ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 327

บทที่ 327 กลับสู่ความสงบสุข

“ไม่เป็นไรๆ ข้าเองก็เป็นที่ปรึกษาพิเศษของสำนักงานรักษาความมั่นคงแห่งชาติเช่นกัน และนี่ก็เป็นภารกิจที่ข้ารับมา” ซวีอู๋จื่อมองไปที่ฉิงเทียนอย่างพึงพอใจ เขานั้นเริ่มรู้สึกสนใจฉิงเทียนขึ้นมา

“พี่ฉิง ท่านช่างน่าทึ่งมาก! การต่อสู้เมื่อสักครู่ของท่านช่างสุดยอดจริงๆ” เสี่ยวเอี๋ยนที่อยู่ไม่ไกลก็ได้มองมาที่ฉิงเทียนอย่างชื่นชมแล้วทำท่าคารวะเขา

“ฮะๆ นิดหน่อยน่ะครับ” ฉิงเทียนลูบจมูกของเขาอย่างเขินๆ

ในเวลานี้จ้าวก่างก็ได้ลุกขึ้นยืนและพูดอย่างภูมิใจ “ใช่แล้ว น้องชายของผมสุดยอดมาก แล้วเมื่อสักครู่คุณคงไม่ได้เห็น ตอนที่ผมสู้กับทั้ง 4 คนนั้น” จ้าวก่างนั้นพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอวดตัวเองให้อวี่เจียได้เห็น

เสี่ยวเอี๋ยนที่รู้สึกขำก็ได้ปิดปากของเธอแล้วหัวเราะคิกคัก “ฮิๆ พวกเราเห็นทั้งหมดแล้วตอนอยู่บนฟ้า”

“ฮึ ช่างเป็นคนที่หน้าหนาอะไรอย่างนี้ เสี่ยวเอี๋ยนเจ้าอย่าไปสนใจเขา” อวี่เจียพูดอย่างไม่พอใจ

“เอาไว้ก่อนพี่ใหญ่ อย่างเพิ่งมัวแต่จีบสาวเลย พวกเรายังมีธุระต้องทำอีก!” แล้วฉิงเทียนก็ได้หันไปพูดกับซวีอู๋จื่อ “ผู้อาวุโสครับ หานต้งนั้นได้จับแฟนสาวและน้องชายของผมไป ผมขอถามหานต้งว่าพวกเขาถูกจับไปที่ไหนได้ไหมครับ?”

“ได้สิ” ซวีอู๋จื่อตอบและเอามือลูบหนวดของเขา

เมื่อซวีอู๋จื่ออนุญาตแล้ว ฉิงเทียนก็ได้เดินไปหาหานต้งที่ถูกซ้อมจนสภาพยุ่งเหยิงแล้วนั่งคุกเข่าลงแล้วถามเขา “ตาแก่ แกจับน้องชายของฉันและเสวี่ยเอ๋อไปไว้ที่ไหน?”

หานต้งก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองฉิงเทียนด้วยสภาพที่หัวดูยุ่งเหยิง แล้วในตอนนั้นเองเขาก็ได้หัวเราะและพูดดูถูกฉิงเทียน “ฮ่าๆ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน คิดที่ว่าข้าจะบอกงั้นเหรอฟันไปเถอะ ถ้าข้าตายข้าจะพาคนอื่นตายตามไปด้วย ฮ่าๆ”

ฉิงเทียนคิ้วขมวดขึ้นมา ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ถอดใจ “ตาแก่นี่ หมดทางเยียวยาแล้วจริงๆ”

“ฮ่าๆ” หานต้งหัวเราะอย่างกับคนบ้า

แล้วฉิงเทียนก็ได้มองไปที่หานต้งที่หัวแข็งอย่างกับหิน จึงได้ส่งโทรจิตไปถามไป๋กงหยาง “คุณมีวิธีที่จะทำให้เขาพูดบ้างไหม?”

“มีสิ” ไป๋กงหยางตอบ

ทันทีที่พูดจบ ฉิงเทียนก็รู้สึกได้ถึงจิตศักดิ์สิทธิ์ของไป๋กงหยางจากในแหวนของเขาส่งออกไปที่หัวของหานต้ง

“อ๊าก….อ๊ากกก” แล้วหานต้งก็ได้ลุกขึ้นยืนจากพื้นราวกับคนบ้าก่อนจะวิ่งไปรอบๆขณะที่เอามือกุมหัวของเขา แล้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“ท่านลุง ท่านเป็นอะไรไปน่ะ?” หานซี่ก็ได้วิ่งไปหาหานต้งอย่างกระวนกระวาย แต่ก่อนที่เขาจะได้เข้าไปใกล้ หานต้งก็ได้สะบัดมือของเขาผลักหานซี่ล้มลงไปกองกับพื้น

ซวีอู๋จื่อที่เห็นแบบนั้นจึงได้รีบเหาะมา แล้วจับหานต้งกดลงกับพื้นด้วยมือทั้งสองข้าง หานต้งที่มีอาการเมื่อสักครู่นี้ก็ได้เริ่มสงบลง

“เมื่อสักครู่เจ้าทำอะไรกับเขา?” ซวีอู๋จื่อถามฉิงเทียนอย่างสงสัย อย่างไรเสียไป๋กงหยางที่มีตัวตนในระดับจินเซียนนั้นเป็นคนลงมือ มันจึงเรื่องง่ายที่จะหลบเลี่ยงซวีอู๋จื่อที่อยู่ในระดับเหอถี่

“ก็แค่ใช้ลูกเล่นนิดหน่อยเท่านั้นผู้อาวุโสซวี ตอนนี้ผู้เยาว์ขอตัวก่อน” หลังจากที่พูดจบฉิงเทียนก็ได้รีบเผ่นไปทันที

ในเวลานี้ใจของฉิงเทียนนั้นร้อนรนมา เขารู้จากความทรงจำของหานต้งแล้วว่า เสวี่ยเอ๋อกับเสี่ยวหยูนั้นถูกขังเอาไว้ในที่ลับแห่งหนึ่งในสำนักอัคคีสาขาโม๋ตู

ส่วนซวีอู๋จื่อที่ยังยืนอยู่ที่เดิมนั้นก็ได้มองเขาที่ห่างไกลออกไปแล้วบ่นพึมพำ “เจ้าหนูนั่นช่างดูลึกลับมากขึ้นเรื่อยๆจริงๆ”

“ท่านอาจารย์อาคะ เมื่อสักครู่เขาทำอะไรลงไปคะ?” อวี่เจียถามขึ้นมาด้วยสีหน้าที่สงสัย

“ผู้เฒ่าคนนี้เองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ข้าบอกได้แค่ว่าหานต้งนั้นกลายเป็นคนไร้สมรรถภาพไปแล้ว” แล้วซวีอู๋จื่อก็ถอนหายใจออกมา

ไม่อยากจะคิดเลยว่า หานต้งผู้ที่เคยมีชื่อเสียงในโลกผู้บำเพ็ญเพียรนั้น ต้องตกต่ำถึงขนาดนี้

แล้วทั้งสี่คนนั้นต่างก็ตกใจกับคำพูดของซวีอู๋จื่อจนพูดอะไรไม่ออก

ส่วนอีกทางด้านหนึ่ง ฉิงเทียนก็พบสถานที่ที่ขังซูเสวี่ยกับฉิงหยูเอาไว้จากข้อมูลที่ไป๋กงหยางได้ให้มา

ในชั้นใต้ดินที่มืดๆ ซูเสวี่ยกับฉิงหยูนั้นนอนนิ่งอยู่กับพื้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน