ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 42

บทที่ 42 พ่อตาเจ้าปัญหา

เช้าวันต่อมาซูเสวี่ยนั้นตื่นแต่เช้าตรู่!

มองดูฉิงเทียนที่นอนหลับอยู่ข้างๆเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมีความสุขและคิดถึงความบ้าคลั่งของเธอเมื่อคืน ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงขึ้นมาเมื่อซูเสวี่ยก้มหัวของเธอคิดถึงเรื่องเมื่อคืน

แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ฉิงเทียนก็ได้ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ แล้วสีหน้าของเขายังอยู่ในสภาพงัวเงีย “ใครกันที่มากวนคนอื่นกำลังหลับฝันดีแต่เช้าตรู่เนี่ย?” จากนั้นเขาก็วางมือของเขาไว้ที่เอวของซูเสวี่ย “เสวี่ยเอ๋อ นอนกันต่อเถอะ”

“คุณมั่นใจนะว่าคุณจะไม่รับสายแม่ของฉันจริงๆนะ?” ซูเสวี่ยมองดูฉิงเทียนพูด แล้วก็ไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เมื่อได้ยินว่าเป็นแม่ยายในอนาคต ฉิงเทียนก็ยิ้มด้วยมือที่แข็งทื่อ “รับสิ ผมต้องรับโทรศัพท์ของว่าที่แม่ยายของผมอยู่แล้ว”

ทันทีที่กดรับสายโทรศัพท์ ก็ได้ยินเสียงที่ดังมาจากอีกฟากของโทรศัพท์ทันที “เสวี่ยเอ๋อ ลูกอยู่ที่ไหนเมื่อคืนนี้?”

ฉิงเทียนที่นอนอยู่ใกล้ๆก็แอบฟังเสียงโทรศัพท์ เมื่อได้ยินคำถามของแม่ของซูเสวี่ย เขาก็อดไม่ได้ที่จะกระวนกระวายขึ้นมา ถ้าแม่ของซูเสวี่ยรู้เรื่องนี้เข้าเธอคงหักขาเขาเป็นแน่

มองไปที่ฉิงเทียนที่กำลังวิตกกังวล ซูเสวี่ยก็หัวเราะแล้วพูด “แม่คะ หนูอยู่ที่บ้านฉิงเทียนค่ะ!”

“อะไรนะ?” แม่ของซูเสวี่ยที่จู่ๆเพิ่มเสียงของเธอดังขึ้นมาอย่างมาก “เขาไม่ได้ทำอะไรลูกใช่มั๊ย!”

“ไม่ค่ะแม่ อีกเดี๋ยวหนูจะกลับบ้านนะคะ!” ซูเสวี่ยบ่นพึมพำ

พอวางสายโทรศัพท์ไป ฉิงเทียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ซูเสวี่ยก็ยิ้มและพูดขึ้นมา “อะไรกันฉิงเทียน คุณกลัวแม่ของฉันเหรอ?”

เมื่อเห็นซูเสวี่ยพูดล้อเล่น เขาก็ไม่อาจให้ซูเสวี่ยเห็นเขาในสภาพนี้ได้อีก เขาจึงได้ยืดอกขึ้นมาแล้วพูดขึ้น “ใครกลัวแม่ของคุณกัน ผมแค่ให้ความเคารพต่างหาก!”

“บอกไม่กลัวแต่ดูสภาพคุณเมื่อสักครู่นี้สิ”

“ไหน? สภาพของผมเป็นยังไง? จะลองดูก็ได้นะ!”

ขณะที่พูดเขาก็มองดูซูเสวี่ยด้วยรอยยิ้มที่ลามก มือของเขาลูบไล้เธอไม่หยุด เขานั้นเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ตั้งแต่เมื่อคืน พอพูดจบเขาก็จับซูเสวี่ยแล้วพลิกตัวให้ซูเสวี่ยลงมาอยู่ใต้ตัวเขา

“โอ๊ย ฉันยังเจ็บอยู่นะ” ซูเสวี่ยอุทานแล้วคิดขมวด

ฉิงเทียนจึงได้ก้มตัวลงมาแล้วกอดซูเสวี่ยไว้ในอ้อมแขนของเขา และลูบผมที่นุ่มสลวยของเธอแล้วพูด “ผมขอโทษนะเสวี่ยเอ๋อ เดี๋ยวผมรักษาให้คุณเอง”

ซูเสวี่ยที่นอนอยู่ที่อ้อมแขนของฉิงเทียนก็ได้กระซิบกระซาบกับเขา “ฉิงเทียน คุณจะรักษาได้จริงๆเหรอ”

“คุณไม่รู้ซะแล้วว่าผมเป็นใคร!” หลังจากที่พูดจบมือขวาของเขาก็สัมผัสไปที่บริเวณท้องน้อยที่นุ่มนวลและขาวดุจหิมะ ถึงแม้ว่าเธอจะมีความสัมพันธ์กับฉิงเทียนไปตั้งแต่เมื่อวาน แต่ซูเสวี่ยก็ยังคงหลับตาแน่นอนอยู่ดีและใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา มือของฉิงเทียนนั้นดูเหมือนจะมีเวทมนตร์บางอย่างอยู่ แล้วรู้สึกเหมือนมีความร้อนไหลผ่านเข้าร่างกายของเธอ แล้วอาการบาดเจ็บนั้นก็ได้หายไปในบัดดล

ซูเสวี่ยก็ลืมตาขึ้นมาอย่างประหลาดใจแล้วพูดขึ้น “ฉิงเทียน มันน่าทึ่งมากเลย นี่คือพลังของคุณงั้นเหรอ? ฉันอยากจะฝึกบ้างจัง”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ! แต่ถ้าคุณไม่มาอยู่ที่นี่ มันก็จะไม่สะดวกสำหรับผมที่จะสอนคุณได้!”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะย้ายมาวันนี้เลย” ฉิงเทียนรู้สึกยินดีที่เห็นเธอพูดเช่นนั้น

ซูเสวี่ยก็หันไปมองฉิงเทียนที่กำลังยิ้มอย่างชั่วร้าย เธอก็เข้าใจได้ทันที “คุณกำลังคิดอะไรไม่ดีอีกแล้วล่ะสิ?”

“ผมเปล่านะเสวี่ยเอ๋อ ผมแค่คิดถึงภาพที่สวยงามของช่วงเวลาที่สวยงามเท่านั้นเอง ผมว่าเราน่าจะทำอะไรกันสักหน่อยไหม?”

“ฉันไม่เชื่อคุณหรอก ฉันกลับบ้านดีกว่า!” พูดจบเธอก็เลี่ยงหลบจูบของฉิงเทียน

จากนั้นเธอก็รีบแต่งตัวอย่างเร่งรีบ

ฉิงเทียนขับรถไปที่บ้านของซูเสวี่ย วันนี้เป้าหมายของเขาคือพาซูเสวี่ยไปที่บ้านของเขา เป้าหมายของเขานั้นมันช่างหนักหน่วงและหนทางยาวไกลเหลือเกิน ฉิงเทียนนั้นคิ้วขมวดไปตลอดทาง และคิดว่าเขาจะทำให้พ่อกับแม่ของซูเสวี่ยนั้นยอมตกได้อย่างไรดี

ที่บ้านของซูเสวี่ยนั้นดูยุ่งมากในตอนนี้ ในห้องรับรองนั้นมีผู้ชายอายุราวๆ 50 ปีสวมชุดสูทกำลังยิ้มและคุยอยู่กับพ่อแม่ของซูเสวี่ยอยู่ ข้างๆเธอมีหญิงสาวอายุ 20 ปีที่สวยสุดๆอยู่ด้วย ด้วยหนังสือที่อยู่ในมือของเธอดูท่าว่าเธอน่าจะเป็นประเภทสาวฉลาด แต่มีสิ่งที่ทำให้เธอดูน่าสงสารนั่นคือเธอนั่งรถเข็นอยู่!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน