ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 340

บทที่ 340 การประชุมของสำนักงานรักษาความมั่นคงแห่งชาติ (3)

“โอ้, ข้าลืมเสี่ยวเอินเสียสนิทเลย ข้าขอโทษด้วยนะ!” แล้วผู้อำนวยการหานก็ได้ยื่นมือไปพร้อมกับยิ้ม

ฝ่าเอินก็ได้ยื่นมือออกไปด้วยความยินดีและจับมือกับหานหยุน เขานั้นตื่นเต้นมากและกล่าว “ในที่สุดเณรก็ได้จับมือกับผู้อาวุโสหานแล้ว ตอนนี้เณรก็ได้เป็นผู้ใหญ่แล้ว”

หืม, ก็แค่จับมือไม่ใช่เหรอ? ทำไมดูเณรน้อยถึงได้มีความสุขขนาดนั้น ฉิงเทียนมองดูเขาอย่างพูดอะไรไม่ออก แต่ทว่าหากดูจากการพูดการจาของเณรน้อยแล้ว ก็พบว่าเขานั้นค่อนข้างไร้เดียงสา

แล้วซวีอู๋จื่อที่อยู่ใกล้ๆก็ได้พูดขึ้นมา “เจ้าเณรน้อย เจ้าลาหัวโล้นอาจารย์ของเจ้าเขาปล่อยเจ้าออกมาได้อย่างไร?”

“ฮึ่ม ผู้อาวุโสซวี พวกเราเป็นพระนะครับไม่ใช่ลาหัวโล้น” ฝ่าเอินพูดอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะอธิบาย “พระอาจารย์บอกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่เณรจะได้เรียนรู้โลกฝั่งนี้บ้าง จึงได้อนุญาตให้เณรได้เข้าร่วมกับสมช.ครับ”

“โอกาสงั้นเหรอ ดูเหมือนเจ้าลาหัวโล้นนั่นจะทำนายอนาคตได้แม่นยำเสมอ ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะยอมปล่อยให้ลูกศิษย์รักของเขาออกมาเช่นนี้” ซวีอู๋จื่อรู้สึกตกใจแล้วจากนั้นก็หลับตาลงไปต่อ

ส่วนฉิงเทียนนั้นตกใจยิ่งกว่าอีก จากที่เขาได้ยินการสนทนาเมื่อสักครู่นั้น ดูเหมือนอาจารย์ของเณรน้อยฝ่าเอินนั้นจะต้องเป็นคนที่ยิ่งใหญ่มากแน่ๆ

“ประสกซวี พระอาจารย์ของเณรไม่ใช่ลาหัวโล้นนะครับ!” เณรน้อยได้เน้นย้ำอีกครั้งอย่างไม่พอใจ

“ก็ได้ ไม่ใช่ลาหัวโล้นแต่เป็นพระก็ได้!” ซวีอู๋จื่อยอมแพ้ให้กับคำพูดที่ไร้เดียงสาของเณรน้อย

หานหยุนก็ได้พูดกับซวีอู๋จื่อ “ตาเฒ่าถ้าเจ้าไม่มีธุระอะไรที่นี่ก็ออกไปได้แล้ว ข้าจะคุยกับสหายตัวน้อยสองคนนี้ หากเจ้ามีงานอะไรก็ออกไปทำเสีย” หลังจากที่พูดจบ ซวีอู๋จื่อก็ได้เดินออกไปข้างนอกด้วยแววตาโศกเศร้า

“ในที่สุดตาเฒ่านั่นก็ออกไปเสียที” หานหยุนก็ได้นั่งลงที่เก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลาย ฉิงเทียนกับเณรน้อยก็ได้หันมามองกันเองอย่างช่วยไม่ได้

ถึงแม้ซวีอู๋จื่อนั้นจะมีนิสัยที่แปลกๆ แต่พลังวัตรของเขานั้นก็เป็นของจริง จึงไม่มีใครที่จะกล้าเข้าไปยุ่งกับคนที่อยู่ในระดับเหอถี่อย่างเขามากนัก

“ฉิงเทียน, ฝ่าเอิน นี่คงเป็นครั้งแรกของพวกเจ้าที่ได้มาที่สมช.ของพวกเราสินะ คงจะมีเรื่องที่ไม่เข้าใจมากมายเลยล่ะสิใช่ไหม? มีอะไรก็ถามมาได้เลยนะ?” หานหยุนยิ้มและมองไปที่ฉิงเทียนกับฝ่าเอิน

ฉิงเทียนนั้นมีคำมากมายอยู่ในใจ เขาจึงได้ถามหานหยุนไปอย่างไม่มีพิธีรีตอง “แต้มที่พูดถึงกันมันคืออะไรครับ ผู้อำนวยการหาน?”

เณรน้อยฝ่าเอินที่อยู่ใกล้ๆเขาเองก็รอฟังคำตอบของหานหยุนอย่างสงสัยเช่นกัน ถึงท่านอาจารย์จะได้บอกเณรน้อยถึงเรื่องพื้นฐานต่างๆมาบ้างแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีสิ่งต่างๆอีกมากมายที่เขาไม่รู้ เรื่องของแต้มนี่ก็เช่นกัน เขาไม่เคยได้ยินจากพระอาจารย์ของเขามาก่อนเลย

เมื่อได้ยินที่ฉิงเทียนถาม หานหยุนก็พลันนึกขึ้นมาได้ “ข้าลืมอธิบายให้พวกเจ้าฟังเรื่องของแต้มรางวัลและบทลงโทษของทางสมช.เสียสนิทเลย” ในขณะที่เขาพูด หานหยุนก็ได้หยิบเอาเอกสารมาสองฉบับจากในแหวนเก็บของแล้วส่งให้กับฉิงเทียนและฝ่าเอิน

ฉิงเทียนจึงรับเอกสารนั้นมาแล้วลองอ่านดู แล้วพบว่ามันคือข้อกำหนดการให้รางวัลและลงโทษของทางสมช.

ทางสมช.นั้น ไม่ได้ให้รางวัลเป็นเงิน แต่จะให้เป็นแต้มเพียงอย่างเดียว ซึ่งแต้มเหล่านี้จะได้รับจากการทำภารกิจต่างๆ ซึ่งทางสมช.นั้นได้แบ่งระดับของภารกิจต่างๆออกเป็น 8 ระดับได้แก่ F, D, C, B, A, S, SS, SSS ซึ่งในระดับความยากที่ต่างกันคะแนนที่ได้ก็จะต่างกันออกไป

แต้มที่จะได้ในภารกิจระดับ F จะอยู่ในระหว่าง 100-500

แต้มที่จะได้ในภารกิจระดับ D จะอยู่ในระหว่าง 500-1,000

แต้มที่จะได้ในภารกิจระดับ C จะอยู่ในระหว่าง 1,000-2,000

แต้มที่จะได้ในภารกิจระดับ B จะอยู่ในระหว่าง 2,000-10,000

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน