ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 116

ทุกอย่างล้วนเป็นความผิดของระบบ ที่ทำให้เขากลายเป็นกึ่งคนกึ่งสัตว์

เฮ้อ ถ้ารู้แต่แรกคงไม่เชื่อระบบเส็งเคร็งนี่หรอก สร้างรากปราณด้วยตัวเองดีกว่าเป็นไหนๆ

อันหลินเช็ดน้ำตา แม้ในใจจะเสียใจเป็นล้นพ้น แต่เพราะมันเป็นความจริงที่แก้ไขไม่ได้แล้ว จึงทำได้เพียงยอมจำนนต่อชะตา

ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป ข้าวยังต้องกิน ยังต้องทำการทดสอบประจำปีต่อไป

แม้เมื่อวานจะทำแต้มได้เยอะเพราะกองทัพสัตว์

แต่สำหรับนักเรียนอย่างพวกเขาแล้ว ยิ่งทำแต้มได้สูงมากเท่าใดก็ยิ่งดี

อันหลินเรียกพวกเหมียวเถียนรวมตัว ออกเดินทางสู่เขตหมื่นเขาอีกครั้ง

เรื่องที่เขาทะลวงขั้นสู่ระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณเมื่อคืน เซวียนหยวนเฉิงบอกกล่าวนักเรียนทุกคนแล้ว

อันหลินกลายเป็นนักเรียนระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณคนที่ห้าของห้อง

สำหรับเรื่องนี้ ปฏิกิริยาของนักเรียนแต่ละคนแตกต่างกันออกไป

นักเรียนส่วนหนึ่งตกใจกับความเร็วในการก้าวหน้าอันน่ากลัวของอันหลิน

แน่นอนว่า มีนักเรียนอีกกลุ่มใหญ่ที่ไม่แปลกใจเท่าใดนัก กลับรู้สึกว่ามันควรเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

มีวีรกรรมระดับตำนานของอันหลินตั้งมากมาย เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่ควรค่าให้พูดถึงจริงๆ

“ลูกพี่อัน ได้ยินว่าเจ้าเข้าสู่ระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณแล้ว กลุ่มของเราแข็งแกร่งขึ้นเยอะเลย ข้าเป็นปลาเค็มได้ทั้งวันอีกแล้วใช่ไหม” เหมียวเถียนยกมือประสานท้ายทอย พูดอย่างสบายใจเฉิบ

เมื่ออันหลินได้ยินมุมปากก็กระตุก เถียงในใจว่า ‘เหมือนว่าเธอจะเป็นปลาเค็มมาตลอดนะ ไม่เกี่ยวกับที่ฉันเข้าสู่ระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณเลย’

“อืม เรื่องนี้ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน ยินดีด้วยนะพี่อัน” จงหย่งเหยียนพูดยิ้มๆ

“ยินดีกับพี่อันที่เข้าสู่ระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณแล้ว” ลั่วจื่อผิงก็กล่าวแสดงความยินดีด้วยเช่นกัน

มีเพียงซุนเซิ่งเหลียนที่ฮึดฮัดในลำคอ ไม่พูดไม่จา เห็นได้ชัดว่ายังโกรธเคืองเรื่องเมื่อเช้าอยู่

กับการแสดงความยินดีที่แสนจะธรรมดาเหล่านี้ อันหลินก็ทำได้เพียงทอดถอนหายใจอย่างจนใจ

ใครใช้ให้เขาอวดเก่งไปก่อนหน้านี้เล่า คราวนี้เยี่ยมเลย เรื่องน่ายินดีอย่างการเข้าสู่ระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณ ทุกคนกลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรให้พูดถึงแล้ว

มีเพียงเจ้าอัปลักษณ์ที่พูดคุยกับอันหลินอย่างตื่นเต้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้

ทุกคนเดินลึกเข้าไปในป่าไม่หยุดพัก

ตั้งแต่เกิดกองทัพสัตว์อพยพ สัตว์ประหลาดละแวกนี้ลดน้อยลงไปมาก

ตลอดทั้งวันนี้ ทุกคนสังหารสัตว์ประหลาดไปแค่ยี่สิบหกตัวเท่านั้น ไม่พอจะอุดซอกฟันอันหลินกับเจ้าอัปลักษณ์ด้วยซ้ำ

อันหลินเข้าสู่ระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณ ใช้กระบี่แก้วสีทองฟาดฟันสัตว์ประหลาด ทุกครั้งที่ตวัดกระบี่ล้วนปล่อยลำแสงกระบี่อานุภาพทรงพลัง ความรู้สึกแบบนี้ช่างสะใจเสียจริง

เป็นอย่างที่คาด เมื่อความสามารถเพิ่มขึ้น แม้แต่เพลงกระบี่ที่ไม่ได้เรื่องก็สามารถปล่อยอานุภาพอันน่าตะลึงได้เช่นกัน!

วันนี้ พวกอันหลินกินไข่ของวิหควายุ

ไข่ฟองนี้มีขนาดเท่าลูกแตงโม มีถึงแปดฟอง!

สาเหตุที่พวกอันหลินเลือกไข่นกจากบรรดาของป่าทั้งหลาย เป็นเพราะไข่แดงมีรสชาติที่อร่อยเป็นอย่างยิ่ง มันเป็นรสสัมผัสที่ไม่ร่วน แต่หอมและกรอบยิ่งนัก

ถือเป็นสิ่งที่พิเศษที่สุดในบรรดาไข่

ขณะที่ทุกคนกำลังย่างไข่อยู่นั้น อันหลินก็ถือกระบี่แก้วสีทองแล้วประสานพลังอยู่ไม่กี่ที จากนั้นกระบี่ก็ลอยขึ้นฟ้า

ต่อมา เขากระโดดเบาๆ ขึ้นไปยืนอยู่บนกระบี่

ใช่แล้ว ตอนนี้เขาจะลองเหาะเหินแล้ว!

สามารถโบยบินไปยังฟากฟ้า เป็นความฝันของนักพรตกายแห่งมรรคทั้งหลาย

แม้อันหลินจะไม่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้า แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่า การเหาะเหินเดินอากาศให้ความสะดวกนานัปการจริงๆ

เขาเปิดม่านแสงตามวิชากระบี่ป้องกันที่สำนักสอนก่อนหน้านี้

ม่านแสงสีทองปกคลุมกระบี่ไว้อย่างสมจริง ขนาดของม่านแสงกว้างกว่ากระบี่หลายเท่า มีคุณสมบัติช่วยทรงตัว

เมื่อใช้เวทมนตร์ จะทำให้ม่านแสงปกคลุมร่างกายไปด้วย เช่นนี้จะสามารถบังลมกันฝนกันแดดได้

การเหาะเหินด้วยกระบี่นั้น นักพรตจำต้องมีความสามารถในการควบคุมพลังปราณอย่างแม่นยำ

ตอนนี้เขาอยู่ในระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณแล้ว มันจึงไม่เป็นปัญหา

“ลอยขึ้น!”

อันหลินตะโกน กระบี่เริ่มลอยขึ้นฟ้าอย่างโคลงเคลง

“ให้ตายสิ ทำไมสูงขนาดนี้ พวกลั่วจื่อผิงกลายเป็นเจ้าตัวเล็กไปหมดแล้ว…”

อันหลินขี่กระบี่อย่างระมัดระวังพลางพึมพำไปด้วย

หลังลอยขึ้นท้องฟ้าแล้ว มุมมองสายตาก็กว้างขวางขึ้นมาทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน