ร้านค้าจากแดนสวรรค์ (仙界淘宝) ข้ามได้รีรันเฉยๆของเก่าหาย นิยาย บท 448

บทที่ 448 ความสลดใจของเฉาเหมิ่ง

เฉาเหมิ่งที่เห็นว่าถูกเมินและพูดคุยเรื่องของปีศาจเขาเฮยซานต่อหน้าต่อตาเขา ทำเป็นไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยทำให้เขาโกรธออกมาจากขั้วหัวใจ แล้วก็หันไปขยิบตาให้กับคนที่อยู่ข้างๆเขา

“ใช่แล้วครับผู้กอง สองคนนี้จะต้องมาก่อปัญหาแน่ๆเลยขอรับ ข้าไม่เคยเห็นพวกเขาในเมืองยมบาลมาก่อนเลย และยังมาทำอะไรน่าสงสัยกันในร้านสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ตกันตั้งแต่เช้าเช่นนี้ แล้วไหนจะชื่อร้านที่กล้าตั้งว่าสามโลกซูเปอร์มาร์เก็ตนี่อีก บางทีพวกเขาอาจจะเป็นพวกเดียวกันกับพวกคนนอกที่ส่งมาเป็นสายลับเหล่านี้ก็ได้”

หน้าของชายชราของตุลาการลู่ก็ได้แดงเถือกขึ้นมา มีสีหน้าของความเป็นผู้นำเหลืออีกแล้ว สีหน้าของเขาได้มืดดำมากขึ้นเรื่อยๆ เขาที่เป็นถึงผู้นำอันดับที่สองในเมืองยมบาลแต่กลับโดนดูถูกโดยลูกน้องเช่นนี้ นับจากที่เขาตายมา แต่ราชายมบาลนั้นก็อยู่ข้างหลังเขา ทำให้ตุลาการลู่ไม่กล้าที่จะโกรธและทำได้แค่มองไปที่ใบหน้าของราชายมบาล

“ผู้กองดูสิสีหน้าของเขาไม่สู้ดีแล้ว ดูเหมือนที่ข้าพูดไปจะถูกจริงๆ” ชายที่อยู่ด้านหลังเขาก็ได้หัวเราะราวกับผู้ชนะ

สีหน้าของตุลาการลู่ก็ได้มืดดำมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่เพราะราชายมบาลจ้องเขาเอาไว้อยู่ เขาก็คงไปตบหน้าเขาให้ตายแล้ว

“ข้ารู้แล้ว หลังจากที่จับตัวพวกเขาไปแล้ว พวกเราก็จะปิดร้านนี้ด้วย!” หลังจากที่พูดจบเฉาเหมิ่งก็ได้ฟาดแส้ในมือของเขา

แล้วชุดสีขาวของตุลาการลู่ก็ได้ขาดทันที และมีรอยแส้ปรากฏที่ร่างกายของเขา

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของตุลาการลู่ทั้งแข็งทื่อและเจ็บปวดขึ้นมา เขานั้นโดนทำร้าย แล้วยังโดนทำร้ายต่อหน้าท่านราชายมบาลอีก แต่เขาก็ยังอดกลั้นอยู่เนื่องจากราชายมบาลยังจ้องอยู่ข้างหลังเขาจึงยังไม่ได้พูดอะไรออกไป

เมื่อเห็นว่ายังคงนิ่งเฉยอยู่ สีหน้าของเฉาเหมิ่งก็ได้ดื้อดึงมากยิ่งขึ้นไปอีก “อดทนดีจังนะ แต่ดูท่าพวกเจ้าคงยังไม่แข็งแกร่งเท่าไร ถึงได้ไม่กล้าตอบโต้กลับมา”

แต่ฉิงเทียนที่อยู่ข้างหลังมีท่าทีตกใจ ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเลยจริงๆ เป็นแค่ผู้กองต้อยต่ำแท้ๆแต่กลับไปต่อต้านฟ้า กล้าไปทำร้ายตุลาการลู่เช่นนั้นช่างน่าตกใจเสียจริงๆ

แต่แล้วหวาฮาฮาในมือในมือของราชายมบาลก็ได้สั่นขึ้นมา กล้าทำร้ายตุลาการลู่เช่นนั้น ก็เป็นไปได้ที่จะทำร้ายเขาต่อ

แต่ก่อนที่ราชายมบาลจะได้พูดอะไรออกไป “เพียะ” แส้นั้นไม่มีตาก็ได้ฟาดเข้าไปที่หน้าของราชายมบาล

ตะลึง ช่างน่าตกตะลึงจริงๆ ในเวลานี้ตุลาการลู่มีสีหน้าไม่ดีแล้ว ราชายมบาลถูกทำร้าย สีหน้าของตุลาการลู่นั้นดำมืดมากขึ้นเรื่อยๆ ทำไมถึงได้กลายเป็นเช่นนี้ไปได้ แล้วเรื่องนี้จะจบลงยังไง?

ในเวลานี้ตุลาการลู่กำลังโกรธจัด เขาทำร้ายตุลาการลู่ยังไม่เท่าไร แต่กลับกล้าทำร้ายราชายมบาลนี่คือตายอย่างเจ็บปวดสถานเดียว

“เจ้าอยู่แผนกไหน?” ตุลาการลู่กล่าวด้วยสีหน้าที่ดำมืด

“ข้าอยู่แผนกไหน ทำไมข้าจะต้องบอกเจ้าด้วย?” เฉาเหมิ่งกล่าวอย่างดูถูก

“ดูให้ดีสิว่าข้าเป็นใคร?” แล้วตุลาการลู่ก็ได้เปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาดำมืดและในมือก็ถือพู่กันตุลาการเอาไว้

“หรือว่าท่านคือตุลาการลู่” เฉาเหมิ่งก็หน้ามืดทันที จบแล้ว ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้วด้วย ชีวิตนี้หาไม่แล้ว เมื่อเขาคิดถึงสิ่งที่เขาทำเมื่อสักครู่แล้ว เขาก็รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมา

ถ้านี่คือตุลาการลู่แล้ว! คนที่อยู่ข้างๆเขาคือใครกันล่ะ? แล้วแถมตุลาการลู่ยังให้ความเคารพเสียด้วย? เฉาเหมิ่งยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเหงื่อกาฬไหลออกมา เถียนอิงไอ้สารเลวแกทำข้าเข้าให้แล้ว!

เฉาเหมิ่งจึงได้รีบคุกเข่าลงไป แล้วหัวของเขาก็โขกพื้นไม่หยุดแล้วกล่าว “ตุลาการลู่ ข้าไม่รู้ว่าเป็นท่านจริงๆ ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดไปแล้ว!” เขาเอาหัวโขกพื้นไปเรื่อยๆพลางพูดซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด

ราชายมบาลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไอ้สารเลวเจ้าไม่รู้ได้ยังไงว่าข้าเป็นใคร, ในเวลานี้ราชายมบาลโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมาก แต่เนื่องจากฉิงเทียนอยู่ที่นี่ด้วย ในฐานะของราชายมบาลแล้วเขาจะต้องรักษามาดเข้าไว้ และไม่สามารถบอกออกไปได้ว่าเขาเป็นราชายมบาล ไม่อย่างนั้นหากมีใครรู้ว่าตัวเขาถูกผู้ใต้บังคับบัญชาทำร้ายแล้ว เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน