ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 447

บทที่ 447 จับผู้ต้องสงสัย

เนื่องจากว่าราชายมบาลนั้นออกมาเป็นการส่วนตัว จึงแทนที่จะนั่งเกี้ยวของราชายมบาลปกติ กลับนั่งเกี้ยวที่ดูบ้านๆมากมาแทน แล้วยิ่งตัวตนที่ยิ่งใหญ่อย่างราชายมบาลและคนใหญ่คนโตที่ยากจะได้เห็นในเมืองเช่นนี้แล้ว จึงไม่มีที่รู้เลยระหว่างทางที่พวกเขามา

อีกทางด้านหนึ่งเฉาเหมิ่งก็ได้นำคนของเขาไปยังร้านสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ต ซึ่งกลุ่มผีเหล่านี้ดูดุดันมาก เมื่อผีตนอื่นๆในย่านนี้เห็นพวกเขาในชุดเครื่องแบบแล้ว พวกเขาต่างก็พากันถอยหลบออกมาทีละคน ในสายตาของพวกเขาแล้วเจ้าหน้าที่เหล่านี้โหดร้ายมากพวกเขาจึงไม่อยากที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

ส่วนเกี้ยวของราชายมบาลที่กำลังเดินทางมาอยู่นั้น ราชายมบาลนั้นกำลังถือโน๊ตบุ๊คและกำลังดูตลกอย่างสนุกสนาน เขานั้นเอาแต่หัวเราะอย่างดังก้องจนไม่ได้สนใจมองดูรอบข้างเลยแม้แต่น้อย และไม่ได้สนใจตัวตนของเขาเลยด้วย

“อีกไกลเท่าไหนถึงจะถึงร้านของน้องฉิง?” ราชายมบาลถามขึ้นมา แต่ตายังจ้องไปที่จอโน๊ตบุ๊ค

ตุลาการลู่จึงได้เปิดม่านมองดูข้างนอก “น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะครับ อยู่อีกด้านของถนนนี่เอง”

ราชายมบาลจึงได้เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ แล้วส่งสัญญาณให้เหล่าผีไปที่หน้าร้านสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ต

สายตาของจูกัดเหลียงก็ได้จับจ้องไปที่พวกเขา เพื่อคอยต้อนรับท่านราชายมบาล และเพื่อป้องกันไม่ให้มีคนมาสร้างปัญหาให้ที่ร้านด้วย ราชายมบาลนั้นคือราชาของยมโลก แน่นอนว่าผีอย่างจูกัดเหลียงนั้นจะไปเคยพบเขาได้อย่างไร เมื่อเขาเห็นเกี้ยวที่จอดอยู่ตรงหน้าร้าน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคิ้วขมวดแล้วถาม “มาทำอะไรที่นี่กันเหรอขอรับ?”

ตุลาการลู่ก็ได้เปิดม่านออกแล้วเดินลงมาจากเกี้ยวแล้วตอบ “พวกเรามาที่นี่เพื่อมาพบฉิงเทียนน่ะ!”

จูกัดเหลียงนั้นนึกขึ้นได้ว่าฉิงเทียนได้บอกกับเขาไว้ว่าหามีคนที่มาหาเขาแล้วสามารถบอกชื่อจริงของเขาได้ จะต้องเป็นราชายมบาลมาอย่างแน่นอน

ราชายมบาล นี่คือราชายมบาลแห่งยมโลก จูกัดเหลียงที่ไม่สามารถสงบใจลงได้อยู่พักใหญ่ๆ แต่ก็ได้พูดอย่างสุภาพสุดๆ “ขอเชิญเข้ามาด้านในก่อนขอรับ!”

อีกทางด้านหนึ่งเถียนอิงก็มองดูเหล่าคนที่เข้าไปในร้านโดยการนำของจูกัดเหลียง เถียนอิงก็ได้พูดขึ้นมา “ข้าจะทำให้พวกแกได้รู้ว่า ในย่านนี้ของเมืองยมบาลจะมีร้านขายของได้เพียงร้านเดียวเท่านั้น”

“โอ้ ท่านราชายมบาลกับตุลาการลู่มาถึงแล้ว” ฉิงเทียนก็ได้ทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่กำลังดื่มหวาฮาฮา(เหมือนยาคูลท์บ้านเรา)ที่อยู่ในมือของเขา ซึ่งเป็นรสชาติในวัยเด็กที่ยากจะลืมเลือนจริงๆ

“น้องฉิงมันหายากมาที่เจ้าจะเชิญข้ามาเช่นนี้ แล้วทำไมข้าถึงจะไม่มาล่ะ” ราชายมบาลก็ได้ออกมาจากเกี้ยวพร้อมกับหัวเราะ ในขณะที่ในมือยังถือโน๊ตบุ๊คอยู่เลย

ตุลาการลู่ก็ได้มองมาที่ฉิงเทียนด้วยสีหน้าบูดบึ้ง สีหน้าของเขาในเวลานี้ช่างดูเหมือนลูกสะใภ้ยิ่งนัก

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เขายังไม่ได้แตะโน๊ตบุ๊คเลย เครื่องโดนยึดโดยราชายมบาลอยู่ตลอด มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าเขายังไม่ได้มาดูมัน แต่ในเวลานี้เขาได้ดูมันแล้วทำให้ตุลาการลู่เองก็รู้สึกสนอย่างมาก ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะพยายามชะโงกหัวดูอยู่ตลอด ทำให้ในวันต่อมาคอโค้งงอ

“กร็อก”

ตุลาการลู่ได้ใช้มือทั้งสองข้างบิดหัวของเขาแล้วดึงให้ตั้งตรง

เฮือก! บิดหัวของตัวเอง ฉิงเทียนถึงกับผงะอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะยื่นขวดหวาฮาฮาให้กับตุลาการลู่แล้วกล่าว “ลำบากหน่อยนะครับ”

“หืม?” ตุลาการลู่ๆดื่มเข้าไปด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยน เขาไม่เคยดื่มเครื่องดื่มอะไรที่รสชาติดีเช่นนี้มาก่อนในยมโลก

แล้วตาของตุลาการลู่ก็ได้สว่างขึ้นมา รสชาติของมันทั้งหวานและเปรี้ยวแต่อร่อยมาก แล้วเขาก็ได้ทิ้งหลอดไปแล้วกระดกเข้าปากโดยตรง

แล้วราชายมบาลที่อยู่ข้างๆ ก็ได้มองดูตุลาการลู่และเมื่อเห็นท่าทางของตุลาการลู่แล้ว เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าขวดเล็กๆนั่นจะต้องอร่อยมากแน่ๆ เขาจึงได้ยื่นมาขวาออกไปหาฉิงเทียนอย่างไม่เกรงใจ

เมื่อฉิงเทียนเห็นราชายามได้ยื่นมือขวามา จึงได้ส่งขวดหวาฮาฮาไปให้ขวดหนึ่งอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน