ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 342

บทที่ 342 พวกคนที่ถูกเรียกว่าเศรษฐีใหม่ (2)

เศรษฐีใหม่ก็ได้มองไปที่เณรน้อยที่ไม่เป็นอะไรแล้วกล่าว “แกเป็นคนหรือผีกันแน่?” เขานั้นรู้ดีว่าความแข็งแกร่งของหมัดของเขานั้นสามารถที่จะล้มวัวได้สบายๆ แต่เณรน้อยนั้นกลับไม่ได้เป็นไรเลย ถึงเขายังจะฝืนยิ้มได้อยู่ แต่เขานั้นเริ่มรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมา

“แน่นอนสิครับ เณรเป็นคนครับ” ฝ่าเอินตอบแล้วยิ้มยิงฟัน แล้วจากนั้นเณรก็ได้จับหมัดของเศรษฐีใหม่ด้วยมือข้างเดียวแล้วโยนเขาลอยกลางอากาศ

ในตอนนั้นเองที่เศรษฐีใหม่รู้สึกได้ว่าเท้าของเขานั้นไม่ติดพื้น แล้วจากนั้นก็ลอยไปในอากาศวาดเป็นแนวโค้งที่สวยงาม ก่อนจะลงมากระแทกพื้นอย่างรุนแรง

“บ้าน่า?”

แล้วลูกชายของเศรษฐีใหม่ก็ได้ร้องไห้ขึ้นมาเมื่อเห็นพ่อของเขาถูกทำลายแล้วพูดขึ้น “แกกล้าทำร้ายพ่อของฉันงั้นเหรอ แงๆ ใครก็ได้จัดการเขาให้ฉันที”

แน่นอนว่าไม่มีใครเลยที่สนใจเจ้าเด็กเอาแต่ใจคนนี้ กลับกันฝูงชนต่างก็พากันหัวเราะ

“พวกแกกล้าหัวเราะเยาะฉันงั้นเหรอ? แล้วพวกแกจะต้องเสียใจ พ่อรีบลุกขึ้นมาแล้วจัดการพวกเขาเซ่!” แล้วเด็กคนนั้นก็ได้รีบวิ่งไปหาพ่อของเขาแล้วชี้ไปที่ฝูงชน

“ไอ้หนู พ่อของแกน่ะสู้กับยอดยุทธ์ตัวน้อยคนนี้ไม่ได้หรอก!” มีใครบางคนได้พูดขึ้นมา

แล้วก็มีเสียงที่เห็นด้วยตามมา “ใช่แล้ว, จะไปไหนก็ไป!”

เมื่อได้ยินเสียงเยาะเย้ยจากในฝูงชน เศรษฐีใหม่ก็ได้หน้าซีดเซียวขึ้นมา เขาจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วจูงพาลูกชายของเขาหนีไปทันที

ถึงแม้ว่าเขาจะเย่อหยิ่ง แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่มีสมอง เขานั้นรู้ดีว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเณรน้อยคนนี้ ในเวลานี้เขาได้พ่ายแพ้อย่างมาก ดังนั้นหนทางที่ดีที่สุดในเวลานี้คือการหนี เขายังเอาคืนไม่ได้จนกว่าเขาจะหาคนช่วยให้ได้ก่อน เขาจำหน้าทั้งสองคนนั้นไว้ได้แล้ว พวกแกทั้งสองคนไม่มีทางหนีรอดแน่! เศรษฐีใหม่พูดกับตัวเอง

ด้วยเสียงของฝีเท้าที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ แล้วเสียงของเด็กก็ร้องดังขึ้นมาจากไกลๆ “พ่อครับ ทำไมพ่อถึงได้ทำตัวน่าอายอย่างนี้เนี่ย คราวหลังไม่ต้องพาผมออกมาแล้วนะครับ คุณลุงยังเก่งกว่าอีก”

มองดูเศรษฐีใหม่ที่ไกลออกไป ฝูงชนก็ได้พากันปรบมือ

“ยอดยุทธ์ตัวน้อย เจ้าสุดยอดมาก!”

“ยอดยุทธ์ตัวน้อย ไปเรียนศิลปะป้องกันตัวมาจากที่ไหนรึ?”

“ยอดยุทธ์ตัวน้อย คุณมาจากวัดเส้าหลินรึเปล่า?”

แล้วสุดท้าย เณรน้อยก็ได้รับไอศกรีมเพิ่มอีกสองแท่งจากพนักงานขายในมือของเขา แล้วก็ได้เดินไปพร้อมกับฉิงเทียนขณะที่กำลังทานอยู่

“พี่ฉิงครับ ไอศกรีมนี่อร่อยจริงๆเลยครับ เณรไม่เคยกินอะไรที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย!” ฝ่าเอินพูดอย่างตื่นเต้น แล้วเช็ดคราบที่ปากของเขา

“ถ้ามันอร่อยก็กินเยอะๆละกัน” ฉิงเทียนกล่าวพร้อมกับยิ้ม

“อื้ม จะว่าไปพวกเราจะไปบ้านของพี่ฉิงเลยรึเปล่าครับ?” ฝ่าเอินถาม

“พวกเราจะไปซื้อโทรศัพท์มือถือให้เสี่ยวเอินก่อน แล้วจึงค่อยไปที่บ้านของผม” ฉิงเทียนตอบ

แล้วทั้งสองคนก็ได้พากันไปเดินที่ห้าง ไม่นานนักฝ่าเอินก็ได้โทรศัพท์เครื่องใหม่มาครอบครอง เณรน้อยตื่นเต้นอย่างมากกับโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ของเขา

“นี่คือบ้านของพี่ฉิงสินะครับ สวยอะไรอย่างนี้, ดูดีกว่าที่ที่ผมเคยอาศัยอยู่เสียอีก….” ฝ่าเอินพูดขึ้นมา ส่วนฉิงเทียนนั้นสงสัยมาตลอดว่าฝ่าเอินนั้นอยู่สำนักไหนในโลกผู้บำเพ็ญเพียรจึงได้ถามออกไป “เสี่ยวเอินอยู่สำนักไหนอย่างนั้นเหรอ?”

“เณรนั้นเป็นพระอยู่ที่วัดฝ่าหัวครับ!” ฝ่าเอินตอบอย่างไม่ใส่ใจ ส่วนสายตาของเขานั้นจับจ้องไปที่การตกแต่งภายในห้องอย่างสงสัยมาก เพราะมีหลายอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนที่สำนักของเขา

“พี่ฉิงครับ ขอผมลองจับหน่อยได้ไหมครับ?” เณรน้อยถามอย่างสงสัย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน