกจากเรื่องของการซื้อสิ่งของบนโลกแล้ว ตัวเขาก็ไม่มีประโยชน์อย่างอื่นเลย ท่านผู้อาวุโสท่านนี้คงอยากจะซื้อของจากเขาล่ะมั้ง

แน่นอนว่าหงจวินเหล่าจู่นั้นรู้ว่าฉิงเทียนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดขึ้น “ข้ายังไม่ได้คิดจะซื้อของบนโลกหรอก!”

“อ๊ะ ท่านรู้ด้วย!” ฉิงเทียนตกใจขึ้นมาเมื่อรู้ว่าความคิดของเขานั้นถูกล่วงรู้โดยหงจวินเหล่าจู่หมดแล้ว ดูท่าว่าในสายตาของผู้อาวุโสท่านนั้นคงไม่มีความลับใดๆต่อเขาเป็นแน่

หัวของฉิงเทียนนั้นรู้สึกมึนตึง ไม่มีใครที่ชอบให้ความคิดของตัวเองนั้นถูกรู้โดยผู้อื่นเป็นแน่

เมื่อเห็นฉิงเทียนมีท่าทีสับสน หงจวินเหล่าจู่จึงได้กล่าวกับเขาด้วยรอยยิ้ม “ข้าแค่คิดว่าเจ้านั้นมีทั้งปัญญาและพรสวรรค์ ดังนั้นข้าจึงได้คิดที่จะรับเจ้าเป็นศิษย์!” หงจวินเหล่าจู่หลับตาแล้วลูบหนวดของเขา ในความคิดของเขาแล้วฉิงเทียนคงไม่แคล้วจะต้องคุกเข่าและคำนับเขาเป็นอาจารย์เป็นแน่แท้ อย่างไรเสียเขาก็เป็นถึงหงจวินเหล่าจู่ผู้เป็นถึงต้นกำเนิดวิชาเต๋า มีผู้คนมากมายจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยากจะเป็นศิษย์ของเขาทั้งนั้น! แต่หลังจากไปพักใหญ่ๆหงจวินกลับไม่ได้ยินเสียงที่เขาคิดเอาไว้

เขาจึงได้ลืมตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ฉิงเทียนในเวลานี้ได้มองมาที่ตัวเขาอย่างสงสัย โดยเฉพาะมุมปากของเขานั้นได้ยิ้มออกมาเล็กน้อย!

หงจวินเหล่าจู่จึงได้โมโหขึ้นมา การที่ตัวเขาอุตส่าห์จะรับฉิงเทียนเป็นศิษย์นั้นมันมีอะไรน่าขำ “ฉิงเทียน การที่ข้าจะเป็นอาจารย์ของเจ้ามันน่าตลกนักเรอะ?”

เมื่อได้ยินหงจวินเหล่าจู่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ฉิงเทียนจึงได้รีบอธิบาย “ไม่ใช่ครับไม่ใช่ท่านอาวุโส เมื่อครู่ผมแค่นึกถึงอะไรน่าสนใจได้แล้วผมเก็บอาการไม่อยู่เท่านั้นครับ มันช่างเป็นโชคดีของผมจริงๆที่จะได้เรียนรู้จากท่านครับ” ฉิงเทียนคิดเช่นนั้นจริงๆ!

เพราะฉิงเทียนรู้สึกได้ว่าเขานั้นควรที่จะทำตัวสงบเสงี่ยมเข้าไว้ เพราะผู้อาวุโสท่านนี้เป็นเทพเซียนที่ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าใครเลย

และถ้าคำนับผู้อาวุโสท่านนี้เป็นอาจารย์ ตัวเขาเองก็จะได้มีเทพเซียนคอยหนุนหลังเข้าด้วย! และส่วนที่ฉิงเทียนหัวเราะเมื่อสักครู่นั้นเป็นเพราะการที่หงจวินเหล่าจู่พูดเมื่อสักครู่นั้น มันช่างดูคล้ายกับบทในหนังที่ฉิงเทียนเคยดูเมื่อก่อน!

ที่มีชายชราที่อยู่บนถนน เผชิญหน้าอยู่กับเด็กคนหนึ่งแล้วพูดขึ้น “เจ้าเนี่ยโหงวเฮ้งดีเหมาะแก่การฝึกวิทยายุทธ ข้ามีหนังสือขายให้เจ้าในราคาถูกๆ” ซึ่งอารมณ์ประมาณว่านี่เป็นโชคสำหรับเขาแล้วและเขาก็ควรที่จะรักษาเอาไว้ ถ้าเขาพลาดโอกาสนี้ไปคงไม่มีโอกาสดีแบบนี้อีกครั้งแน่ แล้วการที่หงจวินเหล่าจู่พูดออกมาเช่นนั้นมันช่างคล้ายกับบทในหนังเรื่องนั้นจริงๆ

ฉิงเทียนจึงได้คุกเข่าลงบนเบาะแล้วก้มหัวคำนับหงจวินเหล่าจู่แล้วพูดอย่างจริงใจ “ศิษย์ฉิงเทียนขอคำนับท่านเป็นอาจารย์!”

“อืมม!” หงจวินเหล่าจู่ได้ใช้มือแตะที่หัวของฉิงเทียนเบาๆแล้วพูดขึ้น “ดี ลุกขึ้นได้! ต่อจากนี้ไปเจ้าจะเป็นลูกศิษย์คนที่ 6 ของข้า!”

หลังลุกขึ้นมานั่งบนเบาะ แล้วฉิงเทียนก็ถามอย่างสงสัย “ท่านอาจารย์ ท่านชื่ออะไรเหรอครับ แล้วศิษย์พี่ของข้าอีก 5 คนคือใครเหรอครับ?” ในหัวของฉิงเทียนนั้นคิดว่าท่านอาจารย์นั้นจะต้องเป็นผู้มีอิทธิพลระดับบิ๊กๆในโลกเซียนแน่ๆ และลูกศิษย์ของท่านอาจารย์เองก็จะต้องเป็นผู้มีชื่อเสียงมากๆในโลกเซียนด้วยเช่นกัน ในอนาคตถ้าเขามีปัญหาอะไรในโลกเซียนเขาจะได้ไปขอให้ศิษย์พี่ของเขาช่วย

มองไปที่ฉิงเทียนที่มีสีหน้าสงสัย หงจวินเหล่าจู่ก็ได้ยิ้มแล้วตอบ “แล้วเจ้าจะรู้เองในอนาคต ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่เจ้าควรจะรู้!”

เมื่อเห็นว่าท่านอาจารย์ของเขานั้นไม่ยอมตอบ ฉิงเทียนก็ได้เกาหัวตัวเองเหมือนกับลิง เขานั้นคำนับเป็นอาจารย์แล้ว แต่เขากลับไม่รู้เรื่องของอาจารย์ของเขาเองเลยสักอย่าง

แต่ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร ฉิงเทียนจึงได้รอดูว่าหงจวินเหล่าจู่จะพูดอะไรหลังจากนี้ไหม แล้วฉิงเทียนก็พบกับความผิดหวังที่อาจารย์ของเขานั้นหลับตาสนิทและไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

“เป็นไปไม่ได้น่า แค่รับเป็นศิษย์อาจารย์ก็จบเลยอย่างนั้นเหรอ!” ฉิงเทียนนั้นจู่ๆก็รู้สึกได้ว่ามันต่างจากที่เขาเห็นในหนังเหลือเกิน มันควรที่จะมีบทต่อจากนี้อีกไม่ใช่เหรอ? อย่างน้อยท่านอาจารย์ก็ควรที่จะอธิบายประวัติของสำนักบ้างสิ? ถึงจะไม่อธิบายก็น่าจะให้คำแนะนำหรือเคล็ดในการฝึกวิชาบ้างก็ได้ แต่นี่หลังจากรับเป็นศิษย์แล้วกลับไม่มีอะไรเพิ่มเติมอีกเลย!

สายตาของฉิงเทียนนั้นมองไปมองมา ในเมื่อท่านอาจารย์แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ก็คงต้องเป็นหน้าที่ศิษย์อย่างเขาที่จะต้องฉวยโอกาสจู่โจมเขา

ดังนั้นฉิงเทียนจึงได้เข้าไปใกล้ๆหงจวินเหล่าจู่ แล้วคุกเข่าลงกับพื้นอีกครั้งแล้วแบมือไว้หน้าเขา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน