ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 437

บทที่ 437 ขายของ

ในฐานะที่เป็น 1 ใน 10 เมืองใหญ่ในยมโลก เมืองยมบาลนี้แน่นอนว่าเป็นเมืองที่ดูหรูหราสุดๆ สถานะของเมืองยมบาลเองก็ใหญ่โตไม่แพ้เมืองโม๋ตูและจิงตูเลย ดังนั้นจึงมีประชากรอยู่เป็นจำนวนมาก และผีก็มีเยอะสุดๆด้วย!

น้องฉิง เมืองยมบาลของเราไม่แพ้เมืองของมนุษย์เลยใช่ไหม?” ตุลาการลู่พูดอย่างโอ้อวดขณะที่แนะนำสถานที่ต่างๆในเมืองยมบาลให้ฉิงเทียน

“ส่วนที่อยู่ตรงนั้นคือที่ทำงานของข้า ทำไมเจ้าไม่ลองแวะไปดูบ้างล่ะ?” ตุลาการลู่ชี้ไปที่ตำหนักสูงตระหง่านที่อยู่ตรงหน้าเขา มีป้ายอยู่เหนือประตูสีดำเขียนเอาไว้ “ที่ทำการตุลาการ” ซึ่งดูสง่างามมาก

ฉิงเทียนเองก็อยากที่จะรู้ว่าตุลาการนั้นทำงานกันอย่างไร จึงได้ผงกหัวของเขาแล้วกล่าว “ดีครับ ผมเองก็อยากที่จะเห็นและเรียนรู้เหมือนกัน”

แล้วพวกเขาก็พากันเดินมายังที่ทำการตุลาการ ซึ่งก็ได้อธิบายให้ฟังว่าที่ทำการตุลาการนั้นจะเป็นสถานที่สำหรับตัดสินความผิดของผีด้วย โดยอาศัยความประพฤติและศีลธรรมของผีในชาติที่ผ่านมา แล้วพวกเขาก็จะตัดสินลงโทษว่าจะให้ไปนรกขุมไหนใน 18 ขุมหรือไปเกิดใหม่ แล้วการไปเกิดใหม่นั้นก็จะยึดจากศีลธรรมของมนุษย์ด้วยว่าจะให้ไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานหรือว่ามนุษย์ ซึ่งทำให้งานยุ่งมาก

ทันทีที่เข้ามาในที่ทำการตุลาการ เหล่าพนักงานในที่ทำการตุลาการนั้นต่างก็พากันเร่งรีบมาก มีบางคนที่กำลังไต่สวนผี มีบางคนที่กำลังตรวจสอบผีด้วยอุปกรณ์ต่างๆอยู่ และมีบางคนที่กำลังยุ่งอยู่กับงานเอกสาร ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่คนยุ่งเต็มไปหมด

“น้องฉิงหัวเราะกันหน่อยสิ!” ตุลาการลู่หัวเราะแห้งๆออกมา “ตั้งแต่ประชากรมนุษย์ล้นโลก ในยมโลกของเราก็มีที่ทำการตุลาการนี่แหละที่ยุ่งวุ่นวายที่สุด ข้าล่ะอยากที่จะหยุดงานสักวันสองวันจริงๆ”

“พวกเราจะต้องตรวจสอบอดีตสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ของผีเหล่านี้ แล้วพวกเราก็จะต้องไม่ปล่อยให้ผีที่ไม่ดีรอดหรือตัดสินผีที่ดีผิดไปได้ แล้วพวกเราก็ยังต้องวางแผนการไปเกิดใหม่ของผีตนๆนั้นด้วย” ตุลาการลู่กล่าวอย่างช่วยไม่ได้ “ถ้าน้องฉิงไม่มา ท่านยมบาลก็คงไม่ให้วันหยุดข้าแบบนี้หรอก ข้าไม่ได้หยุดงานเลยมานานหลายเดือนแล้ว”

“น่าสงสารยิ่งนัก!” ฉิงเทียนพูดปลอบตุลาการลู่ ดูเหมือนการชอบให้ลูกน้องทำงานล่วงเวลาเช่นนี้ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าในยมโลกหรือมนุษย์ก็เป็นเหมือนกันหมดจริงๆ

มองดูผีแต่ละคนที่กำลังพลิกหนังสือเล่มโตไปมาอย่างเร่งรีบ ฉิงเทียนก็พบโอกาสอันดีที่จะทำธุรกิจแล้ว ที่ทำการตุลาการแห่งนี้ยังใช้เอกสารอยู่เลย ไม่แปลกใจเลยที่ต้องทำงานล่วงเวลากันด้วยที่ทำงานที่ล้าหลังเช่นนี้

“ตุลาการลู่ ผมพอจะมีวิธีช่วยคุณ” ฉิงเทียนกล่าว

“หืม?” ตุลาการลูผงะ เขาไม่คิดว่าฉิงเทียนจะมีหนทางช่วยเขา ในความคิดของตุลาการลู่นั้นถึงฉิงเทียนนั้นอยากที่จะช่วย แต่ก็อาจจะก่อปัญหามากกว่า แต่ก็ไม่ง่ายที่จะปฏิเสธฉิงเทียนได้เขาจึงได้กล่าว “น้องฉิงก็ลองดูแล้วกัน!”

เมื่อฉิงเทียนได้ยินเหมือนกับว่าตุลาการลู่นั้นไม่ค่อยจะเชื่อเขา แล้วฉิงเทียนก็ได้หยิบเอาอุปกรณ์ทำงานจากบนโลกของเขาออกมา

ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์, เครื่องปริ้น, เครื่องถ่ายเอกสาร, โทรสารและอื่นๆออกมา

“ของพวกนี้มันคืออะไร?” ตุลาการลู่ถามอย่างสงสัย

ในตอนนั้นเอง เหล่าผีที่ทำงานเอกสารอยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นเขาพวกเขาต่างก็พากันมาดูทีละคนอย่างสงสัย

“นี่คืออุปกรณ์ทำงานบนโลกมนุษย์ของผมเดี๋ยวผมจะแสดงให้ดูทีละอย่าง” ฉิงเทียนยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ของพวกนี้ใช้ทำงานงั้นเหรอ?” ผีตนหนึ่งถามอย่างสงสัย ถึงแม้ว่าคอมพิวเตอร์นั้นจะพบเห็นได้ทั่วไปบนโลก แต่ผีเหล่านี้ก็ไม่เคยเห็นมาก่อน แม้แต่ตุลาการลู่ก็ไม่อยากที่จะเชื่อ

ฉิงเทียนจึงได้หยิบเอาหนังสือบันทึกขึ้นมาแล้วทำการอ่านเข้าไปในหัวของเขา และอ่านไปสัก 10 บรรทัด แล้วในขณะเดียวกันคีย์บอร์ดก็ได้เริ่มพิมพ์อย่างบ้าคลั่งภายใต้การควบคุมของจิตศักดิ์สิทธิ์ หลังจากที่ผ่านไปได้สักสองชั่วโมง หนังสือเล่มโตที่มีความหนาเฉลี่ย 15 ซม.ก็ได้ถูกบันทึกลงในคอมพิวเตอร์จนเสร็จสิ้น แล้วก็เอาหนังสือเล่มต่อไปบันทึกลงไปต่อ

แล้วเหล่าผีที่ยืนดูอย่างคาดหวังเมื่อสักครู่ตอนนี้ก็เริ่มขี้เกียจที่จะดูแล้ว

“วันนี้ต้องทำงานล่วงเวลาอีกแล้วเหรอเนี่ย นี่มันไม่มีอะไรนอกจากทำให้เสียเวลาชัดๆ” ผีตนหนึ่งพูดอย่างกระซิบกระซาบด้วยเสียงที่มีเพียงเขาได้ยิน

แต่ก็ไม่มีใครที่กล้าเข้าไปขัดฉิงเทียน บุคคลที่ราชายมบาลประเมินค่าไว้สูง และชวนให้มาช่วยจัดงานเทศกาลเป็นกรณีพิเศษ เชื่อว่าจะต้องมีเบื้องหลังที่ลึกล้ำไร้ก้นบ่อแน่ๆ ชนชั้นผู้น้อยอย่างพวกเขาก็ทำได้แค่รับใช้พวกเขาอย่างระมัดระวังเท่านั้น ถ้าเกิดเขาทำอะไรไม่ดีกับเขาเข้า แล้วถูกรายงานออกไปถึงหูราชายมบาลแม้เพียงเล็กน้อย พวกเขาได้โดนดื่มน้ำจากกระทะทองแดงแน่ จึงได้แค่มองฉิงเทียนด้วยสายตาไม่ดี พวกเขาอยากที่จะกลับไปทำงานต่อแล้ว

ผีเหล่านั้นต่างก็รอกันจนเบื่อ พวกเขาจึงได้พากันบ่นต่อหน้าตุลาการลู่

“ท่านลู่ขอรับ เมื่อไรท่านผู้นี้ถึงจะเสร็จขอรับ?” ผีตนหนึ่งมองไปที่ฉิงเทียนที่กำลังยุ่งอยู่คนเดียวแล้วก็พูดออกมาพร้อมถอนหายใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน