ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 326

บทที่ 326 ช่วยเหลือ (8)

ในเวลานี้ ฉิงเทียนก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา พลังวิญญาณในร่างกายของเขาได้ถูกปล่อยออกไปราวกับน้ำหลาก เพื่อเสริมพลังให้สายฟ้าอัคคีอย่างต่อเนื่อง

“ย๊ากก!” ในเวลานั้นเองที่หานต้งก็ได้ตะโกนออกมาอย่างดุดัน “ไอ้หนู ถึงเจ้าจะเก่งเหนือความคาดหมายของข้าไป แต่เจ้าก็ยังไม่ใช่คู่มือของข้าหรอก!”

แล้วหานต้งก็ได้แสดงสีหน้าที่โหดร้ายบนใบหน้าของเขา แต่จู่ๆเขาก็ได้เอามือลูบไปที่หน้าอกของเขาและกระอักเลือดออกมาคำโต แล้วหานต้งก็ได้พูดพึมพำบางอย่าง และพลังของหานต้งก็ได้เพิ่มขึ้นมา

“ตายซะไอ้หนู!” หานต้งยิ้มอย่างชั่วร้าย แล้วพลังไฟก็ได้แผ่ออกมาจากสายฟ้าอัคคี

ด้วยเสียงดัง “ตูม!” สายฟ้าอัคคีก็ได้ระเบิดออก และกระจัดกระจายไปทั่ว

“อั่ก” ฉิงเทียนกระอักเลือดออกมาคำโต แรงสะท้อนที่ส่งกลับมานั้นทรงพลังมาก

และก่อนที่ฉิงเทียนจะทำอะไรได้ทัน มังกรไฟคลั่งก็ได้พุ่งมาหาฉิงเทียนแล้ว

แล้วหัวใจของฉิงเทียนก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา นี่น่ะหรือคือความต่างของตัวเขากับผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้

“หลานไป๋ ผมคงต้องรบกวนคุณแล้ว!” ฉิงเทียนถอนหายใจ ถ้าไป๋กงหยางไม่ช่วยเขา ฉิงเทียนก็รู้ดีว่าเขาคงไม่สามารถที่จะป้องกันการโจมตีนี้ได้แน่

เลือดในกายของหานต้งนั้นเดือดพล่าน เขาได้ทำการเปลี่ยนเลือดของเขาให้เป็นพลังวิญญาณ เพื่อทดแทนพลังวิญญาณในกายของเขาที่เหือดแห้งไปแล้ว

แล้วในขณะที่ไป๋กงหยางกำลังที่จะลงมือช่วยฉิงเทียนอยู่นั้นเอง จู่ๆก็ได้มีเสียงตะโกนดังลั่นมาจากบนฟ้า “วิชาสละโลหิต หานต้งเจ้าใช้วิชาโลหิตต้องห้ามอย่างนั้นรึ?”

แล้วก็มีนักพรตเต๋าปรากฏตัวต่อหน้าของฉิงเทียน ที่มือของเขามีแสงสีฟ้าสว่างขึ้นมา แล้วเขาก็ได้ทำการหยุดมังกรไฟคลั่งตัวนั้นเอาไว้

“ซวีอู๋จื่อ!” หานต้งพูดอย่างตกใจ แล้วจากนั้นโดยที่คนๆอื่นไม่ทันจะได้ตั้งตัว เขาก็ได้สะบัดมือขึ้นแล้วยกหานซี่ลอยขึ้นมาแล้วรีบหนีไปไกลๆ

“หานต้ง ข้าอยู่ที่นี่แล้ว เจ้ายังจะคิดหนีไปไหนได้อีก?” ซวีอู๋จื่อกล่าว และด้วยการสะบัดมือเบาๆกลางอากาศ มังกรไฟที่เกรี้ยวกราดเมื่อสักครู่ก็ได้กลายเป็นเหมือนแมวเชื่องๆอยู่ในมือของซวีอู๋จื่อ

จากนั้นก็ได้จับมันปั้นเป็นลูกบอลกลมๆ แล้วขว้างใส่หานต้งผู้ที่กำลังควบทะยานหนีออกไปไกล

ฉิงเทียนที่เห็นว่าตัวเขานั้นไม่มีอันตรายแล้ว ขาของเขาก็อ่อนแรงทันที แล้วจึงนั่งลงขัดสมาธิแล้วหยิบเอายาออกมาจากแหวนเก็บของแล้วโยนเข้าใส่ปากของเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะมียาฟื้นฟูพลังวิญญาณที่ดีกว่านั้น แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะหยิบออกมาใช้ ถึงแม้ว่าคนเหล่านี้จะเป็นคนของสำนักงานรักษาความมั่นคงแห่งชาติก็ตามที แต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะไม่ลุ่มหลงในสมบัติ ดังนั้นฉิงเทียนจึงต้องระวังตัวเอาไว้

อีกทางด้านหนึ่งซวีอู๋จื่อก็ได้หิ้วหานต้งและหานซี่กลับมาในสภาพราวกับหมูที่ตายแล้ว ทั้งคู่นั้นอยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยบาดแผลและกระเซอะกระเซิง

ส่วนเหล่าลูกศิษย์ของสำนักอัคคีนั้นก็ได้แต่สั่นกลัวอยู่ด้านล่าง ไม่กล้าที่จะขยับไปไหน ทำได้แค่รอถึงคิวพวกเขาเท่านั้น

“ซวีอู๋จื่อ เจ้ามาตามจับข้าทำไม?” หานต้งหันไปมองซวีอู๋จื่อแล้วถามเขาด้วยสภาพที่เงอะๆงะๆ

“หานต้ง สิ่งที่สำนักอัคคีของพวกเจ้าทำในอดีตเมื่อไม่กี่ปีก่อนในโลกมนุษย์ เจ้าคิดหรือว่าทางสมาพันธ์ผู้บำเพ็ญเพียรนั้นจะไม่ทราบน่ะ?” ซวีอู๋จือกล่าวอย่างเย็นชา

“อะไรนะ?” หานต้งก็หน้ามืดขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินที่ซวีอู๋จื่อกล่าว ในตอนนี้สิ่งที่พวกเขาทำไปนั้นถูกล่วงรู้แล้ว เขาจึงทำได้แต่นั่งนิ่งๆและไม่พูดอะไรออกมา

ส่วนเหล่าสานุศิษย์ของสำนักอัคคีเองก็พากันซีดเผือดเป็นขี้เถ้า พวกเขารู้ดีถึงสิ่งที่สำนักของพวกเขาในช่วงหลายปีมานี้ซึ่งได้ละเมิดกฎที่ตั้งเอาไว้โดยทางสมาพันธ์ผู้บำเพ็ญเพียร

“เฝิงเฟิง เจ้าทำการผนึกพลังวิญญาณของพวกเขาเอาไว้แล้วส่งให้กับพวกสมช.นะ” ซวีอู๋จื่อออกคำสั่ง

“ครับ ท่านอาจารย์อา!” ทั้งสี่คนก็ได้เดินเข้าไปหาเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในระดับหยวนยิงทั้ง 10 คนที่ยังคงนิ่งไม่เคลื่อนไหว แล้วปล่อยให้พวกเขาทำการผนึกพลังวิญญาณของพวกเขาเอาไว้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน