ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 23

ถึงแม้ว่าโรสจะรีบมุ่งไปยังคฤหาสน์โฮไรซอน คอลเลอร์ แล้วแต่เพราะการจราจรที่แอดอัดในช่วงเวลาเร่งรีบก็ทำให้เธอมาสายอีกครั้ง

ร่างสูงของเจย์ที่ยืนอยู่บริเวณระเบียงชั้นสองของคฤหาสน์เพ่งมองความรีบร้อนของหญิงสาวจากด้านบน รอยยิ้มแสยะปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง

“คุณโรส คุณสายนะ”

โรสได้ยินเสียงบ่นเบา ๆ มาจากด้านบนหัวของเธอ ทันทีที่เห็นเจ้าของเสียงนั้นวิญญาณของเธอแทบออกจากร่าง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม เธอกลับได้รับรอยยิ้มคล้ายสาปสมเป็นการต้อนรับ

ร่างบางหอบเหนื่อย พยายามที่จะผ่อนลมหายใจเข้าออก สิ่งที่เธอต้องทำเพื่อแก้ไขสถานการ์ตรงหน้าคงมีเพียงแค่การรวบรวมคำพูดเพื่อแก้ต่าง “ท่าน—อาเรสคะ—พอดีว่าถนน—การจราจร…” เพียงพูดไม่กี่คำก็หอบเสียแล้ว

‘ท่าน อาเรส ถนน จราจร อะไรนะ? ข่างเป็นประโยคที่เพ้อเจ้อจริง ๆ’

ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มแสดงถึงความมึงตึง

“เธอช่วยพูดให้ฉันเข้าใจอีกทีสิ?” เจย์คำรามในลำคอ

เธอพยายามอธิบายไปพร้อมกับหอบหายใจไปด้วย “ท่านอาเรสคะ—บนถนนรถติดมาก—เพราะแบบนั้น—ดิฉัน—จึงมาสายค่ะ”

ชายหนุ่มยังคงนิ่ง ก่อนจะเดินลงมายังชั้นล่าง

ไม่นานนัก

ร่างสูงกำยำนั่งลงบนโซฟาตัวเก่ง ขายาวเรียวไขว้กันพร้อมจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า

“ในเมื่อเธอมาสาย เธอคิดว่า คราวนี้ฉันควรจะทำยังไงกับเธอดี?”

โรสนึกถึงคำเตือนของเจย์ครั้นเมื่อวานขึ้นได้อย่างฉับไว ถ้าเธอมาสายอีกครั้ง เธอจะไม่มีวันได้เข้ามาทำงานที่นี่อีก

ถ้าเธอต้องเจอเจ้านายนิสัยแบบเจย์ในงานอื่น เธอคงลาออกอย่างรวดเร็วเป็นแน่

แต่ทว่า งานที่คฤหาสน์นี้มันต่างออกไป เธออยากจะชดเชยช่วงเวลาที่เธอนั้นละเลยเจนสัน เธอยอมตายดีกว่าเสียงานนี้ไป

เธอไม่เกรงกลัวความตาย แต่กลับละอายใจมากกว่า

สำหรับตอนนี้ โรสจึงได้แต่พูดว่า “ท่านอาเรส ฉันผิดเองค่ะ”

ร่างสูงยิ้มเหยด “ถ้าขอโทษแล้วเรื่องจะจบง่าย ๆ กฎหมายจะมีไว้ทำไมล่ะ ว่าไหม?”

“ท่านเอเรสคะ ในเมื่อฉันมาทำงานสายไปสามสิบนาที คุณจะให้ฉันทำงานเพิ่มอีกสามสิบนาทีก็ได้ค่ะ ฉันยอมรับมันค่ะ”

ริมฝีปากหมากระตุกยกอย่างเย้ยหยัน “เพิ่มเวลาทำงาน? เธอต้องการให้ฉันทำแค่นั้นใช่ไหม?”

“คุณไม่ต้องจ่ายเงินให้ฉันก็ได้ค่ะ!”

…

ขณะเดียวกัน ด้านนนอกคฤหาสน์

เด็กน้อยพยายามเดินผ่านพุ่มไม้และรั้วลวดหนามอย่างระมัดระวัง

หลังจากเดินวนไปมารอบ ๆ คฤหาสน์อยู่หลายรอบ เขาก็ยังหาทางเข้าไม่เจอซักที ท้ายสุดจึงตัดสินใจสอดตัวลอดผ่านช่องว่างเล็กๆระหว่างโรงรถเข้าไปในห้องใต้ดิน

ภายในชั้นใต้ดินมีลิฟต์ที่สามารถพาเขาไปยังชั้นสามได้โดยตรง

อย่างไรก็ตาม การจะใช้ลิฟต์นั้นจำเป็นต้องใช้ลายนิ้วมือ เด็กชายวางนิ้วเล็กลงบนตัวล็อก พลันแสงอินฟราเรดก็เริ่มสแกนผ่านนิ้วมือ ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก

เด็กน้อยร็อบบี้ถึงกับตกตะลึง

เขามองไปที่มือเล็ก ๆ ของตัวเองพลางอุทาน “ว้าว นี่พระเจ้ามอบลายนิ้วมือโลกคู่ขนานที่เหมือนกันสองคู่ให้ฉันเหรอเนี่ย?”

หลังจากเข้าไปในลิฟต์ได้ เด็กน้อยก็เลือกที่จะไปชั้นสองก่อนเพราะตัวเขาไม่ชอบเลขคี่

เมื่อร็อบบี้ก้าวเท้าออกมาจากลิฟต์ ร่างน้อยพบว่าตัวเองนั้นอยู่บนสวนลอยที่สวยงาม ภายในสวนเต็มไปด้วยกำแพงพุ่มไม้หนาทำให้รู้สึกถึงความเป็นส่วนตัว