ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 339

บทที่ 339 การประชุมของสำนักงานรักษาความมั่นคงแห่งชาติ (2)

ฉิงเทียนนั้นไม่ได้มีสีหน้าตกใจเพราะเขานั้นได้เข้าร่วมเหตุการณ์ในครั้งนั้นด้วย แต่เณรน้อยนั้นกลับทราบเรื่องนี้ก่อนได้อย่างไร?

พลังที่อยู่ภายในตัวของเณรน้อยคนนี้เองก็ดูท่าจะทรงพลังมาก ฉิงเทียนคิดในใจ

“เงียบหน่อย” ผู้อำนวยการหานผู้ด้วยเสียงที่หนักแน่นดังไปทั่วทั้งห้องประชุม แล้วในห้องประชุมนั้นก็พากันเงียบทันที

ผู้อำนวยการหานก็ได้กล่าวต่อ “ผมขอให้ปรมาจารย์ซวีอู๋จื่อจากสมาพันธ์ผู้บำเพ็ญเพียรเป็นคนอธิบายสถานการณ์ดังกล่าว!”

ซวีอู๋จื่อที่กำลังนั่งนึกถึงความสนุกในการเที่ยวโม๋ตูในค่ำคืนนี้อยู่นั้น เมื่อได้ยินที่ผู้อำนวยการหานเรียกชื่อของเขา ก็ได้บ่นอุบอิบในใจ ตาแก่นี่ไม่ยอมให้เขาอยู่อย่างสบายๆเลยจริงๆ

ซวีอู๋จื่อก็ได้ลืมตาขึ้นมาช้าๆแล้วกล่าว “สำนักอัคคีนั้นได้ถูกทำลายลงในโลกผู้บำเพ็ญเพียรแล้ว มีเพียงเจ้าสำนักและลูกศิษย์บางคนที่หนีรอดไปได้ จากในหน่วยข่าวกรองของเราพบว่าพวกเขาได้เข้ามาในโลกฝั่งนี้แล้ว”

หลังจากที่พูดออกมาเช่นนั้น ซวีอู๋จื่อก็ได้หลับตาของเขาลงอย่างสุขุมต่อ

เมื่อได้ยินว่าเจ้าสำนักอัคคีได้หลบหนีมายังโลกฝั่งนี้แล้ว ทั่วทั้งห้องนั้นก็ได้พากันฮือฮาขึ้นมาอีกครั้ง

ผู้คนที่นั่งอยู่ที่นี่นั้นล้วนไม่ใช่คนโง่ พวกเขาต่างก็รู้ว่ามันหมายความเช่นไรถ้าหากเจ้าสำนักอัคคีนั้นได้หลบหนีมายังโลกฝั่งนี้ สำนักอัคคีนั้นได้ถูกทำลายลงด้วยการร่วมมือของสมาพันธ์ผู้บำเพ็ญเพียรและทางสมช. ซึ่งสมาพันธ์ผู้บำเพ็ญเพียรนั้นพวกเขาไม่กล้าที่จะไปข้องเกี่ยวอยู่แล้ว

ดังนั้นพวกเขาคงคิดที่จะพุ่งเป้าการล้างแค้นมาที่สมช.อย่างเดียวเท่านั้น และก็หมายความว่าที่ปรึกษาพิเศษอย่างพวกเขานั้นก็จะต้องตกเป็นเป้าหมายการล้างแค้นของพวกเขาไปด้วย

ด้วยพลังวัตรระดับเฟิงเฉินขั้นปลายของเจ้าสำนักอัคคีนั้น พวกเขาก็ไม่ต่างอะไรไปจากลูกไก่ในกำมือของเขา! พวกเขาไม่สามารถที่จะขัดขืนได้เลย

“เกิดอะไรขึ้นกับทางสมาพันธ์ผู้บำเพ็ญเพียรกัน? ถึงได้ตัดหญ้าไม่ถอนโคนเช่นนี้!” ผู้บำเพ็ญเพียรระดับจินตันคนหนึ่งบ่นขึ้นมา

ทันทีที่เขาบ่นขึ้นมา ซวีอู๋จื่อก็ได้ลืมต่ขึ้นมา แล้วจ้องไปที่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับจินตันคนนั้นด้วยแววตาสังหาร

ทันใดนั้นผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นก็ได้รู้สึกราวกับจุดสิ้นสุดของโลกนี้ได้มาถึง และพลังวิญญาณสังหารขนาดมหาศาลก็ได้ทำให้เขาแข้งขาอ่อนแรงแล้วร่วงลงมาจากเก้าอี้

ผู้อำนวยการหานก็ได้จ้องไปที่ซวีอู๋จื่ออย่างไม่พอใจ และหันไปบอกกับสองคนที่อยู่ข้างๆผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้น “พาเขาออกไปข้างนอก ให้เขาได้สงบใจลงมา!”

แล้วทั้งสองคนนั้นก็ได้ยกผู้บำเพ็ญเพียรระดับจินตันคนนั้นออกไปข้างนอก ฉิงเทียนนั้นรู้สึกได้ว่าผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นสภาพแย่มาก เพียงมองแค่ปราดเดียวก็ถึงกับทำให้อยู่ในสภาพนั้น

“ทุกท่านอย่าได้กังวลไป จากหน่วยข่าวกรองของเรา พวกเขานั้นไม่ได้อยู่ในประเทศจีนแล้ว ดังนั้นจึงไม่น่าจะมีอันตรายอะไรถ้าทุกท่านไม่ออกไปต่างประเทศ” ผู้อำนวยการหานกล่าวต่อ

ทุกคนต่างก็พากันโล่งอก และมีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาคงจะออกไปต่างประเทศไม่ได้สักระยะหนึ่ง

“และแน่นอนว่า ใครก็ตามที่มั่นใจว่าตัวเองจะสามารถสังหารเจ้าสำนักอัคคีได้ พวกคุณจะได้รับคะแนนอย่างมหาศาลเป็นค่าตอบแทน” แล้วผู้อำนวยการหานก็พูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ทุกคนฮือฮาขึ้นมา

“1 ล้านแต้ม! และรายละเอียดของภารกิจนี้จะมีแสดงอยู่ในแอปสมช.ของเรา!”

“อะไรนะ 1 ล้านแต้ม!” ทุกคนต่างตกใจ

“1 ล้านแต้มนี่ข้าทำงานที่สมช.ตั้ง 20 ปีถึงจะได้ 10,000 แต้มเลยนะ”

“ก็ปกติไม่ใช่เหรอสำหรับเจ้าที่อยู่แค่ในระดับจินตันที่จะหาได้ 10,000 แต้มใน 20 ปีน่ะ พวกข้าน่ะอยู่ในระดับหยวนยิง ซึ่งจนป่านนี้พวกข้ายังหาได้แค่ 50,000 แต้มเองนะ”

“ถ้าเกิดว่าข้าได้ 1 ล้านแต้มนั่นนะ”

“1 ล้านแต้มนั่นน่ะ พวกเจ้าคิดว่าจะมีโอกาสหาได้งั้นเหรอ? นั่นน่ะเป็นผู้บำเพ็ญเพียรในระดับเฟิงเฉินขั้นปลายเลยนะ ด้วยพลังวัตรระดับจินตันอย่างพวกเจ้าน่ะ จะถอนฟันซักซี่ยังไม่ได้เลย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน