บทที่ 34 ฉิงเทียนถูกทำร้าย
“คุณทำอะไรกับผม?” ฉิงเทียนพูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรงก่อนจะคิดในใจ: ไม่ทันคิดเลยว่าจะถูกวางยา! ตั้งแต่ที่ได้ถาวเป่าสวรรค์มา ความคิดความอ่านของเขาก็ได้เปลี่ยนไป ทำให้เขากลัวโลกใบนี้น้อยลงไป แต่วันนี้ได้กลับตาลปัตรไปเสียแล้ว
โจวเทียนเหล่สายตาและชี้ไปที่น้ำที่อยู่บนโต๊ะด้วยรอยยิ้ม “ฉันก็แค่ใส่ไปบางอย่างลงไปในแก้วน้ำใบนี้”
“ดูซิว่านายยังมีเรี่ยวแรงเหลือพอจะสู้อีกไหม?” จากนั้นเขาก็หยิบไม้กระบองมาแทนแท่งไฟฟ้า
ไม้กระบองฟาดลงที่ร่างกายของฉิงเทียนอย่างรุนแรง ฉิงเทียนก็พลันรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่หลังของเขา และมองดูโจวเทียนอย่างโกรธแค้น “ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ ผู้กองโจว!”
เมื่อเห็นว่าฉิงเทียนนั้นยังสามารถจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาแบบนั้น โจวเทียนก็รู้สึกกลัวขึ้นมานิดหน่อย แต่เขาคิดว่าฉิงเทียนนั้นก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่มีเบื้องหลังอะไร และคิดว่าฉิงเทียนที่เป็นคนธรรมดาเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกกลัวได้ ทำให้เขาคิดทำร้ายฉิงเทียนอย่างโหดเหี้ยมมากกว่าเดิม
กระบองในมือเข้ากระหน่ำฟาดเข้าไปที่ฉิงเทียนอย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วเขาก็พูดขึ้นมาอย่างชั่วร้าย “เก่งจริงก็ลุกขึ้นมาตอบโต้เซ่! แกก็ทำได้แค่ขู่ฉันเท่านั้นแหละ”
หลังของเขาเจ็บปวดมาก ฉิงเทียนจึงได้แอบเดินพลังวิญญาณของเขา และก็พบว่ายิ่งโจวเทียนนั้นฟาดเขาแรงมากยิ่งขึ้นเท่าไร เขาก็ยิ่งเดินพลังวิญญาณได้มากยิ่งขึ้นเท่านั้น “หรือว่านี่คือวิธีเดินพลังถอนพิษ!” แล้วฉิงเทียนก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
หลังจากผ่านไปได้สักพัก หัวของโจวเทียนก็เต็มไปด้วยเหงื่อ เขาจึงเช็ดเหงื่อที่หัวแล้วพูดขึ้น “ไอ้หนู นายทนทายาดใช่ย่อยนะเนี่ย!”
ฉิงเทียนจึงได้พูดเหน็บแนม “ดูเหมือนว่า คุณจะหมดโอกาสแล้วล่ะนะ!”
“ไอ้หนู ยังจะทำเป็นปากดีได้อีกเรอะ!” ว่าแล้วโจวเทียนก็ง้างไม้กระบองเตรียมฟาดอีกรอบ
แล้วเสียง “ปัง” ก็ดังขึ้นมาพร้อมกับประตูที่ถูกถีบจนเปิด หวงเห่าและซูเสวี่ยก็ได้พากันเข้ามา!
ซูเสวี่ยรีบวิ่งไปหาฉิงเทียนและมองที่หลังของฉิงเทียน ตาของเธอก็เริ่มมีน้ำตาขึ้นมาแล้วพูดขึ้น “ฉิงเทียน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม! มันเป็นความผิดของฉันเองที่ทำให้คุณต้องเจ็บตัวแบบนี้”
หวงเห่ามองดูสถานการณ์เมื่อสักครู่ก็ได้พูดต่อว่าอย่างโกรธแค้น “นี่คือวิธีการที่คุณใช้สอบปากคำผู้คนงั้นเหรอ?”
“น้องสี่ คุณไม่เป็นไรนะ!” แล้วหวงเห่าก็ถามเขาด้วยความเป็นห่วง ฉิงเทียนก็ส่ายหัวและพูดขึ้น “เขาทำอะไรผมไม่ได้หรอก!”
โจวเทียนที่เห็นว่ามีคนมาว่าเขา แต่เขานั้นไม่รู้จักหวงเห่า เขาจึงได้คำรามขึ้นมา “พวกคุณรู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน? พวกคุณจะบุกเข้ามาตามใจชอบไม่ได้นะ! พวกคุณกำลังละเมิดกฎหมายอยู่นะ”
หวงเห่ามองดูโจวเทียนที่มีทีท่าก้าวร้าว จึงได้พยายามระงับความโกรธของเขาและพูดออกมาอย่างดูถูก “พอดีผมไม่รู้จริงๆว่าคุณใช้วิธีการไหน คุณพอที่จะช่วยอธิบายผมให้ฟังหน่อยได้ไหม!”
“คนอื่นๆตายห่ากันหมดแล้วรึไง เข้ามานำตัวพวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้!” โจวเทียนคำรามเสียงดัง แล้วตำรวจนายหนึ่งที่เคยทำร้ายฉิงเทียนได้วิ่งเข้ามาหาโจวเทียนและกระซิบข้างหูของเขา “ผู้กองครับ ผู้กำกับเรียกตัวและต่อว่าพวกเราครับ เขาบอกว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่กันและทำไมถึงมีการทำร้ายนักโทษเกิดขึ้นที่นี่ครับ แล้วเขากำลังจะมาที่นี่ในไม่ช้าด้วยครับ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ขาของโจวเทียนก็ได้อ่อนแรงทันทีแล้วหันไปมองที่ฉิงเทียนและหวงเห่าที่อยู่ตรงหน้าเขา ในใจของเขานั้นรู้สึกผิดขึ้นมาว่าเขานั้นได้ไปคนที่เขาไม่ควรไปยุ่งด้วยโกรธเสียแล้ว
“รีบปลดกุญแจมือฉิงเทียนเร็ว นี่ต้องมีการเข้าใจอะไรผิดกันแน่” โจวเทียนกล่าว
ฉิงเทียนมองดูท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเขาก็พอจะเดาได้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกัน
หลังจากนั้นสักพัก ชายวัยกลางคนในชุดเครื่องแบบตำรวจก็ได้เดินเข้ามา หวงเห่าที่อยู่ตรงหน้าเขาก็พูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม “ลุงอู๋จินครับ ลูกน้องของคุณใช้วิธีการทรมานผู้ต้องหาโดยพลการอยู่นะครับ”
โจวเทียนที่เห็นก็ได้รีบมาพบเขาทันทีและพูดขึ้น “ผู้กำกับครับ มาที่นี่ด้วยตัวเองเลยเหรอครับเนี่ย! แค่สั่งผมมาก็ได้นะครับว่าคุณต้องการอะไร” จากนั้นเขาก็รีบเอาเก้าอี้มาวางให้อู๋จินทันที
อู๋จินไม่สนใจเขา เขากลับส่งสายตาเย็นชาไปทางโจวเทียน แล้วหันไปพูดกับหวงเห่า “ไม่ต้องกังวลไปหลานชาย ฉันจะจัดการเรื่องนี้อย่างจริงจังเอง”
แล้วก็หันไปมองฉิงเทียนแล้วพูดขึ้นต่อ “ส่วนเพื่อนของนายคนนี้ ที่ต้องเจ็บปวดเพราะการทรมาน ทางกรมตำรวจของพวกเราจะไม่ปล่อยคนสารเลวเช่นนี้เอาไว้แน่นอน”
มองดูสีหน้าที่แสดงถึงการขอโทษของอู๋จิน ฉิงเทียนก็ได้พูดกลับไป “ผมไปได้รึยังครับ!”
“นั่นสินะ นายออกไปได้แล้วล่ะ” อู๋จินไม่คิดว่าฉิงเทียนนั้นจะไม่เรียกร้องอะไร แต่กลับออกไปแบบเฉยๆ!
“เลขาหวง นายเห็นแล้วนะว่าเพื่อนของนายไม่เอาความอะไรเรื่องนี้ นายไม่คิดเหรอว่าเรื่องนี้ควรจะจบลงได้แล้ว?” อู๋จินกล่าว
VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย