ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 12

เมื่ออันหลินฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือใบหน้าขาวเนียนไร้มลทินดุจผิวหยกของสวีเสี่ยวหลาน

นางชะโงกเข้ามาใกล้มาก กะพริบตาปริบๆ ราวกับกำลังตรวจสอบอะไรบางอย่าง

“บนหน้าข้ามีอะไรอยู่งั้นหรือ” อันหลินถามอย่างอ่อนแรง

สวีเสี่ยวหลานยิ้มบางๆ “มีสิ”

นางยื่นนิ้วงามเรียวยาว แตะที่ปลายจมูกของอันหลินเบาๆ

ท่าทางใกล้ชิดแบบนี้ ทำให้อันหลินรู้สึกเขินนิดหน่อย หน้าแดงก่ำพูดว่า “ฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งข้า ตอนที่ข้าอ่อนเพลีย ไม่ค่อยดีหรอกมั้ง…”

แควก

“โอ๊ย…เจ็บ!”

อันหลินกุมจมูก ตะโกนดังลั่น จากนั้นเขาก็เห็นแผ่นยันต์เล็กๆ ในมือของสวีเสี่ยวหลาน

“นี่เป็นยันต์หยุดเลือด เห็นเลือดกำเดาเจ้าหยุดไหลแล้ว ข้าก็เลยดึงออกมาน่ะสิ”

สายตาที่สวีเสี่ยวหลานมองอันหลิน มีความยั่วเย้าเสี้ยวหนึ่งแฝงอยู่

จากนั้น นางก็พูดต่อว่า “อันหลิน เพิ่งเป็นตัวแทนประจำวิชาวันแรก ก็อุทิศตัวเอง ถวายชีวิต พยายามจนเลือดกำเดากระฉูดหมดสติไป เจ้านี่มันจริงๆ เลย”

อันหลินลูบจมูกอย่างเก้อเขิน

คำพูดของสวีเสี่ยวหลาน ทำเขาต่อบทสนทนาไม่ได้

“อ้อ จริงสิ ซูเฉี่ยนอวิ๋นล่ะ”

“นางน่ะหรือ หลังอาจารย์หลิวบอกว่าเจ้าไม่เป็นอะไรมาก ก็กลับไปแล้ว เจ้าไม่รู้หรอกว่า ตอนที่นางรู้สาเหตุที่แท้จริงที่เจ้าหมดสติจากปากอาจารย์หลิว อากัปกิริยาแบบนั้น ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีโอกาสทำให้เทพีอันดับหนึ่งของสำนักเราเกิดความรู้สึกไม่ดี เกรงว่าคราวนี้เจ้าจะคว้าน้ำเหลวแล้ว”

สวีเสี่ยวหลานมองอันหลินด้วยสีหน้าสะใจ พูดอย่างหน้าชื่นตาบาน

อันหลินถอนหายใจ “อย่างไรเสียนางก็ไม่มีทางชอบข้า คิดเรื่องพวกนี้มากไปก็ไม่มีประโยชน์”

“ยังดีที่เจ้าเจียมเนื้อเจียมตัว รีบลุกขึ้นมา ไปกินข้าว!” สวีเสี่ยวหลานตะโกน

อันหลินถึงได้รู้สึกตัวว่า ตอนนี้ท้องของเขาว่างเปล่า

“เจ้าก็ยังไม่ได้กินข้าวหรือ” อันหลินถาม

“ก็เพราะเรื่องบ้าๆ ของเจ้าน่ะสิ! ตอนแรกไปโรงอาหารแล้วแท้ๆ พอได้ยินว่าเจ้าเป็นลม จึงร้อนใจรีบมาดูแลเจ้า เจ้าว่า ข้าดีกับเจ้าขนาดนี้ เจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไร” สวีเสี่ยวหลานกลอกตาใส่อันหลิน ฮึดฮัดในลำคอ

“เอาอย่างนี้ ข้ามอบชีวิตให้ดีไหม” อันหลินพูดพร้อมทำหน้าซาบซึ้งใจ

“ไปให้พ้น!”

…

ชีวิตของอันหลินกลับสู่สภาพปกติอีกครั้ง

วันเวลาผ่านไปแต่ละวัน ซูเฉี่ยนอวิ๋นยังคงมาเรียนภาษาจีนและภาษาอังกฤษกับเขา แต่กลับแอบรักษาระยะห่างกับเขา เห็นได้ชัดว่าเกิดความขัดข้องใจกับเรื่องก่อนหน้านี้

แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ อันหลินก็เป็นคนเดียวที่นางสามารถพูดคุยได้

เพราะซูเฉี่ยนอวิ๋นนอกจากบำเพ็ญเพียรแล้ว ก็มีเพียงฝึกฝนสองภาษานี้เท่านั้น เรื่องอื่นนางไม่สนใจเลยสักนิด

…

สามเดือนผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว

ค่ำคืนหนึ่ง พันธนาการบางอย่างในตัวอันหลิน ถูกพลังมหาศาลทลาย บรรลุกายแห่งมรรคขั้นสี่ได้สำเร็จ!

ราตรีนี้เรียกได้ว่าเป็นคืนที่อันหลินมีความสุขมากที่สุด

เขาพิสูจน์ด้วยความพยายามแล้วว่า เขาก็สามารถบำเพ็ญเซียนได้โดยไม่ต้องพึ่งระบบบ้าบอนี่ เพียงพึ่งความสามารถของตัวเองเท่านั้น!

“หึ ต่อให้สั่งให้เราวิดพื้น ‘ร้อยล้าน’ ยกกำลัง ‘ร้อยล้าน’ ครั้งแล้วยังไง บำเพ็ญเพียรด้วยตัวเองก็ได้!” อันหลินพูดอย่างกระหยิ่มใจ

แม้จะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ยังค้นดูระบบเทพสงครามของตัวเองด้วยความคาดหวังอยู่ดี

‘กายแห่งมรรคขั้นห้า บรรลุเงื่อนไข ดูดซึมพลังชีวิตของหินวิญญาณสิบก้อน’

หินวิญญาณเหรอ อันหลินชะงักเล็กน้อย

สำนักนี้อยู่ฟรีกินฟรี ไม่มีโอกาสได้สัมผัสเงินตราขุมพลังชนิดนี้ของแดนบำเพ็ญเซียนอย่างสิ้นเชิง

ฉะนั้น ตอนนี้เขาไม่มีหินวิญญาณเลยแม้แต่ก้อนเดียว

หินวิญญาณสิบก้อน คิดว่าคงจะได้มาไม่ยากมากหรอก ลองถามสวีเสี่ยวหลานดูดีกว่าว่า นางมีหรือเปล่า

ขณะที่อันหลินกำลังจะไปห้องข้างๆ ฝีเท้ากลับหยุดชะงักตรงหน้าประตู เกิดความลังเลขึ้นมา

ในฐานะที่เป็นพวกรั้งท้ายของห้องหนึ่ง เขาต้องรบกวนให้สวีเสี่ยวหลานสอนเขาไม่น้อยเลย

และเป็นเพราะสวีเสี่ยวหลานช่วยเหลือเขามากมายเหลือเกิน หากไปขอเงินกับนางตอนนี้ อันหลินพูดไม่ออกจริงๆ

ขณะที่อันหลินกำลังสองจิตสองใจ ก็มีเงาของคนคนหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง เซวียนหยวนเฉิง!

เขาเคยบอกอันหลินไว้แบบนี้ ‘หากเจ้ามีปัญหาอะไรเกี่ยวกับการบำเพ็ญเพียร มาบอกข้าได้ ข้าในฐานะหัวหน้าห้อง ต้องพยายามช่วยเจ้าสุดความสามารถแน่นอน!’

บ้านพักของเซวียนหยวนเฉิง อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ตอนนี้เวลายังไม่ดึกมาก รีบไปน่าจะทัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน