ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 446

บทที่ 446 คนที่อิจฉาตาร้อน

ที่ตรงข้ามฝั่งถนนกับสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ตนั้นมาร้านขายของขนาดใหญ่อยู่ร้านหนึ่ง

เป็นชายที่มีตามเหมือนเหยี่ยวกำลังจ้องมาที่ป้ายที่เขียนเอาไว้ว่าสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ตที่แขวนเอาไว้หน้าร้านอยู่ไกลๆ

“หน็อยแน่ เจ้าพวกสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ตมันคิดที่จะมาเปิดร้านแข่งกับเราอย่างนั้นรึ?” ชายตาเหยี่ยวคนนั้นก็ได้สบถคำหยาบออกมา เพราะเขาพบว่าเถ้าแก่ที่เคยมาซื้อของร้านเขาบ่อยๆนั้นได้เข้าไปในร้านสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ตพร้อมสิ่งของเป็นจำนวนมาก

จากนั้นเขาก็กลับออกมาจากร้านนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและยังดูเป็นกันเองอย่างสุดๆด้วย เขานั้นรู้จักนิสัยใจคอของผู้คนเหล่านี้ดี มีอยู่อย่างเดียวที่ทำให้พวกเขานั้นยิ้มได้ก็คือพวกเขาทำเงินได้เป็นจำนวนมาก ซึ่งในขณะที่พวกเขาเข้ามาซื้อของที่ร้านของเขานั้น พวกเขาไม่เคยมีท่าทีเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย

ดูเหมือนว่าจะมีคนที่ไม่กลัวตายเข้ามาแย่งส่วนแบ่งในธุรกิจนี้ของเถียนอิงเสียแล้ว เถียนอิงคิดอย่างโมโหในใจของเขา แล้วเขาก็ได้จับจ้องไปที่ร้านสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ตราวกับสายตาของเหยี่ยวที่กำลังจับจ้องไปที่เหยื่อ

“ไอ้หนู ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ข้าคนนี้จะทำให้แกต้องปิดประตูหนีทันทีเลย” เถียนอิงคำรามออกมาด้วยเสียงเบาๆ แล้วก็หยิบเอาศิลาส่งผ่านเสียงออกมาแล้วพูดคุยอยู่พักหนึ่ง

จนมีเสียงที่ฟังดูหยาบกร้านดังขึ้นมา “น้องเถียน มีอะไรให้ข้าช่วยรึเปล่า?”

ทันทีที่เขาได้ยินเสียงนี้ เถียนอิงก็ได้พูดอย่างให้ความเคารพ แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “พี่เฉาครับ ไม่ได้เจอกันเสียนานนะครับ? เผอิญว่าผมเพิ่งไปได้ของเข้าใหม่มาเลยอยากให้พี่เฉาได้มาลองน่ะครับ!”

“ฮ่าๆ น้องเถียนยังมีอะไรน่าสนใจเหมือนเคยนะ” ชายที่อยู่อีกด้านของศิลาส่งผ่านเสียงนั้นก็ได้หัวเราะออกมาเสียงดัง “ข้ากำลังจะได้จะออกไปเดินตรวจแถวนั้นพอดี รอสักเดี๋ยวละกัน!”

“ได้เลยครับ! แล้วข้าจะเตรียมน้ำชาไว้คอยครับ” เถียงอิงก็ได้วางศิลาส่งผ่านเสียงแล้วมองไปที่สามโลกซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราด “วันนี้ล่ะข้าจะทำให้พวกต้องปิดร้าน ขอดูหน่อยเถอะว่าพวกแกจะมีความสามารถพอจะมาสู้กับข้ารึเปล่า?

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีชายร่างใหญ่สูง 8 ฟุตมาพร้อมกับลูกน้องเดินเข้ามาในร้านขายของเถียนอิงแล้วเดินเข้ามาด้านใน

“เถียงอิง ไหนล่ะของดีที่เจ้าว่า?” เฉาเหมิ่งเดินเข้ามาด้านในแล้วตะโกน

เมื่อเถียนอิงได้ยินเสียงนี้ตาของเขาก็แสดงสีหน้าขยะแขยงออกมา แต่เขาก็รีบกลับมายิ้มอย่างเป็นกันเองแล้วกล่าว “พี่เฉา ถ้าข้าไม่มีของดีจริง ข้าจะกล้าเรียกท่านมาที่นี่เหรอ? ว่าแต่ทำไมท่านถึงได้มาที่ในเมืองได้บ่อยๆจัง?”

เฉาเหมิ่งก็ได้นั่งลงที่เก้าอี้ แล้วหยิบเอาชาบนโต๊ะขึ้นมาดื่มแล้วจากนั้นก็พูดต่อ “เจ้าคงจะไม่รู้น้องเถียน ช่วงนี้การตรวจตราที่นี่จะเข้มงวดมากขึ้น! เพราะข้าได้ยินมาว่ามีแขกผู้มีเกียรติมาที่นี่น่ะสิ ก็เลยทำให้ข้ายุ่งมากทุ่งวัน”

“แขกผู้มีเกียรติเหรอ? เป็นแขกแบบไหนกัน? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน?” เถียนอิงถามอย่างสงสัย

เฉาเหมิ่งก็ได้มองซ้ายมองขวา เมื่อคิดว่าไม่มีใครแล้วก็ได้กระซิบกับเขา “ข้าได้ยินมาว่าแขกผู้มีเกียรติคนนี้น่ะได้ถูกเชิญมาด้วยราชายมบาลด้วยตัวเอง ท่านจงจึงได้ออกคำสั่งเด็ดขาดลงมาว่า ในระหว่างที่แขกผู้มีเกียรติคนนี้ยังอยู่ในยมโลก จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นในเมืองยมบาล ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องอยู่ในความเรียบร้อย ถ้าไม่ใช่พวกเบื้องบนเป็นคนสั่งลงมา คนระดับอย่างข้าก็คงไม่ต้องลงมาเหนื่อยแบบนี้หรอก”

ดวงตาทั้งสองข้างของเถียนอิงก็ได้มองตรงไป และคิดในใจว่าแขกผู้มีเกียรติของท่านราชายมบาลคนนี้เป็นใครกันแน่ เพราะเขาทราบมาว่าตอนที่ยมบาลอีก 9 คนที่เหลือมาที่นี่ก็ยังไม่ถูกเรียกว่าแขกผู้มีเกียรติเลยในตอนที่พวกเขามาที่เมืองยมบาล ซึ่งหมายความว่าคนคนนั้นจะต้องเป็นตัวตนที่สูงมากแน่ๆ

แต่ถ้าคนที่มาเป็นคนที่มีตัวตนอยู่ในระดับสูงแล้วล่ะก็ สายตาของเถียนอิงก็ได้มองไปข้างหน้าแล้วใช้ความคิดอย่างหนัก

“น้องเถียน ไม่ใช่ว่าเจ้ามีของจะให้ข้าลองไม่ใช่เหรอ? ไหนล่ะของที่ว่านั่น?” เฉาเหมิ่งมองไปรอบๆเมื่อพบว่าไม่มีใครแล้วก็ได้พูดขึ้นมา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน