ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 4

บทที่ 4 ฉิงเทียนถูกล้างแค้น

ห้างสรรพสินค้าเฉียนต้า คือห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในโม๋ตู ฉิงเทียนมาที่ห้างแห่งนี้เพื่อหาโซนที่ขายโทรศัพท์มือถือ

มองดูที่เคาน์เตอร์ที่มีโทรศัพท์มือถือหลากหลายยี่ห้อ ฉิงเทียนซื้อโทรศัพท์มือถือราคา 1000 หยวนมา ในช่วงนั้นเขาถูกลูกค้าที่ซื้อยี่ห้อผลไม้หัวเราะเยาะใส่ ฉิงเทียนนั้นทั้งรู้สึกหดหู่และโมโห และคิดว่าโทรศัพท์ของเขานั้นมันเยี่ยมมากในจีนแล้ว พวกที่ซื้อโทรศัพท์ยี่ห้อผลไม้ราคา 5-6000 นั้นก็แค่พวกอวดรวยเท่านั้นแหละ เขาอดคิดแบบนั้นไม่ได้จริงๆ ในฐานะที่เป็นคนหนุ่มที่รักชาติแล้ว พวกเราจะต้องสนับสนุนของในประเทศสิ

ออกมาข้างนอกห้างสรรพสินค้า มีกลุ่มอันธพาลที่เดินสะกดรอยตามหลังฉิงเทียนอยู่

ตั้งแต่ที่เขาได้ฝึกสวรรค์โลกามา ประสาทสัมผัสรอบด้านของเขานั้นเฉียบคมมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ฉิงเทียนจึงรู้สึกได้ว่ามีใครที่กำลังแอบตามเขาอยู่ตั้งแต่ที่ออกมาจากห้างสรรพสินค้า แต่เขาก็แกล้งทำเป็นว่าเขายังไม่รู้ตัว และเดินต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจู่ๆเขาก็เร่งความเร็วตอนอยู่ในตรอกแห่งหนึ่ง แล้วหายหลบออกไปข้างๆ

เหล่าอันธพาลที่เดินตามหลังฉิงเทียนที่อยู่ข้างหน้านั้น เมื่อพบว่าเขาเร่งฝีเท้าจึงได้รีบไล่ตามเข้าไปในตรอกแต่ก็ไม่พบใคร

หัวหน้าอันธพาลจึงได้พูดสบถขึ้นมา “แม่งเอ๊ย มันหายไปไหนแล้ว?”

“หัวหน้าครับ มันจะต้องหนีไปแล้วแน่ๆ พวกเราหามันไม่เจอเลยครับ” ชายผมสีทองตอบกลับมา

“บ้าเอ๊ย คว้าไม่ได้แม้แต่ตดรึเนี่ย กลับกันเถอะ!” หัวหน้าพูดบอกกับคนที่เหลือ

ฉิงเทียนโผล่ออกมาจากข้างๆและยิ้มให้เหล่าอันธพาลแล้วพูดขึ้น “พวกคุณต้องการอะไรจากผม?”

ลูกน้องอันธพาลมองมาที่ฉิงเทียนแล้วหัวเราะ: “สวรรค์มีทางเจ้าไม่ไป นรกไร้ประตูดันโผล่มาซะได้”

“ฉันไม่เคยเห็นคนโง่ขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย!”

“เด็กๆ จัดการมัน” หัวหน้าอันธพาลโบกมือเป็นสัญญาณ แล้วกลุ่มคนก็พากันวิ่งไปล้อมฉิงเทียน ก่อนที่จะเข้าไปทำร้ายฉิงเทียน ซึ่งมีบางคนก็เตะ บางคนก็ต่อย

ฉิงเทียนมองไปที่อันธพาลเหล่านี้และรู้สึกได้ว่าเขาบุกเข้ามาเตะต่อยอย่างเชื่องช้ามาก เขาจึงได้เตะใส่อันธพาลที่อยู่ใกล้ๆเขาจนทรุดลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น หลังจากที่เตะอันธพาลคนนั้นแล้ว อันธพาลอีกคนที่กำลังจะต่อยเข้าที่หน้าเขา ฉิงเทียนก็ได้จับหมัดของเขาเอาไว้แล้วกระแทกกลับไป เขาได้ยินเสียงกระดูกหักดัง”กร๊อบ”ออกมา

เมื่อเห็นทั้งสองคนถูกฉิงเทียนจัดการ คนอื่นๆจึงอดไม่ได้ที่จะต้องถอยมาข้างหลัง

ฉิงเทียนมองที่เหล่าอันธพาลที่พากันถอยหลังออกไปก็ได้ลูบจมูกของเขาแล้วพูดขึ้น “พวกแกไม่กล้าเข้ามาแล้วรึยังไง?”

หัวหน้าแก๊งอันธพาลก็โบกมือและเดินนำเข้าไปหาฉิงเทียน: “สู้มัน เด็กๆ! ทำให้ไอ้หมอนี่มันรู้สำนึกหน่อย ว่าใครกันแน่ที่เป็นหัวหน้าที่นี่”

ฉิงเทียนกำหมัดแน่นก่อนที่จะต่อยเข้าไปที่ใบหน้าที่กำลังยิ้มของหัวหน้าอันธพาลและพูดขึ้นอย่างดุดัน “ใครเป็นคนส่งพวกแกมา”

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!” หัวหน้าอันธพาลร้องด้วยความเจ็บปวด

เหล่าอันธพาลคนอื่นๆมองมาที่ฉิงเทียนที่กำลังโกรธและอัดหัวหน้าของพวกเขาอย่างต่อเนื่อง จึงช่วยไม่ได้ที่ความกล้าของพวกเขาจะหดหายไป และพากันวิ่งหนีออกไป ซึ่งฉิงเทียนก็ไม่ได้คิดไล่ตาม ก่อนที่จะหิ้วหัวหน้าอันธพาลขึ้นมาด้วยมือของเขา “ลูกน้องของแกนี่ไม่ต้องพูดถึงเรื่องของความจงรักภักดีเลยนะ?”

มองไปที่หัวหน้าแก๊งอันธพาลที่จมูกเป็นรอยช้ำและหน้าที่ปูดบวม: “ที่นี้พอจะบอกได้รึยังว่าใครเป็นคนสั่งให้พวกแกมา”

“หัวหน้าครับ ผมยกให้พี่เป็นหัวหน้าเลยก็ได้ ยอมแล้วอย่าอัดผมเลย!” หัวหน้าอันธพาลขอร้องพร้อมกับร้องไห้

ฉิงเทียนจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เป็นภัย อันธพาลจึงมองมาที่สีหน้าที่ไม่เป็นภัยของฉิงเทียนแล้วพูดออกมา “ลูกพี่ครับ ลูกน้องคนหนึ่งของหลิวไห่เป็นคนที่บอกให้พวกเราตามคุณมาครับ”

“ใครคือหลิวไห่?” ฉิงเทียนถามกลับ

“เขาให้รูปของคุณมา แล้วบอกให้พวกเราเดินตามคุณครับแล้วพอพบที่ที่ไม่มีใครอยู่พาลูกพี่ไปอัดสั่งสอนทุกครั้งที่เจอลูกพี่ครับ พวกเราทำไปก็เพื่อเงินด้วย ลูกพี่ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”

เมื่อฟังที่เขาพูดจบ ฉิงเทียนก็คิ้วขมวดและพูดในใจ: ไม่รู้จักคนที่ชื่อหลิวไห่มาก่อน แล้วทำไมเขาถึงต้องให้คนมาฉันด้วยนะ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน