ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 341

บทที่ 341 พวกคนที่ถูกเรียกว่าเศรษฐีใหม่ (1)

สองชั่วโมงต่อมา ฉิงเทียนก็ได้ออกมาจากสมช. พร้อมกับเณรน้อย

หลังจากการประชุมเสร็จสิ้น ฉิงเทียนก็รู้สึกได้ว่าเป็นความคิดที่ดีจริงๆที่ตัดสินใจเข้าร่วมกับสมช. เช่นใบอนุญาตที่อยู่ในแหวนเก็บของ ด้วยใบอนุญาตนี้ทำให้เขาสะดวกมากที่จะทำอะไรก็ได้ในจีน และเขามีสิทธิที่จะลงมือก่อนถามทีหลังได้

ไม่รู้ว่าเฟิงอี้นั้นมายืนอยู่ข้างหลังหานหยุนตั้งแต่เมื่อไร และพูดอย่างเป็นกังวล “มันจะไม่เร็วเกินไปเหรอครับผู้อำนวยการหานที่จะให้ใบอนุญาตกับเขาไปเช่นนี้ ถ้าเกิดว่าเขาใช้อำนาจของสิ่งนั้นสั่งให้กองทัพทำอะไรที่ผิดล่ะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอก ข้าเชื่อว่าฉิงเทียนนั้นไม่ใช่คนแบบนั้นแน่” หานหยุนพูดอย่างมั่นใจ

อีกทางด้านหนึ่ง ฉิงเทียนกับเณรน้อยก็ได้เดินทางมายังใจกลางเมืองโม๋ตู

“ว้าวพี่ฉิงครับ, พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่เหรอครับ พวกเขากำลังฝึกวิชากันอยู่เหรอครับ?” ฝ่าเอินถามอย่างสงสัย แล้วชี้ไปที่ลานกว้าง แล้วพบเหล่าคุณป้าที่กำลังเต้นไปตามเพลงอยู่

“ที่พวกเขากำลังทำอยู่นั้นเป็นการเต้นที่ถูกเรียกว่าเต้นแอโรบิกน่ะ” ฉิงเทียนอธิบาย

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ตั้งแต่ฉิงเทียนได้พาเณรน้อยเข้ามาในตัวเมืองโม๋ตู เณรน้อยฝ่าเอินก็ได้ถามเขาไม่หยุดหย่อน

เขานั้นถามทุกอย่างที่เขาไม่รู้จัก แต่ปัญหาคือเขานั้นไม่เคยเห็นเสียไปแทบทุกอย่างในเมืองโม๋ตูนี่สิ

ฉิงเทียนนั้นไม่รู้แล้วว่าคำถามนี้เป็นคำถามที่ 100 แล้วที่เณรน้อยถามคำถามเขา

“พี่ฉิงครับ ผมอยากจะทานไอ้นั่นจังเลยครับ?” ฝ่าเอินถาม แล้วชี้ไปที่ที่หนึ่ง

พอมองไปตามทิศที่ฝ่าเอินชี้แล้ว ฉิงเทียนก็พบร้านไอศกรีมร้านหนึ่ง ไอศกรีมร้านนี้ขายดีมาก และมีแถวคิวรอยาวเหยียด

สายตาของฝ่าเอินก็ได้จับจ้องไปที่ไอศกรีมในมือของผู้คนที่เพิ่งซื้อไอศกรีมไป และเผยให้เห็นความอยากของเขา

เมื่อเห็นฝ่าเอินที่อยากกินมากขนาดนั้น ฉิงเทียนก็พอจะเดาได้ว่าเณรน้อยที่อยู่ภายใต้การดูแลของพระอาจารย์บนภูเขานั้น คงจะไม่เคยได้กืนไอศกรีมเป็นแน่ ฉิงเทียนจึงได้ผงกหัวแล้วพูด “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปต่อคิวกันเถอะ!”

เวลาผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงคิวของฉิงเทียน

ในขณะที่ฉิงเทียนกำลังจะเอ่ยปากนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากข้างหลังเขา “เอาไอศกรีมมาให้ข้าสองแท่ง”

ชายคนนั้นมีรูปร่างอ้วนและสวมทองเส้นหนาอยู่รอบคอของเขา และถือกระเป๋าสตางค์ตุงๆในมือของเขา ดูเหมือนจะเป็นพวกเศรษฐีใหม่ ซึ่งมืออีกข้างของเขากำลังอุ้มเด็กอายุราว 6-7 ขวบซึ่งเหมือนกับเขาราวกับออกมาจากเบ้าหลอมเดียวกัน ก็ได้ชี้ไปที่ไอศกรีมแล้วพูดขึ้น “พ่อครับ ผมอยากกินไอศกรีมครับ”

คนขายก็ได้ทำเป็นไม่สนใจเขาแล้วถามฉิงเทียนที่อยู่หน้าเขาแทน “ต้องการไอศกรีมกี่แท่งคะคุณลูกค้า?”

“ขอสองแท่งครับ”

“ได้ค่ะ”

แล้วพนักงานขายก็ได้หยิบเอาไอศกรีมที่ได้ทำเตรียมเอาไว้แล้วออกมาจากในตู้เย็นแล้วส่งให้กับฉิงเทียน

แล้วเศรษฐีใหม่ที่อยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นว่าพนักงานขายไม่สนใจเขา สีหน้าของเขาก็ดำมืดขึ้นมาทันที แล้วยื่นมือไปขวาไอศกรีมที่กำลังจะส่งให้ฉิงเทียน

แต่มีหรือที่ฉิงเทียนจะปล่อยให้เขาทำได้สำเร็จ? ในชั่วขณะนั้นเองมือทั้งสองข้างของฉิงเทียนก็ได้คว้าเอาไอศกรีมมาจากมือของพนักงานขายก่อน แล้วค่อยส่งให้กับฝ่าเอิน “เสี่ยวเอินกินทันทีเลยนะ ไม่อย่างนั้นไอศกรีมมันจะละลายเสียก่อน”

“ครับ!” เณรน้อยผงกหัว แต่ตาทั้งสองข้างของเขาได้จดจ้องไปที่ไอศกรีมในมือของเขา

“ว้าว อร่อยจังเลยครับ เณรไม่เคยฉันอะไรอร่อยเช่นนี้มาก่อนเลยครับ” ฝ่าเอินเลียไอศกรีมด้วยลิ้นของเขาแล้วพูดขึ้นมา

แล้วเศรษฐีใหม่ที่อยู่ใกล้ๆเขาที่พบว่าตัวเองคว้าเอาไว้ไม่ได้นั้น ก็ได้หันมามองท่าทีของเณรน้อยแล้วก็หัวเราะขึ้นมาแล้วพูด “พวกคนบ้านนอก?”

แล้วเด็กคนที่อยู่ในมือของเขาก็ได้มองไปที่เณรเช่นกันแล้วพูดอย่างดูถูก “พระบ้านนอก”

แล้วจากนั้นก็ได้ชี้ไปที่ไอศกรีมแล้วพูด “พ่อครับ ผมอยากกินไอศกรีมครับ”

เมื่อเห็นว่าลูกชายของเขาออดอ้อน เศรษฐีใหม่คนนั้นก็ได้ลูบหัวของลูกชายแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องกังวลลูก ลูกอยากจะทานมากเท่าไรก็ได้ที่ลูกต้องการเลย”

“ผมอยากจะทาน 10 แท่งครับ!”

“ดี! 10 แท่งก็ 10 แท่ง”

“เอามาให้ข้า 10 แท่ง” แล้วเศรษฐีใหม่ก็ได้พูดบอกกับพนักงานขายอย่างไม่สุภาพ

ถึงแม้เศรษฐีใหม่จะพูดไม่สุภาพ แต่คนขายก็ได้ยิ้มตอบแล้วพูดขึ้น “ขอโทษนะคะคุณลูกค้า พวกเราขายไอศกรีมให้ได้แค่คนละแท่งเท่านั้นค่ะ ดังนั้นจึงขายให้คุณลูกค้าได้แค่ 2 แท่งเท่านั้นค่ะ”

เมื่อได้ยินว่าให้ซื้อได้แค่ 2 แท่งเท่านั้น เด็กคนนั้นก็ได้ร้องไห้โยเยออกมาอย่างไม่พอใจ “แค่สองแท่งมันจะไปพอได้ยังไง ผมไม่สน ผมจะเอา 10 แท่ง”

เมื่อเห็นลูกชายของเขาร้องไห้ เศรษฐีใหม่ก็ได้ตะโกนใส่พนักงานขาย “ไม่ได้ยินที่ลูกชายข้าพูดเหรอ? เขาบอกอยากได้ 10 ก็ต้องได้ 10”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน