ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 439

บทที่ 439 ร้านขายเมล็ด

แล้วฉิงเทียนก็ได้เดินออกจากที่ทำการตุลาการ เขาออกไปเดินตามถนนในเมืองยมบาล ใจหนึ่งเขาคิดที่จะทำความคุ้นเคยกับสภาพบ้านเมืองและวัฒนธรรมในยมโลก และอีกใจหนึ่งก็เพื่อหาที่เหมาะๆสำหรับตั้งร้านสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ต

มีทั้งพ่อค้าเร่, โรงเตี๊ยม, ร้านขายยาและของวิเศษต่างๆในย่านการค้าของเมืองยมบาล

เมื่อเดินไปดูตามร้านค้าเหล่านี้แล้ว ก็พบว่าไม่มีอะไรน่าสนใจเลย ทั้งยาและของวิเศษที่ขายกันเหล่านี้ล้วนเป็นของที่เหมาะสมกับการบำเพ็ญเพียรกับภูตผีในยมโลก จากการที่ฉิงเทียนได้ลองมองดูด้วยจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขา

แล้วก็มีอยู่ร้านค้าหนึ่งที่ทำให้ฉิงเทียนรู้สึกสนใจขึ้นมานิดหน่อย ที่ป้ายร้านค้าแห่งนี้เขียนเอาไว้ว่า “ร้านขายเมล็ดพันธุ์”

ซึ่งไม่มีลูกค้าอยู่ในร้านเลย มีเพียงผีตัวหนึ่งในชุดสีเขียว ถ้าไม่ติดว่าเป็นผีแล้วละก็เธอเป็นสาวที่สวยมาก นอกจากผิวที่ซีดของเธอแล้วแทบจะไม่แตกต่างจากคนธรรมดาเลย

“คุณลูกค้าเจ้าคะ ไม่ทราบว่าต้องการเมล็ดพันธุ์แบบไหนเหรอเจ้าคะ? เชิญเลือกดูได้ตามสบายนะเจ้าคะ?” ผีสาวในชุดเขียวมองมาที่ฉิงเทียนพร้อมกับยิ้ม

“ไม่ทราบว่าคุณมีเมล็ดพันธุ์ในยมโลกทุกชนิดเลยรึเปล่าครับ?” ฉิงเทียนถามอย่างไม่เกรงใจทันที

ในโลกใบเล็กของฉิงเทียนนั้นยังไม่มีต้นไม้อื่นๆปลูกอยู่เลย ซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่ต้นผลไม้ที่ฉิงเทียนนำมาจากโลกเซียนทั้งนั้น ในเมื่อเขาอยากที่จะเป็นพ่อค้าทั้งสามโลกแล้ว แน่นอนว่าเขาย่อมต้องปลูกเมล็ดพันธุ์จากนรกไปปลูกในโลกใบเล็กของเขาด้วย แล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าเขาจะต้องเตรียมการสำหรับการทำเหล้าพลับพลึงแดงอีก ดังนั้นฉิงเทียนจึงได้คิดจะซื้อเมล็ดพันธุ์จากในนรกไปใส่เอาไว้ในโลกใบเล็กของเขา

“มีแน่นอนเจ้าค่ะ ร้านของเรามีเมล็ดพันธุ์แทบจะทุกชนิดในยมโลกเลยเจ้าค่ะ!” สาวในชุดเขียวพูดอย่างมั่นใจมาก

“ถ้าเช่นนั้นคุณช่วยแนะนำทีว่าที่ร้านของคุณมีเมล็ดพันธุ์อะไรบ้าง?” ฉิงเทียนไม่ได้เจาะจงลงไปว่าเขาต้องการอะไร แต่ถามหญิงสาวในชุดเขียวแทน

“ได้เจ้าค่ะ แต่ก่อนที่ข้าน้อยจะแนะนำ ขอข้าน้อยทราบก่อนว่าคุณลูกค้าเตรียมหินเซียนมาเยอะแค่ไหนเจ้าคะ?” สาวในชุดเขียวถาม

“หินเซียนเหรอ คุณกลัวว่าผมจะไม่มีปัญญาจ่ายเหรอ?” ฉิงเทียนถามอย่างนึกสนุก คนในยมโลกเวลาซื้อของกันต้องถามว่ามีเงินเท่าไรแบบนี้ด้วยเหรอ?

เมื่อเห็นว่าฉิงเทียนเหมือนจะเข้าใจผิด สาวในชุดเขียวก็ได้รีบอธิบาย “ขออภัยด้วยเจ้าค่ะคุณลูกค้า คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ข้าน้อยถามเพราะจะได้แนะนำเมล็ดโดยอาศัยจากจำนวนหินเซียนที่คุณลูกค้ามีเจ้าค่ะ!”

“ผมมีหินเซียนเยอะอยู่แหละ! ถ้าคุณจะแนะนำจากตรงนั้นแล้วละก็…….ผมมีงบอยู่ 1 ล้านหินเซียน!” เมื่อฉิงเทียนรู้ว่าเขาเข้าใจผิดไปก็ได้ผงกหัวและตอบ

เมื่อหญิงสาวในชุดเขียวได้ยินที่ฉิงเทียนบอกแล้ว เธอก็ได้ตกใจขึ้นมา 1 ล้านหินเซียน รายรับของร้านนี้ยังไม่ถึง 1 ล้านหินเซียนเลยนะ แม้แต่หญิงสาวในชุดเขียวเองก็รู้ดีว่าทรัพย์สินของเจ้าของร้านของเธอเองก็ยังมีไม่มากเท่านั้นเลย

เรื่องนี้ได้ทำให้หญิงสาวในชุดเขียวนั้นได้มองฉิงเทียนเปลี่ยนไปทันที และคิดว่าฉิงเทียนนั้นคงจะเป็นทายาทจากตระกูลที่มีอำนาจที่ไหนสักแห่งแน่? ทำให้เธอตกใจแล้วกล่าวอย่างเร่งรีบ “คุณลูกค้าเจ้าคะ ถ้าคุณจะสั่งของเยอะขนาดนั้น ขอข้าน้อยไปแจ้งให้กับเจ้าของร้านได้ทราบก่อนนะเจ้าคะ”

“อืม ได้สิ!” ฉิงเทียนผงกหัว ฉิงเทียนเองก็รู้ดีว่าแค่พนักงานในร้านคงไม่สามารถรับออร์เดอร์ใหญ่ขนาดนี้ได้ถ้าไม่ใช่เจ้าของร้าน

แล้วหญิงสาวในชุดเขียวก็ได้หันหลังกลับไปแล้วเดินเข้าไปในร้าน ไม่นานนักก็มีชายวัยกลางคนออกมาจากในร้านพร้อมด้วยพัดขนนกในมือ

“คุณลูกค้าเจ้าคะ นี่คือคุณจูกัดเหลียงเจ้าของร้านร้านนี้ค่ะ” แล้วชายวัยกลางคนก็ได้ยื่นมือมาหาฉิงเทียน

อะไรนะจูกัดเหลียง ฉิงเทียนจ้องไปที่ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างตื่นเต้น ชุดสีขาวและยังมีพัดขนนกในมือนั่นอีก แม่เจ้าโว้ยนี่มันจูกัดเหลียงในเรื่องสามก๊กชายผู้เต็มไปด้วยข้อมูล “ขงเบ้ง” ฉิงเทียนรู้สึกราวกับตัวเขากำลังจะเป็นบ้า

จูกัดเหลียงก็ได้มองดูฉิงเทียนทำกำลังมองมาที่เขาอย่างตื่นเต้นแล้วแอบพูดในใจ “หรือว่าคนๆนี้จะเป็นคนทวงหนี้? ดูเหมือนเราจะต้องรีบหนีซะแล้ว” เขารีบหลับตาแล้วคิดหาวิธีทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน